Με αφορμή το 4ο Comicdom (το οποίο έκλεισε πρόσφατα τις πόρτες του και εν αναμονή του επόμενου - τι είναι 362 μέρες;) θυμόμαστε 4 στιγμές που ο κινηματογράφος, ευτυχώς, συνάντησε τα κινούμενα σχέδια.

Mary Poppins (1964)
Δεν ήταν η πρώτη φορά– αφού παρόμοιες δημιουργίες συναντάμε ήδη από το 1900 – όμως ήταν η πρώτη τόσο πετυχημένη ταινία στην οποία συνδυάστηκαν με μοναδική μαεστρία σκηνές αληθινής και σχεδιασμένης δράσης.

Η κινηματογραφική Mary Poppins ξεπήδηξε από την ομώνυμη σειρά βιβλίων της P. L. Travers μέσα στα κινηματογραφικά στούντιο της Disney.

Η ίδια η δημιουργός αρνιόταν πεισματικά να γίνει αυτό το πάντρεμα μεταξύ των κινουμένων σχεδίων και των ανθρώπων, όμως, μετά από μια σειρά αμοιβαίων υποχωρήσεων μεταξύ εκείνης και του Walt Disney, η ταινία γυρίστηκε και η διάσημη αγγλίδα νταντά προσγειώθηκε με την ομπρέλα της στην οικία της οικογένειας Banks, τραγούδησε, μπήκε και βγήκε μέσα από ζωγραφιές και δημιούργησε ένα συμπάν, το οποίο μόνο η λέξη «Supercalifragilisticexpialidocious» μπορεί να περιγράψει.

Ποιος παγίδεψε το Roger Rabbit; (1988)

Ένα ιδιαίτερο φιλμ νουάρ στο οποίο ο δαιμόνιος ντετέκτιβ Eddie Valiant προσπαθεί να ανακαλύψει τον αληθινό ένοχο μιας δολοφονίας… καρτούν.

Ο Roger Rabbit, ένας διάσημος καρτούν λαγός, η Jessica Rabbit, η αισθησιακή σύζυγος του, ο Baby Herman, ένα ερωτομανές μωρό, όλοι οι ήρωες που περνούν από την κινηματογραφική οθόνη βρίσκονται εκεί για να αποτίσουν φόρο τιμής στη μυθολογία του φιλμ νουάρ, κάνοντας μικρές εσωτερικές αναφορές σε αρχετυπικές μορφές τόσο του εν λόγω κινηματογραφικού είδους, όσο και των αγαπημένων ταινιών κινουμένων σχεδίων. Τρία τεχνικά Όσκαρ κι ένα τιμητικό για το σχεδιαστή Richard Williams για μία πολύ αγαπημένη 80’s ταινία.

The Wall, Pink Floyd (1982)

Γιατί να κάνεις 3-4 τέσσερα βίντεο κλιπ για ένα άλμπουμ όταν μπορείς να γράψεις ολόκληρο σενάριο για ταινία, η οποία να έχει ως ηχητικό τοπίο τα τραγούδια του ομώνυμου άλμπουμ, στην οποία μάλιστα σκηνές με ηθοποιούς θα εναλλάσσονται με σκηνές κινουμένων σχεδίων;

Ο Roger Waters συνέλαβε την ιδέα: ένας κλειστός και μάλλον καταθλιπτικός ροκ σταρ, ο Pink, σε μια στιγμή ψυχολογικής κατάρρευσης «επανεφευρίσκει» τον εαυτό του ως νεοφασιστική περσόνα.

Υπό την επήρεια ουσιών καταλήγει να βλέπει οράματα στα οποία ο ίδιος είναι δικτάτορας και οι συναυλίες του νεοναζιστικές συγκεντρώσεις.

Η αποξένωση από το κοινό και ο κομφορμιστικός και στεγνά υπολογιστικός τρόπος σκέψης και δράσης των δισκογραφικών εταιρειών, ζητήματα που αρχικά θίγονται από το φιλμ, ανάγονται σε ένα κάλεσμα αντίστασης εναντία σε κάθε είδους τείχη τα οποία διαχωρίζουν, αποξενώνουν και αγριεύουν τους ανθρώπους. Το animated κομμάτι της ταινίας δημιουργεί υποβλητικές και τελικά εμβληματικές σκηνές.

Avatar (2009)
Ο James Cameron μας είχε ήδη δείξει πολλές εκδοχές δυστοπικού μέλλοντος, στο οποίο ρομπότ-εξολοθρευτές διαλύουν τα πάντα στο πέρασμά τους, εξωγήινοι επιτίθενται κλπ.

Με το Avatar όμως έφτιαξε την πιο οικολογική του ταινία, στην οποία το μέλλον ίσως να μην καταλήξει να είναι τόσο σκοτεινό, αν τα κρίσιμα γρανάζια δε γυρίσουν προς την κατεύθυνση για την οποία έχουν προγραμματιστεί.

Σ’ ένα σενάριο - το οποίο θα μπορούσε να είναι μια παραβολή για τη μοιραία συνάντηση των γηγενών Αμερικανών με τους Δυτικούς - ο παραπληγικός πρώην πεζοναύτης Jake δέχεται να στείλει το άβατάρ του στον πλανήτη Πανδώρα, προκειμένου να κατασκοπεύσει τους κατοίκους του οι οποίοι ζουν σε αρμονία με τη φύση και δεν έχουν καμία όρεξη να πλουτίσουν από τις πέτρες που παράγει το «δέντρο των ψυχών» - αυτό ακριβώς που εποφθαλμιούν οι άπληστες εταιρείες.

Ναι, η πλοκή είναι προβλέψιμη και ναι, είναι «αμερικανιά», όμως ο Cameron είναι μετρ του είδους και ο συνδυασμός computer animation και αληθινής δράσης στο Avatar έφεραν το πάντρεμα αυτό σε μία νέα εποχή.

Άρτεμη Φύσσα
[email protected]