Κλάμα και κινηματογράφος είναι σχέση ...ζωής. Το δράμα, ο πόνος, ο θάνατος είναι μία «καλή συνταγή» που μεταφράζεται σε εισιτήρια, ενδεχομένως και σε βραβεία.

«Το κορίτσι μου» για παράδειγμα είναι μία ταινία που - παραδεχτείτε το - ένα δάκρυ κύλησε αβίαστα. Πώς μπορείς  εξάλλου να μείνεις ασυγκίνητος όταν πεθαίνει ένα πιτσιρίκι και ένα άλλο απλά πονά, χωρίς να μπορεί να δικαιολογήσει το γιατί;

Το ίδιο συγκινητική είναι και η περίπτωση της Susan Sarandon στο «Stepmom» (Η ζωή σε δύο πράξεις, ελληνική μετάφραση). Έπειτα από μία προσωπική περιπέτεια υγείας και την αναζήτηση ενός ιδανικού τρόπου να διαχειριστεί το τέλος της ζωής της αλλά και τον αντίκτυπο που θα έχει αυτό στα παιδιά της, μία «μητριά» σαν την Julia Roberts είναι η καλύτερη δυνατή απάντηση.

Οι ταινίες με ζώα (για να είμαι ειλικρινής) δε μου αρέσουν. Αλλά στο «Marley and Me» οφείλω να ομολογήσω ότι η ζωή μίας οικογένειας απόλυτα συνυφασμένης με τον σκύλο τους και τελικά η ανάγκη του αποχωρισμού τους (γιατί πώς να το κάνουμε; Έτσι είναι η ζωή) ήταν αρκετά σπαρακτική.

Σε αντίστοιχα επίπεδα αλλά με τον πατέρα να θυσιάζεται για την ευτυχία του παιδιού του και το «Armageddon». Βασικά στην ταινία υπάρχει πολύ θάνατος αλλά η αυτοθυσία του Bruce Willis τελικά σε κάνει να υποκύψεις.

«Το όνομά μου είναι Σαμ», μία ταινία ιδιαίτερη, ξεχωριστή, υπέροχη. Η ερμηνεία του Sean Penn καθηλωτική και η ιστορία ενός πνευματικά καθυστερημένου πατέρα, που μπλέκει σε μία άνιση δικαστική διαμάχη, για να κερδίσει το παιδί του, συγκλονιστική.

Σε πιο ελαφρύ (αναμφίβολα) κλίμα το «Sex and the City». Ο χωρισμός λένε είναι ένας μικρός θάνατος και η Carrie Bradshaw το ένιωσε στο πετσί της. Όταν μάλιστα ο Mr. Big  προσπάθησε να απολογηθεί, η αντίδρασή της έβγαζε πραγματικό πόνο.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]