Και του κάθε συντάκτη του σιναφιού, θα προσθέσω εγώ.

Γιατί τι άλλο μπορεί κάποιος να πει για την Jolie χωρίς να επαναληφθεί; Πόσο πια για τις εμφανίσεις της; Για το ανθρωπιστικό της έργο; Για την οικογένειά της, τον Brad Pitt ακόμα και για τις σκηνοθετικές της βλέψεις;

Τα έχουμε δει όλα. Τα έχουμε πει όλα. Αλλά σήμερα έχει γενέθλια. Και ποιος μπορεί να παραβλέψει την ημέρα που γεννήθηκε μία από τις μεγαλύτερες φιγούρες του star system;  Γιατί για ηθοποιός, ας μη γελιόμαστε, ούτε στα must see είναι, ούτε στα πρωτοκλασάτα ονόματα λόγω ταλέντου.

Όχι, ότι δεν έχει. Κάθε άλλο. Μάλλον η ίδια δεν προμοτάρει τον εαυτό της ως υποκριτικό ταλέντο.

Το μαρτυρούν οι κινήσεις της, οι επιλογές της, η ζωή της. Όση τουλάχιστον είμαστε σε θέση να γνωρίσουμε. Από παπαράτσι και επίσημες πηγές.

Η αλήθεια είναι ότι η εμφάνισή της ως «Gia» το 1998 ήταν πολλά υποσχόμενη. Η ερμηνεία της ήταν άξια προσοχής κα βραβείων. Έτσι και «Το κορίτσι που άφησα πίσω μου». Το Oscar για την εκπληκτική της ερμηνεία ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα.

Γιατί όντως το άξιζε.  Αλλά σήμερα 15 χρόνια σχεδόν μετά, μετά βίας μπορεί κάποιος να σκεφτεί μία ταινία της, εκτός του «Tomb Rider». Εξάλλου, εκεί δεν κυβερνά το ταλέντο, αλλά η ολόσωμη φόρμα, το σορτσάκι, οι σκηνές δράσεις και το πιστολίδι.

Όπως και στο «Mr. & Mrs Smith». Πιστολίδι ξανά, με την ευγενική «χορηγία» του Brad Pitt. Το ζευγάρι του γκλάμουρ ξεκινά ένα ταξίδι για να κατακτήσει το Hollywood. Αυτό που αρέσκεται να βλέπει το κοινό. Ένας όμορφος και μία όμορφη, ηθοποιοί πάντα, στο κόκκινο χαλί. Λες και περπατούν σ’ αυτό κάθε μέρα.

Στις παράπλευρες «απώλειες» ένα διαζύγιο, μία «κατατρεγμένη» Jennifer Aniston, κάμποσα παιδιά και μία υποκριτική δεινότητα ενδεχομένως, που έχει χαθεί πίσω απ΄ τα εκτυφλωτικά φώτα μίας άρτια κατασκευασμένης ζωής, που όλοι ζηλεύουν.

Λίγο χαρά με τα παιδιά, λίγο δάκρυ με τα προσωπικά ζητήματα υγείας, υποστήριξη από τον σύντροφο (όχι ακόμα σύζυγο) Brad, ένας εν δυνάμει γάμος στο βάθος για να συντηρεί τα κουτσομπολιά και μία σχεδόν αλλαγή καριέρας. Η Angelina με ανθρωπιστική ματιά, περνά πίσω από τις κάμερες και προκαλεί συγκίνηση. Και το κάνει καλά. Ο Brad αναλαμβάνει την παραγωγή του «12 χρόνια σκλάβος» και στολίζει το σπίτι τους με ένα ακόμα Oscar. Αλλά όχι υποκριτικής.

Και όλα αυτά φυσικά μπροστά στα μάτια ενός αδηφάγου κοινού, που διψά για ακόμη περισσότερη λάμψη, ακόμα περισσότερο δράμα από μία γυναίκα που ξέχασε πώς είναι να είσαι ηθοποιός. Έστω και αν οι πωλήσεις του «Maleficent» ξετίναξαν τα ταμεία. Έστω και αν η Angelina συνεχίζει να μοιάζει ηθοποιός. Έστω και αν το όνομά της έχει γίνει brand name.

Όταν τα εφέ κερδίζουν με διαφορά τις εντυπώσεις, η υποκριτική αποσύρεται αθόρυβα όμως  στο περιθώριο. Ακόμα και όταν υπάρχει ταλέντο.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]