Στον κατάλογο του παγκόσμιου σινεμά υπάρχουν κάθε λογής ταινίες. Ερώτηση: «ποια να δούμε μαζί στο πρώτο (δεύτερο ή ακόμα και 100ό) ραντεβού»; Απάντηση: σίγουρα καμία από τις παρακάτω.

Η λατρεία μου για τον Lars von Trier είναι δεδομένη και δεν επιδέχεται αμφισβήτησης (τουλάχιστον μέχρι τώρα). Το 'χω πει, το 'χω γράψει και θα το υπερασπίζομαι μέχρι τελευταίας ρανίδας της δημοσιογραφικής μου…πένας (Ο Βολταίρος της δημοσιογραφίας ένα πράγμα).

Αλλά, όσο και αν είστε και εσείς υπέρμαχοι αυτής της άποψης, η επιλογή να πατήσετε το play για να ξεκινήσει ο «Αντίχριστος», δεν είναι και η καλύτερη.

Ειδικά, αν πρόκειται για ραντεβού με το έτερον ήμισυ. Ένα μωρό πεθαίνει, το ζευγάρι πάει στο εξοχικό του στο δάσος, επιδίδεται σε κάθε λογής ερωτική σκηνή, μπας και καταφέρουν να ξεπεράσουν τον χαμό και να σώσουν το γάμο τους.

Ναι, μπορεί να ακούγεται θλιβερά ρομαντικό αλλά πιστέψτε με μόνο αυτό δεν είναι. Άρα, επόμενη ταινία…

Έχει βραβευτεί στις Κάννες, κυκλοφόρησε και το remake από τον Spike Lee, είναι όντως μία καταπληκτική ταινία (ειδικά, η πρωτότυπη νοτιοκορέατικη εκδοχή) αλλά για date ούτε λόγος.

Το «Oldboy» είναι μία ιστορία εκδίκησης με splatter σκηνές, που μάλλον θα καταστρέψουν όποιο εναπομείναν κύτταρο ρομαντισμού σας επιμένει πεισματικά να λειτουργεί.

Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου μας έκανε εθνικά υπερήφανους με την υποψηφιότητα για Oscar. Δεν το πήρε, δεν πειράζει.

Αν δεν το έχετε δει ακόμα, σας εγγυώμαι ότι όσο και αν θέλετε να ενισχύσετε τα όποια πατριωτικά σας αισθήματα ή πάλι να ικανοποιήσετε τον διακαή σας πόθο για την ενίσχυση του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, χρησιμοποιώντας την ατάκα «ας δούμε και κάτι ποιοτικό, αγάπη μου», ο «Κυνόδοντας» δεν είναι η μαύρη κωμωδία που φαντάζεστε (καλά μόνο το κωμωδία βλέπετε, το μαύρη δε σας υποψιάζει λίγο;).

Η γοητευτικότατη Monica Bellucci είναι χάρμα οφθαλμών. Το ίδιο ισχύει και για τον πρώην σύζυγό της, επίσης μοναδικό συμπρωταγωνιστή της Vincent Cassel.

Αλλά προσοχή, το «Irreversible» (Μη αναστρέψιμος ελληνιστί) του Gaspar Noe, είναι μία ταινία που μάλλον πρέπει να προτιμήσετε να δείτε μόνοι σας.

Εξάλλου, η κινηματογραφική απεικόνιση ενός βιασμού, υπερνικά όποια αισθήματα ενός ρομαντικού ραντεβού τύπου «dinner and movie», που λένε και οι φίλοι μας οι Αμερικανοί.

Στα παρελκόμενα των μη επιτρεπτών ταινιών, βάλτε τις χαζοκωμωδίες και παρωδίες, που θα σας ακυρώσουν όποια διάθεση του χιούμορ και φυσικά το Cannibal Holocaust, που μόλις το θυμήθηκα και σας έλεγα σχετικά, πριν λίγες μέρες.

Κατά τ’ άλλα καλά να περάσετε.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]