Υπάρχουν σκηνοθέτες που αφιερώθηκαν σ’ αυτό το είδος. Υπάρχουν όμως κι άλλοι, οι οποίοι είτε στο ξεκίνημα, είτε κατά την πορεία της καριέρας τους αποπειράθηκαν να φτιάξουν εικόνες για τη μουσική.

Αν δεν το έχετε ξαναψάξει, θα εκπλαγείτε από τα ονόματα που θα συναντήσετε στη λίστα.

Ο Gus Van Sant και το «Under the Bridge» των Red Hot Chili Peppers, 1992
Ο τότε ανερχόμενος Gus Van Sant σκηνοθετεί το βίντεο κλιπ για το «Under the Bridge», τo τραγούδι που θα έκανε τους επίσης τότε ανερχόμενους Red Hot Chili Peppers να αποκτήσουν παγκόσμια απήχηση.

Όσοι βλέπαμε MTV σαν πιτσιρίκια ή έφηβοι στις αρχές του ’90 θα θυμόμαστε πάντα τον αγαπημένο John Frusciante να παίζει την εισαγωγή στην κιθάρα του, μέσα σ’ ένα σύννεφο μωβ καπνού και τον «συμπατριώτη» Anthony Kiedis, με ένα σχεδόν native American λουκ, να κάνει κάποιες θεατρικές ροκ χορευτικές κινήσεις.

Η Sofia Coppola και το «I Just Don’t Know What to Do With Myself», των The White Stripes, 2003

Πολλοί είχαμε εναποθέσει τις ελπίδες μας για τη συνέχεια του garage ροκ στο ντουέτο της Meg και του Jack White – και δε διαψευστήκαμε, μόνο που… τελείωσε νωρίς.

Πέραν όμως της μουσικής τους παρακαταθήκης, άφησαν ιδιαίτερες φιλμικές στιγμές, έχοντας ακόμα και τη Sofia Coppola ως συνεργάτη τους. Πώς αλλιώς θα είχαμε ένα βίντεο με την Kate Moss σε pole-dancing σκηνές;

Ο Spike Lee και το «Fight the Power», Public Enemy, 1989
Ο Spike Lee ήταν μία από τις πιο δυνατές κινηματογραφικά αφροαμερικάνικες φωνές στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Οι Public Enemy, οι οποίοι σχηματίστηκαν το 1982, παραμένουν ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα της πολιτικοποιημένης hip hop αφροαμερικάνικης σκηνής, οπότε μία συνεργασία μεταξύ του σκηνοθέτη και του συγκροτήματος ήταν σχεδόν αναπόφευκτη.

Πράγματι, συναντήθηκαν για να φτιάξουν ένα βίντεο κλιπ για το εμβληματικό «Fight the Power», στο οποίο ο Spice Lee έβαλε όλη του τη μαεστρία: γρήγορο μοντάζ, πλάνα που θυμίζουν ντοκιμαντέρ, χαμηλής ευκρίνειας ποιότητα – όλα δένουν με το sampling ήχο των Public Enemy.

O Brian De Palma και το «Dancing in the Dark» του Bruce Springsteen, 1984

Ο Brian De Palma σκηνοθετεί τον Springsteen σε μία «αυθόρμητη» λάιβ εκτέλεση του «Dancing in the Dark», σ’ ένα χώρο γεμάτο με κατενθουσιασμένους φαν.

Ο Springsteen έχει ένα λουκ που θυμίζει κάτι από Τζον Τραβόλτα στο Greese και χορεύει όπως μόνο... Το Αφεντικό ξέρει. Spoilers Alert: αν παρακολουθήσετε προσεκτικά το βίντεο κλιπ, θα δείτε την Coutney Cox (ναι, τη Μόνικα απ’ τα Φιλαράκια), στα πρώτα – πρώτα νιάτα της, ενώ παραληρεί έχοντας εισπράξει βλέμμα και χαμόγελο από τον αγαπημένο της ροκ σταρ.

Ο Spike Jonze και το «Sabotage» των The Beastie Boys, 1994
Ο Spike Jonze έχει συνεργαστεί πολλές φορές με την Bjork και είναι υπεύθυνος για τη σκηνοθεσία του αινιγματικού «Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς».

Έχει φιλοτεχνήσει πολλά συναρπαστικά βίντεο κλιπ, αλλά, εντελώς υποκειμενικά, θεωρώ ότι αυτό είναι το καλύτερό του: αμάξια, καταδίωξη, περουκίνια, ηθελημένα πειραγμένη αισθητική που θυμίζει ταινίες του ’80 τύπου «Φονικό Όπλο» και αμερικάνικες αστυνομικές σειρές. Τι άλλο να ζητήσει κανείς ενώ ακούει τους Beastie Boys να ουρλιάζουν σχεδόν: «I can’t stand it, I know you planned it»;

Ο Tim Burton και το «Here With Me» των The Killers, 2012

Ίσως ο μόνος λόγος για ν’ ακούσετε μία μάλλον αδιάφορη μπαλάντα των Killers είναι η απόπειρα του Tim Burton να σκηνοθετήσει ένα βίντεο κλιπ με τη Winona Ryder να φοράει ξανθιά περούκα.

Όχι τόσο ατμοσφαιρικό και υποβλητικό όσο θα περίμενε κανείς, καταφέρνει να δημιουργήσει και να αποτυπώσει κάποιες δυνατές εικόνες του Blackpool, ενός παρηκμασμένου αγγλικού θέρετρου.

Ο David Fincher και το «Vogue», της Madonna, 1990
Για όποιον αναρωτιέται ποιος είναι ο David Fincher, να θυμίσω τις ταινίες Seven, Fight Club, Η Απίστευτη Ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον και The Social Network– και τώρα που έχω την προσοχή σας, συνεχίζω.

H Madonna στην καλή εποχή της, η μόδα του ασπρόμαυρου βίντεο κλιπ και η απενοχοποίηση της gay κουλτούρας των κλαμπ της Νέας Υόρκης. Αν ξεχάσεις ότι αναφέρεται στον κενό κόσμο των περιοδικών, του star system και των εξώφυλλων, παραδέχεσαι ότι είναι σχεδόν υπνωτιστικό.

Ο Martin Scorsese και το «Bad» του Michael Jackson, 1987

Η μεγαλοφυΐα του Σκορτσέζε φαίνεται από την προσαρμοστικότητά του στις κινηματογραφικές φόρμες: όταν κάνεις ένα βίντεο κλιπ για το Μαϊκλ Τζάκσον, στο απόγειό του, δεν αρκεί να έχεις το τραγούδι να παίζειˑ αφήνεις το φυσικό ήχο, τα βήματα της χορογραφίας, τις αλυσίδες που φοράνε οι χορευτές, τα παλαμάκια και τις φωνές να ακουστούν.

Επιπλέον, τοποθετείς τη δράση στο αστικό περιβάλλον ενός υπόγειου σταθμού του μετρό της Νέας Υόρκης και αποτυπώνεις τις χορογραφικές αναφορές στο West Side Story με γρήγορα πλάνα. Απόλαυση.

Άρτεμη Φύσσα
[email protected]