Το σεξ είναι ωραίο. Το σινεμά είναι ωραίο. Άρα το σεξ είναι σινεμά. Απλά και κατανοητά.

Η αλήθεια είναι ότι το σινεμά αγαπάει το σεξ και υπάρχουν άπειρες ταινίες (όχι πορνογραφικές) που το αποδεικνύουν περίτρανα. Και όταν λέω σεξ, δεν εννοώ κάποια αυθαίρετη, σχεδόν υποχρεωτική για την ικανοποίηση του κοινού, σκηνή με γυμνό, αλλά τις ταινίες εκείνες που δημιουργήθηκαν ακριβώς για να επισημάνουν την εμμονή με το σεξ.

Η πιο πρόσφατη «εμμονή» ακούει στο όνομα «Nymphomaniac» του Lars von Trier. Μάλιστα, η μία ταινία εμμονής δεν αρκούσε για τον εκπληκτικό αυτό Δανό δημιουργό και έτσι έκανε και δεύτερο μέρος, προσφέροντας μας ηδονή σε δόσεις.

Βέβαια, παρά τις σεμνότυφες αντιρρήσεις και επειδή δεν υπάρχουν πονηρές…ταινίες αλλά πονηρά μυαλά, μάλλον αποδεικνύεται ότι ο Trier αγαπά να προκαλεί- βλέπε και Anticrist- άρα σεξ και σινεμά πάνε πακέτο.

Το ίδιο και για το «Shame». Η ταινία με τον νυμφομανή, ερωτύλο Michael Fassbender, που «τιμήθηκε» για τα προσόντα του αρκούντως, από τον George Clooney και την Sandra Bullock (ενδεχομένως να κάνω λάθος και να ήταν κάποια άλλη, άλλα ελάχιστη σημασία έχει) προκάλεσε, άρεσε, κέρδισε και κάτι υποψηφιότητες σε βραβεία. Σημαντικό στοιχείο, ότι σκηνοθέτης της είναι ο Steve McQueen, του 12 χρόνια σκλάβος.

Ο Joseph Gordon-Levitt ζει το όνειρο. Γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί στην ταινία «Don Jon». Και επειδή μιλάμε για ταινίες με «οδηγό» το σεξ, δε θα μπορούσε να λείπει η Scarlett Johansson.

Την παίρνει αγκαζέ και ο πιτσιρικάς από το New Jersey, σύμφωνα με το σενάριο, αφού εθίζεται στο πορνό, παρατά οικογένεια, φίλους και εκκλησία και αναζητά την ευτυχία σε μη ρεαλιστικές φαντασιώσεις με τη... φανταστική του «πραγματική» αγάπη. Πάντως, η ταινία είναι αρκετά καλή.

Τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις και τις συγχύσεις στον σύγχρονο κόσμο, την ώρα που πρέπει να ζουν με τον προσωπικό τους «δαίμονα»: την εμμονή με το σεξ. «Thanks for sharing» η ταινία του 2012 και οι Mark Ruffalo, Tim Robbins και Josh Gad δεινοπαθούν σε κωμικές αλλά και πιο συγκινητικές καταστάσεις.

Μετά από αυτές τις ταινίες δεν ξέρω ειλικρινά τι να πω. Πώς να κλείσω το θέμα μου; Μάλλον θα προτιμήσω να εκφράσω την απορία, που μου έμεινε άλυτη: Γιατί ενώ υποτίθεται ότι το σινεμά έχει απενοχοποιήσει το σεξ και το ίδιο (το σινεμά) έχει απενοχοποιηθεί, το «Τελευταίο Ταγκό στο Παρίσι» του Bernardo Bertolucci, το «120 Μέρες στα Σόδομα» του Pasolini και το «Η ωραία της ημέρας» του «πατέρα» του κινηματογραφικού σουρεαλισμού Luis Buñuel, μοιάζουν ακόμη περισσότερο μπροστά από την εποχή τους;

Σόφη Ζιώγου
[email protected]