Κάθε τρίτη Κυριακή του Ιουνίου, γιορτάζουμε τους… μπαμπάδες μας. Και πολύ καλά κάνουμε.

Ο μπαμπάς - και μόνο ως λέξη, όχι πατέρας, απλά μπαμπάς- είναι σαφής ένδειξη προστασίας, ασφάλειας, αγάπης. Τουλάχιστον έτσι την εκλαμβάνω εγώ.

Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους μάλιστα (και τους καλομαθημένους) που ο «μπαμπάς» παίρνει πάντα και ένα «μου» στο τέλος. Ένα «μου» απόλυτα κτητικό, απόλυτα δικό μου.

Αφιερωμένο λοιπόν το κείμενο σε όλους τους μπαμπάδες, που ξενυχτούν μέχρι να γυρίσει ο γιος (και κυρίως η κόρη) μετά την πρώτη εφηβική έξοδο. Σε όλους εκείνους τους υπερπροστατευτικούς μπαμπάδες, που αγχώνονται για σένα πριν από σένα και που σε κάνουν να ασφυκτιάς από την πολλή αγάπη. Αφιερωμένο και στον δικό μου λοιπόν, τον μπαμπά μου.

Εάν έχετε δει ή ακόμα καλύτερα διαβάσει το βιβλίο «To Kill A Mockingbird» (προσωπικά είναι το αγαπημένο μου βιβλίο."Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια", ελληνική μετάφραση, 1960 το βιβλίο, 1962 η ταινία) της Harper Lee, δε μπορεί να παρά να λατρέψετε τον Atticus.

Υπομονετικός, αφοσιωμένος, πεπεισμένος να δείξει τη ζωή στα παιδιά του μέσα από παραδείγματα παρά τις αντιξοότητες, δεν εγκαταλείπει. Είναι παράδειγμα προς μίμηση. Η ερμηνεία του Gregory Peck ως Atticus Finch του χάρισε επάξια ένα χρυσό αγαλματίδιο.

Στο «Κυνήγι της ευτυχίας» ο Will Smith μεταφέρει μοναδικά στη μεγάλη οθόνη την πραγματική ιστορία του Christopher Gardner. Και αυτό το κάνει ακόμη πιο συγκινητικό.

Η απόλυτα φυσική…χημεία με το γιο του (αφού ο πιτσιρικάς που υποδύεται στην ταινία το γιο του είναι ο πραγματικός γιος του) σου δημιουργεί έντονα της αίσθηση να προσφέρεις βοήθεια σε αυτόν τον άνθρωπο, που γίνεται θυσία για το παιδί του. Για το μέλλον του. Που δε σταματά ποτέ, πουθενά και για τίποτα.

Σε πιο κωμικές καταστάσεις, ο Steve Martin στο remake του «Ο μπαμπάς της νύφης» του 1991 είναι ο ορισμός της πατρικής φιγούρας. Ποιος άλλωστε θα μπορούσε να φανταστεί το κοριτσάκι του να παντρεύεται; Μεγάλο σοκ για τον κάθε μπαμπά φαντάζομαι. Ο Steve Martin πάντως το αντιμετωπίζει με τον δικό του, απολαυστικό τρόπο.

Αστεία, διασκεδαστική αλλά και με έντονα συναισθηματικά στοιχεία, η περίπτωση του Robin Williams, που γίνεται ακόμη και κυρία … Doubtfire, για να μπορεί να βρίσκεται δίπλα στα παιδιά του.

Ποιος είπε ότι μόνο οι ανθρώπινοι μπαμπάδες θυσιάζονται για τα παιδιά τους; Ο μπαμπάς του Nemo (στην ταινία Ψάχνοντας το Νέμο) είναι η επιτομή της αυτοθυσίας. Η ταινία (αν και ξεκινά πολύ στενάχωρα, περισσότερο ίσως από ό,τι θα άρμοζε σε ένα «παιδικό») διδάσκει θάρρος, τόλμη, αφοσίωση πέρα από κάθε λογική, υπερπροσπάθεια και αυτό που λέμε «όλα για το παιδί μου».

Η αγαπημένη μου ωστόσο ταινία για τον καλύτερο κινηματογραφικό μπαμπά είναι το «La vita è bella». Ο Roberto Benigni (σκηνοθεσία, σενάριο- μαζί με τον μόνιμο συνεργάτη του Vincenzo Cerami – και στον πρωταγωνιστικό ρόλο) είναι απλά και λιτά υπέροχος. Μοναδικά συγκινητικός.

Καταφέρνει μέσα σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης να δημιουργήσει μία άλλη πραγματικότητα, μία αστεία ιστορία. Και όλα αυτά για να μη καταλάβει ο γιος του ότι είναι αιχμάλωτοι. Για να μη μπορέσει να δει το βίαιο και σκληρό πρόσωπο του πολέμου. Και τα καταφέρνει. 

Ο Roberto Benigni είναι η πιο αστεία …τραγική φιγούρα στην ιστορία των κινηματογραφικών μπαμπάδων.

Extra...dad: σε ελληνική απόδοση βέβαια, ο καλύτερος μπαμπάς είναι ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο Δεσποινίς Διευθυντής. Γλυκός, λατρεμένος, παρεμβατικός αλλά με ευγένεια και με τη γνωστή του απορία «Ενοχλώ; Δεν ενοχλώ!».

Σόφη Ζιώγου
[email protected]