Λάθη, λάθη, λάθη. Ναι, είναι ανθρώπινα αλλά μερικές φορές δε συγχωρούνται τόσο εύκολα.

Δυστυχώς, πολλοί αστέρες και τεράστια ταλέντα- εννοείται- της 7ης τέχνης έχουν κάνει επιλογές για τις οποίες θα πρέπει να ντρέπονται.

Εγώ τουλάχιστον έτσι αισθάνθηκα όταν είδα την Helen Mirren στο «Caligula». Βέβαια, η ταινία είναι του 1979, πολύ πριν η Mirren γίνει αυτό που είναι σήμερα αλλά όταν μιλάμε για κακές επιλογές σίγουρα αυτή δε μπορεί να μείνει απ’ έξω. Και δυστυχώς ούτε καν να ξεχαστεί.

Το θέμα είναι ότι η ταινία αυτή χωρίς καμία πρόθεση σεμνοτυφίας ή σοβαροφάνειας (γιατί για σοβαρότητα ούτε λόγος) ήταν απλά πολύ κακή. Η αμφιλεγόμενη ταινία, στην οποία μάλιστα ένας εκ των παραγωγών ήταν ο Bob Guccione, ιδρυτής του Penthouse (και αυτό είναι μία πρώτη ιδέα για την αισθητική της ταινίας) δείχνει την Mirren ολόγυμνη να επιδίδεται σε διάφορα ρωμαϊκά τερτίπια, που απαιτούσε το σενάριο.

Όσο και αν πείθει η ίδια με την υποκριτική της (το ταλέντο εξάλλου δεν κρύβεται), δεν παύει να είναι μία κακή επιλογή και γα την ίδια και για τους συμπρωταγωνιστές της Malcom McDowell, που είχε ήδη κάνει το «Κουρδιστό πορτοκάλι» με τον Kubrick και Peter O’ Toole.

Το 1988, πολύ πριν τα Όσκαρ και ενώ μέτραγε ήδη 10 χρόνια παρουσίας στο πανί και τη μικρή οθόνη, ο George Clooney πήρε μία απόφαση, που ευτυχώς γι' αυτόν λίγοι θυμούνται, δυστυχώς για μας…είμαστε μέσα σε αυτούς τους λίγους.

«Return of the Killer Tomatoes» από τον τίτλο καταλαβαίνεις (φίλε αναγνώστη, και συγνώμη για την επίπονη αυτή πληροφορία) ότι κάτι δεν πάει καλά. Βέβαια, όλοι έχουμε κάνει (και δυστυχώς θα συνεχίσουμε να κάνουμε λάθη) στη δουλειά μας, αλλά το μέγεθος μετρά και η απόφαση του Clooney να πρωταγωνιστήσει στο σίκουελ (όταν τα λέω εγώ για σίκουελ κανείς δε με ακούει) του πρώτου «Attack of the killer tomatoes» του 1978 ακόμα στοιχειώνει. 

Δέκα χρόνια μετά κάποιοι (άγνωστο γιατί) αποφάσισαν ότι η αποτυχία του 1978 αξίζει μία δεύτερη ευκαιρία. Πήραν τον Clooney, εκείνος στην απελπισία του (δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία) είπε ναι και όπερ και εγένετο.

Τύχη, ταλέντο και εξυπνάδα όμως ήταν με το μέρος του και έτσι σήμερα ο Clooney έχει κάθε δικαίωμα να κάνει ακόμη και ένα νέο ….χτύπημα της ντομάτας.

Tom Hanks, Bruce Willis, Melanie Griffith, Kim Cattrall και Morgan Freeman (έρχεται πολλαπλό χτύπημα). Τα 90s τους συμπεριφέρθηκαν καλά αλλά το «The Bonefire of the Vanities» του Brian De Palma μάλιστα, που μας είχε συνηθίσει σε ταινίες τύπου «Carlito’s way» και «Scarface», ήταν όχι μόνο αποτυχία αλλά και ντροπή, για όλους.

Ευτυχώς, ο Ηanks επανήλθε, πήρε και τα αγαλματίδιά του και ελάχιστοι τον σχετίζουν με την άγνωστη τελικά αυτή παραγωγή. Η Melanie από την άλλη παντρεύτηκε τον Andonio Banderas και διόρθωσε τη φήμη της, η Kim Cattrall έγινε Σαμάνθα στο «Sex and the City» (και φυσικά όλα διορθώθηκαν) και ο Morgan Freeman έκανε τον Θεό δίπλα στον Jim Carrey και πιο πρόσφατα τον αρχηγό στα μελλοντικά σκηνικά του «Oblivion» με τον Tom Cruise (γιατί, γιατί, γιατί;).

Αλλά Morgan Freeman είναι αυτός και του το δικαιολογούμε. Όσο για τον Brian De Palma, η «Μαύρη Ντάλια» κάπως διόρθωσε τα πράγματα αλλά όχι εντελώς.

Anthony Hopkins. Sir Anthony Hopkins, για να είμαστε ακριβείς. Δύο μόλις χρόνια μετά τη «Σιωπή των Αμνών» επιλέγει να συμπρωταγωνιστήσει δίπλα στον Mick Jagger (ναι τον γνωστό) και τον Emilio Estevez στην ταινία που φέρει τον τίτλο «Freejack». Η απορία παραμένει άλυτη.

Τη μέρα που ο Ben Kingsley είπε το «ναι» στην ταινία «The Love Guru» απλά κατέρριψε ένα σύμβολο. Γιατί δε μπορεί ο άνθρωπος που επί χρόνια είχε συνδέσει το πρόσωπό του με τον «Γκάντι» και ανάλογες παραγωγές να παρουσιάζεται ως Guru Tugginmypudha.

Όχι ότι δεν έχει το δικαίωμα να συμφωνήσει με παραγωγές που πληρώνουν αλλά πόσο πιο χαμηλά από μία ταινία που πρωταγωνιστεί η Jessica Simpson, o Kanye West (που υποδύεται τον εαυτό του μάλιστα, μα τι …κόντρα ρόλος;) και ο Justin Timberlake; Σαν καλοκαιρινό φεστιβάλ στη Μαλακάσα με πολύ (μα πολύ) κακό σενάριο, δηλαδή.

Μία ακόμη επιλογή που με «τσάκισε» ήταν αυτή του Robert De Niro να εμφανιστεί στο «15 λεπτά». Τα ελληνικά media οργίαζαν για τη «συνεργασία» De Niro με τη …δική μας Melina Kanakaredes αλλά η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η ταινία έπρεπε να μείνει πιστή στον τίτλο της. Να διαρκέσει μόλις…15 λεπτά.

Την ίδια λυπηρή αίσθηση είχα και όταν είδα τον μοναδικό Gary Oldman το 2003 να υποδύεται έναν νάνο στο «Tiptoes». Με συμπρωταγωνιστές τους Matthew McConaughey (τώρα και η δική του συμμετοχή με ξενίζει, ένεκα της καλλιτεχνικής του στροφής), την Kate Beckinsale, τον Peter Dinklage και την Patricia Arquette ειλικρινά απορώ γιατί γυρίστηκε αυτή η ταινία.

Αυτή η επιλογή όμως που στην κυριολεξία με στενοχώρησε (και με εκνεύρισε, δεν το κρύβω) ήταν το «ok» του Al Pacino στον Adam Sandler για το «Jack and Jill». Δεν περιγράφω άλλο!!!

Σόφη Ζιώγου
[email protected]