Το φετινό φεστιβάλ των Καννών (14-25 Μαΐου) προδιαγράφεται πολύ ενδιαφέρον: πιστό στο πολυπολιτισμικό του πνεύμα φέρνει ταινίες απ’ όλον τον κόσμο – με το «Xenia» του Πάνου Κούτρα να βρίσκεται ανάμεσα σ’ αυτές – δίνοντας βήμα και σε νεότερους δημιουργούς.

Υπάρχουν όμως βέβαια και οι παλιοί γνώριμοι, οι οποίοι επιστρέφουν στη μεγάλη οθόνη και η αλήθεια είναι ότι πολλοί σινεφίλ ανυπομονούν γι’ αυτό – ανάμεσά τους κι εγώ!

Jimmy’s Hall, Ken Loach
Ο Ken Loach αποφάσισε να συνταξιοδοτηθεί και αυτό είναι αξιοσέβαστο, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι ο δημιουργός του «Γη κι Ελευθερία», του «Ο Άνεμος Που Χορεύει Το Κριθάρι», του «Sweet Sixteen» αλλά και του «Μεριδίου των Αγγέλων» θα μου λείψει από εδώ κι εμπρός όταν θα κάνω τον ετήσιο προσωπικό μου κινηματογραφικό απολογισμό.

Στην τελευταία του λοιπόν ταινία μυθοπλασίας επανέρχεται στην αγαπημένη του Ιρλανδία, όπου, στα 1932 ένας πολιτικός ακτιβιστής, ονόματι  Jimmy Gralton, ξαναγυρνά στα πατρογονικά του, έχοντας ζήσει μια δεκαετία στη Νέα Υόρκη.

Ο Gralton αποφασίζει να ξανανοίξει το dance hall το οποίο είχε εγκαταλείψει φεύγοντας. Σύντομα θα ανακαλύψει ότι οι ριζοσπαστικές του ιδέες δε φαίνεται να έχουν θέση στην πιο αντικομουνιστική περίοδο της χώρας του.

Adieu au langage, Jean-Luc Godard
Ο ακαταπόνητος Godard συνεχίζει ακάθεκτα την κινηματογραφική παραγωγή και στα 83 του χρόνια μας προσκαλεί να πούμε «Αντίο στη Γλώσσα».

Κατά την ταπεινή μου άποψη, τα τελευταία του φιλμ, ο «Σοσιαλισμός» για παράδειγμα, δεν έχουν τη δηκτικότητα και το ανατρεπτικό πνεύμα των παλιότερων αριστουργηματικών του δουλειών, όταν όμως ο Godard μπαίνει πίσω απ’ την κάμερα, δεν μπορείς παρά να καθηλωθείς στην κινηματογραφική αίθουσα.

Γυρισμένη σε 3D, η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας σχέσης ενός άντρα και μιας γυναίκας, η οποία σιγά – σιγά παρακμάζει. Αυτό είναι το μόνο που γνωρίζουμε για το «Adieu au langage» και ίσως ν’ αρκεί: ανέκαθεν οι υποθέσεις των ταινιών του Godard μπορούσαν να συμπυκνωθούν σε τρεις μόλις γραμμές, καθεμιά από αυτές όμως δημιουργούσε ένα σύμπαν ολόκληρο.

The Homesman, Tommy Lee Jones
Ο Tommy Lee Jones έχει πολλά κινηματογραφικά χρόνια στην πλάτη του - ως ηθοποιός, αλλά παραμένει νέος - ως σκηνοθέτης.

Μας είχε δώσει δείγμα γραφής όταν είχε σκηνοθετήσει το εξαιρετικό «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράντα», ταινία για την οποία είχε κερδίσει το βραβείο Ανδρικού Ρόλου στο Φεστιβάλ των Καννών του 2005. Ο πήχης επομένως είναι ψηλά.

Το σενάριο της ταινίας, η οποία έχει βασιστεί στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Glendon Swarthout, παρουσιάζει έναν άντρα και μια γυναίκα καθώς προσπαθούν να μεταφέρουν τρεις παράφρονες γυναίκες από τη Νεμπράσκα στην Αϊόβα. \

Τους κεντρικούς ρόλους κρατάνε ο ίδιος ο Tommy Lee Jones και η Hilary Swank. Ένα western drama λοιπόν κι αυτό που μένει να δούμε είναι αν ο Jones κατάφερε να γυρίσει και αυτή την ταινία με την ίδια σκηνοθετική ευαισθησία.

Πληροφοριακά να σημειώσω ότι και οι τρεις ταινίες διαγωνίζονται για το Χρυσό Φοίνικα, σ’ έναν διαγωνισμό από τον οποίο το σινεφίλ κοινό, τουλάχιστον, βγαίνει σίγουρα κερδισμένο.

Και ο αντίλογος…
Αυτά από την Άρτεμη Φύσσα γιατί εγώ πάλι έχω άλλη γνώμη. Cronenberg, Hazanavicius και έτσι για την ισορροπία Mike Leigh.

«Maps to the Stars», David Cronenberg
Παλιός γνώριμος των Καννών με πιο πρόσφατη την επιτυχία του με το «Cosmopolis». Θυμάστε τι είχε γίνει το 2012 με τον βρικόλακα Robert Pattinson να πείθει τελικά σε έναν σκοτεινό αλλά ποιοτικό ρόλο  από τον ευφυέστατο Καναδό σκηνοθέτη.

«Το τέλος της βίας», «Spider» και «Crash» στα υπόλοιπα των φεστιβαλικών του υποψηφιοτήτων για τον πολυπόθητο Χρυσό Φοίνικα. Φέτος πάλι με τον Pattinson, στο πλευρό του (μάλλον έχει γίνει κάτι σαν …κινηματογραφική του μούσα τελευταία) ο Cronenberg διεκδικεί δικαίωση με έναν Χρυσό Φοίνικα για το «Maps to the  Stars», μία ταινία με έντονη βία και σεξουαλικό περιεχόμενο, γραφικό γυμνό, οργιάζουσα γλώσσα και κάποιες… ουσίες, που συμπληρώνουν ένα σκληρό δράμα. Μήπως φέτος είναι η χρονιά του;

«The Search», Michel Hazanavicius
Βέβαια από την άλλη υπάρχει και ο Artist, Michel Hazanavicius. O Γάλλος σκηνοθέτης που σάρωσε Oscar, Bafta, Χρυσές Σφαίρες και απέσπασε 2 υποψηφιότητες (μία εκ των οποίων νίκη, α’ ανδρικού ρόλου) στις Κάννες το 2012, επανέρχεται δριμύτερος με το «The Search».

Μια γυναίκα που εργάζεται για μια μη κυβερνητική οργάνωση (ΜΚΟ) αναπτύσσει μία ιδιαίτερη σχέση με ένα νεαρό αγόρι στο πόλεμο της Τσετσενίας.

Αυτό είναι το σενάριο του ίδιου του Hazanavicius με την Annette Bening και τη σύζυγό του Bérénice Bejo στους πρωταγωνιστικούς ρόλους.

«Mr. Turner», Mike Leigh
Ο «Mr. Turner» του Mike Leigh είναι ένα βιογραφικό δράμα, που μας συστήνει τη ζωή του βρετανού ζωγράφου του Ρομαντισμού, J.M.W Turner με τον  Timothy Spall στον ομώνυμο ρόλο.

Ο Mike Leigh έχει επιμεληθεί το σενάριο και τη σκηνοθεσία και ευελπιστεί να επαναλάβει προφανώς τον θρίαμβο του «Μυστικά και Ψέματα», πάι με τον Timothy Spall στον πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η ταινία τον είχε αποθεώσει καλλιτεχνικά το 1996 στις Κάννες αποσπώντας τον Χρυσό Φοίνικα και δυο ακόμα βραβεία.

Βέβαια, ο Leigh είχε τιμηθεί με το βραβείο του καλύτερου σκηνοθέτη στις Κάννες και το 1993 με το «Naked» (Γυμνός) , ταινία που διεκδίκησε και τον Χρυσό Φοίνικα την ίδια χρονιά.

Οι υποψηφιότητες στο σύνολό τους φτάνουν τις 7 στις Κάννες, τέσσερις από τις οποίες απέσπασε βραβεία. Σκληρός ο ανταγωνισμός.

Τα περίεργα και τα... δικά μας
Σε ένα πράγμα συμφωνούμε πάντως με την Άρτεμη, η υποψηφιότητα του Wim Wenders είναι περίεργη φέτος.

Τελευταίος στη λίστα μας, αλλά άξιος διεκδικητής ενός βραβείου στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και όχι στο διαγωνιστικό ωστόσο μαζί με τους προαναφερθέντες, ο Γερμανός δημιουργός συνεργάζεται για το «The Salt of the Earth» με τον Juliano Ribeiro Salgado και μας παρουσιάζει ένα ντοκιμαντέρ, για το οποίο ελάχιστα γνωρίζουμε σε μία γαλλοβραζιλιάνικη παραγωγή.

Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε δε, είναι ότι στο τμήμα «Ένα κάποιο Βλέμμα» θα δούμε τον Wenders «απέναντι» στις σκηνοθετικές προτάσεις του Ryan Gosling «Lost River», της κόρης του Dario Argento, Asia ««Incompresa» και του δικού μας Πάνου Χ. Κούτρα με το «Χenia».

Η Κρουαζέτ αναμένεται ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και φέτος πάντως. Άρτεμη, τι λες εσύ;

Άρτεμη Φύσσα [email protected]
Σόφη Ζιώγου [email protected]