Αν έχετε βαρεθεί να βλέπετε συνέχεια ταινίες με happy ending και ψάχνετε για εκείνες που κάνουν την ανατροπή, με ειλικρινή διάθεση συμπαράστασης, σας προτείνω τις ακόλουθες:

Η σιωπή των αμνών, 1991
Ο Hannibal Lecter είναι μια μεγαλοφυΐα: έχει ένα δαιμόνιο μυαλό το οποίο χρησιμοποιεί χωρίς ηθικούς φραγμούς προκειμένου να χειραγωγεί τους άλλους και να ικανοποιεί το βασικό του πάθος για κατανάλωση ανθρώπινης σάρκας.

Το πραγματικά εξαιρετικό σεναριακό εύρημα είναι ότι η καλή Clarice Starling δεν έχει άλλη επιλογή, παρά να συνεργαστεί με τον Hannibal Lecter προκειμένου να ανακαλύψει και να καταδιώξει έναν άλλο κακό, ο οποίος έχει τις ίδιες… ορέξεις και παρόμοια δράση με τον Lecter.

Η Clarisse πράγματι τα καταφέρνει, όμως τι έχει απογίνει ο Hannibal και τι θα μαγειρέψει απόψε; O Anthony Hopkins και η Jodie Foster σε οσκαρικές ερμηνείες που αδυνατεί να παραβλέψει, όποιος βλέπει σινεμά.

Se7en, 1995
Ο Kevin Spacey έχει ενσαρκώσει με συγκονιστικό τρόπο ρόλους κακών – αυτή η ερμηνεία του όμως στο ρόλο του John Doe είναι ίσως η πιο εμβληματική.

Ο Doe επικαλείται τη Θεία βούληση και δολοφονεί ανθρώπους βάσει των επτά θανάσιμων αμαρτημάτων. Όσο σβήνει ένα – ένα τα αμαρτήματα από τη λίστα του, τόσο στενεύει και ο κλοιός που έχουν στήσει οι ντετέκτιβ Taylor και Mills γύρω του.

Ο Doe όμως δεν είναι ένας τυχαίος κακός: είναι αποφασισμένος να αποδείξει την - κατά τη γνώμη του - αμαρτωλή φύση των ανθρώπων, παγιδεύοντας ακόμα και τους διώκτες του. Αυτό που ακολουθεί απέχει σημαντικά από την όποια απόδοση της δικαιοσύνης.

Saw, 2004
Είναι αλήθεια ότι το παρακάνανε με τα σίκουελ, όμως δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε ότι η βασική ιδέα – κι επομένως η πρώτη τουλάχιστον από τις ταινίες – ήταν ευρηματική: ο Jigsaw επινοεί μοναδικούς τρόπους τιμωρίας για ανθρώπους για τους οποίους θεωρεί ότι ξοδεύουν τη ζωή τους κι ότι δεν εκτιμούν αυτά που έχουν.

Ο Jigsaw στήνει το σκηνικό, φυλακίζει τα θύματά του, αλλά εκείνα έχουν μια ευκαιρία να ξεφύγουν αν παίξουν βάσει των κανόνων που αυτός έχει θέσει…

Ο «κακός» νικάει ό, τι κι αν επιλέξουν να κάνουν τα θύματά του, καθώς έχει την υπομονή και τη μαεστρία να τα νικά ξανά και ξανά.

Μην την επιλέξετε αν δεν αντέχετε το σπλάτερ: είναι πιθανό να κρατάτε τα μάτια και τ’ αυτιά σας κλειστά στη μισή τουλάχιστον ταινία – μιλώ εκ πείρας.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους, 2007
Οι αδελφοί Coen σκηνοθετούν μια ταινία για το κακό και την τυφλή βία και αναδεικνύουν το μεγαλείο της υποκριτικής ικανότητας του Javier Bardem, ο οποίος ενσαρκώνει τον επαγγελματία – δολοφόνο Anton Chigurh.

Ψυχρός, σοβαρός, με ένα μυαλό που μπορεί να υπολογίσει τα πάντα, καταφέρνει να γίνει σχετικά συμπαθής – όσο συμπαθής μπορεί να γίνει ένας κινηματογραφικός κατά συρροή δολοφόνος τέλος πάντων – χάρη σ’ ένα ιδιότυπο χιούμορ και έναν προσωπικό ηθικό κώδικα.

Αν περιμένετε να δείτε τον Chigurh  να πέφτει νεκρός πριν το τέλος της ταινίας, όπως συνήθως γίνεται, ξανασκεφτείτε το: οι Coen δεν κάνουν συνηθισμένες ταινίες. Αντ’ αυτού συνδυάζουν στοιχεία θρίλερ, κωμωδίας, road movie και western για να μας πείσουν ότι το κακό δεν μπορεί παρά να νικήσει τελικά.

Άρτεμη Φύσσα
[email protected]