Υπάρχουν ταινίες αδιάφορες, ενοχλητικές ίσως, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και εκείνες που είναι πολύ, μα πάρα πολύ κακές.

Το μαρτυρούν οι κριτικές, το μαρτυρούν τα εισιτήρια, μη σας πω και οι δείκτες τηλεθέασης κάθε φορά που ένα τηλεοπτικό κανάλι αναγκαστικά πρέπει να καλύψει το κενό μετά τις 2 το βράδυ (ευτυχώς) αλλά εσύ φίλε και ξάγρυπνε αναγνώστη, δυστυχώς έπεσες πάνω της.
Κρίμα. Προς γνώση και συμμόρφωση, λοιπόν.

Το συγκεκριμένο κείμενο πρέπει να ομολογήσω ότι είναι ένα από τα πιο δύσκολα. Όχι γιατί αισθάνομαι άσχημα ή τύψεις για τους συντελεστές τους. Σε καμία περίπτωση.

Ο καθένας φέρει τις ευθύνες του. Απλά, είναι τόσες πολλές οι κακές παραγωγές που αναγκαστικά θα …αδικήσω κάποια. Ζητώ εκ των προτέρων συγνώμη και συνεχίζω.

Δε χρειάζεται όλοι να λατρεύουμε τον Haneke, τον von Τrier ή τον Bergman. Εξάλλου, μία "βαριά" ταινία δεν είναι απαραίτητα και καλή. Αντίθετα, όταν κάτι είναι κακό, είναι απλά και αντικειμενικά κακό.

Όπως το «Oblivion», η τελευταία απόπειρα του Tom Cruise να πείσει για τις υποκριτικές ικανότητές του. Ερώτηση: Αν σας έλεγαν να δείτε μία ταινία όπου ο Cruise παλεύει με τον… εαυτό του (υπήρχαν καμιά 50αριά Tom Cruise αν θυμάμαι καλά και ο 49 νίκησε!) σε ένα σεναριακά ανύπαρκτο, φουτουριστικό και συνεχώς επαναλαμβανόμενο σκηνικό με παντελή έλλειψη σκηνοθετικής έμπνευσης θα αφιερώνατε 2 ώρες από τη ζωή σας;

Δυστυχώς ανήκω σε εκείνους που ποτέ δε θα ανακτήσουν αυτόν τον χρόνο. Extra info: Μακάρι να βγω ψεύτρα, αλλά τα μαντάτα ότι ετοιμάζεται το Top Gun 2, με προϊδεάζουν ότι το κείμενο με τις κακές ταινίες θα έχει συντομα συνέχεια.

Η κωμωδία από την άλλη όπως λένε είναι πολύ πιο δύσκολη από το δράμα. Γιατί τότε ασχολούνται μαζί της άνθρωποι που δεν έχουν χιούμορ; Γιατί; Epic Movie (όχι το animation) και The Love guru.

Δυστυχώς αδυνατώ να ξεχωρίσω ποιο ήταν πιο «απελπιστικά δραματικό» στα όρια του εκνευρισμού και της απογοήτευσης. Τέτοιες ταινίες δυστυχώς είναι η ζωντανή απόδειξη ότι τα χρήματα δε φέρνουν έμπνευση.

Στην ίδια κατηγορία θα έβαζα και το «Jack and Jill» (μα ο Al Pacino;) αλλά η συνεχόμενη και πιστή πορεία του Adam Sandler σε τέτοιου είδους ταινίες, αν μη τι άλλο με υποχρεώνουν να αφήσω τα Χρυσά Βατόμουρα να μιλήσουν από μόνα τους.

Του αναγνωρίζω ωστόσο, ότι κάθε φορά που βλέπω μία ταινία με αυτόν πρωταγωνιστή (αν και υποκριτικά δεν είναι τόσο κακός πάντα, όσο τελικά γίνεται) είναι προειδοποιητικό σημάδι να κλείσω την οθόνη και να απομακρυνθώ, κρατώντας πάντα απόσταση ασφαλείας.

Battlefield Earth. Από πού να το δεις για να το σώσεις; Κρίμα τις ώρες στο μακιγιάζ. Ένα αξέχαστο Βατερλό για τον John Travolta και τον Forest Whitaker.

Σχεδόν 15 χρόνια μετά και ακόμα αυτή η ταινία «προσβάλει» οτιδήποτε μπορεί να αποκαλείται κινηματογραφικό. Ακόμη και τα καλώδια της κάμερας.

Οι μέρες που το «Batman και Robin» και το «Catwoman» βγήκαν στην οθόνη, θεωρώ ότι έπρεπε να ανακηρυχθούν παγκόσμιες ημέρες θρήνου για τους απανταχού κινηματογραφικούς υπερήρωες.

Καλό το κολάν της Halle Βerry, αστεία και τα καρτουνίστικα κοστουμάκια του Batman & Robin, αλλά είναι κρίμα ονόματα όπως οι George Clooney, Uma Thurman και Chris O’ Donnell (για τον Schwarzenegger κουβέντα δε λέω) να μην μπορούν να βρουν τις εναπομείνασες κόπιες για να τις εξαφανίσουν από προσώπου Γης.

Όποιος δε, έχει αντίγραφο, μπορεί να προχωρήσει ακόμα και σε εκβιασμό. Σίγουρα, θα υποκύψουν.

Son of Mask και Hannibal Rising. Γιατί; Γιατί; Γιατί; Και απάντηση δεν παίρνω… Έλεος. Για το πρώτο δεν έχω λόγια για το δεύτερο όμως έχω απορίες: Ποιος είχε τη φαεινή ιδέα για αυτήν την ταινία και ποιος ήταν εκείνος που πίστευε ότι όντως θα μπορέσει να κάνει έναν χαρακτήρα ισάξιο αυτού που υποδύθηκε επικά ο Anthony Hopkins; 

Και αν όχι ισάξια, τουλάχιστον αξιοπρεπώς όπως η τηλεοπτική εκδοχή του Μads Mikkelsen, έστω;

Η αρχή του Ηannibal πάντως προσωπικά μου θύμισε πολεμικό δράμα με έναν serial killer που μαθαίνει τακτικές από τους πρωταγωνιστές του υπέροχου κατά τ' άλλα «Τίγρη και Δράκο». Καμία συνοχή, καμία ουσία και κυρίως κανένας λόγος ύπαρξης.

Αλλά το δυστύχημα στην υπόθεση όλων των προαναφερθεισών ταινιών είναι ότι, αυτή είναι μόνο μία πρώτη γεύση από ορισμένες παραγωγές που σε καμία περίπτωση (έστω και αν κρίνεται η ζωή σας) δεν πρέπει να δείτε. Απλά εμπιστευτείτε με.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]