Το γιγάντιο καλαμάρι, το τεράστιο κουνέλι, ο αδηφάγος καθρέφτης και άλλες ευφάνταστες ιστορίες μπορούν να γίνουν ταινίες τρόμου για γέλια και για κλάματα.

Ο Godzilla έχει βάλει ψηλά τον πήχη άμα τη εμφανίσει του. Μέχρι όμως και τον φετινό, που σπάει ταμεία μάλιστα, τα μάτια μας έχουν δει σημεία και τέρατα, που μόνο τρόμο δεν προκαλούν. Καλή η προσπάθεια αλλά….

Στον κατάλογο των B (μη σας πως C, D και ολόκληρη την αγγλική αλφαβήτα) movies, υπάρχει ένας ολόκληρος θησαυρός από τέρατα.

«Death Bed: The Bed That Eats» και ναι, όπως λέει και ο τίτλος το κρεβάτι αυτό τρώει όποιον τολμήσει να ξαπλώσει πάνω του. Το δαιμονισμένο στρώμα δε σηκώνει πολλά πολλά.

Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του George Barry, που αν τον αναζητήσετε θα δείτε ότι σε όλη του την καριέρα έχει σκηνοθετήσει, γράψει και αναλάβει την παραγωγή αυτού μόνο του film του 1977. Έκανε την αυτοκριτική του.

Ο John Lechago είναι ένας σκηνοθέτης και σεναριογράφος από τον Καναδά που αγαπά τον τρόμο. Το «Blood Gnome» όμως ξεχωρίζει. Η υπόθεση…συγκλονίζει. Μία  έμπορος ναρκωτικών που είναι και dominatrix έχει βάλει σκοπό να δημιουργήσει από τους πλακούντες των αιμοδιψών νάνων ένα υπέρτατο ναρκωτικό, μακράν καλύτερο από το Ecstasy. Το σεξ και η βία εξάλλου πάντα πουλούσαν.

Στην ίδια λογική και το «The Blood Freak» των Brad F. Grinter και Steve Hawkes σε σενάριο και σκηνοθεσία. Ένας νεαρός λάτρης της μαριχουάνας γνωρίζει μία κοπέλα, πηγαίνουν σε ένα πάρτι, καταλήγουν σε μία φάρμα με γαλοπούλες, γίνεται πειραματόζωο σε μεταλλαγμένο κρέας γαλοπούλας και σιγά σιγά γίνεται ο ίδιος άνθρωπος-γαλοπούλα, που σκοτώνει ναρκομανείς για το αίμα τους αφού φυσικά κατέχει πλέον τις σούπερ δυνάμεις της… γαλοπούλας.

Το «Troll 2» είναι σίκουελ από το 1990, του Troll του 1986, το οποίο επίσης δεν είχε πάει καλά. Αλλά για να καταλάβεις πόσο αστεία είναι η δεύτερη απόπειρα πρέπει να το δεις. Τόσο απίστευτα κακό είναι.

Πρωταγωνιστές είναι κάποια ξωτικά που πρέπει να κάνουν με ύπουλους τρόπους τους ανθρώπους να φάνε δηλητηριασμένο φαγητό. Αν τα καταφέρουν, οι άνθρωποι μετατρέπονται σε φυτά…κυριολεκτικά. Λάχανα, κουνουπίδια και ούτω καθεξής.

Υπέρτατη ταινία ανάμεσα σε όλα αυτά βέβαια είναι το «Jack Frost». Όχι το γνωστό του 1998 με τον Michael Keaton, που πεθαίνει και επιστρέφει ως χιονάνθρωπος για να αναθερμάνει τις σχέσεις του με τα παιδιά του. Το άλλο. Του 1997, που πάλι πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό ο πρωταγωνιστής και επιστρέφει ως χιονάνθρωπος για να σκοτώνει παιδιά, αυτή τη φορά.

Επειδή μάλιστα στο πρώτο δε σκότωσε πολλά, επέστρεψε και το 2000 για να αποτελειώσει κάθε ανθρώπινο ον.

Μία «εξαιρετική» επιλογή του είδους είναι και το «Mansquito», δηλαδή ο άνθρωπος -κουνούπι. Τρόμος και φαντασία, με έναν επιστήμονα που παίρνει μέρος σε ένα πείραμα και γίνεται ένα γιγάντιο κουνούπι, με σκοπό να αναπαραχθεί και να γεμίσει τον πλανήτη με εκατομμύρια προνύμφες από το είδος του, δηλαδή αυτό του κουνουπανθρώπου.

Πάντως σε σχέση με τα υπόλοιπα, είναι αρκετά «καλοφτιαγμένο» ως τέρας. Και μετά λένε κάποιοι ότι μας ψεκάζουν.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]