Υπάρχουν κάποιες ταινίες στο σινεμά που θες να τις δεις μόνος σου. Για να μη χρειαστεί να παραδεχτείς ότι σου αρέσουν.

Η ψευτοκουλτούρα σε όλο της το μεγαλείο λοιπόν. Γιατί καλός ο Bergman και ο Buñuel αλλά άλλη χάρη έχει μία ρομαντική κωμωδία. Άλλη απόλαυση η μία, άλλη η άλλη. Και επειδή στη ζωή όπως και στο σινεμά πρέπει να είσαι ανοιχτός σε προκλήσεις, το παραδέχομαι: Με λένε Σόφη και έχω 5 (+1) ένοχα κινηματογραφικά μυστικά.

Πώς να χωρίσετε σε 10 μέρες. Ίσως επειδή η Kate Hudson είναι …συνάδελφος στην ταινία, ίσως επειδή το σενάριο είναι απολαυστικό, ίσως πάλι επειδή το παραμύθι έχει καλό τέλος (αυτό το ουτοπικό που σε κυνηγάει ο άλλος δηλαδή), η ταινία αυτή είναι τόσο ένοχη όσο και διασκεδαστική.

Την έχω δει αρκετές φορές και φυσικά προτίθεμαι να τη δω ξανά και ξανά. Γιατί με κάνει να περνάω ωραία. Και κυρίως γιατί και το «παραμύθιασμα» έχει τη χάρη του.

Πιο ωμή αλλά το ίδιο αστεία η «Γυμνή Αλήθεια». Βρίσκω τον Gerard Butler απλά υπέροχο σε αυτόν το ρόλο. Συνεπής, σωστός, σκληρός και με κότσια. Φυσικά όλα θα του γυρίσουν μπούμερανγκ σε μία ταινία που το κάλλος περισσεύει. Τι η Katherine Heigl, τι ο γείτονας Eric Winter, αλλά και ο ίδιος ο Butler κάνουν την ταινία πασαρέλα γράμμωσης για τους ατυχήσαντες.

Η «Πρόταση» με τη Sandra Bullock και τον Ryan Reynolds είναι ακόμη μία ένοχη απόλαυση. Aστεία (ίσως η πιο αστεία από όλες της λίστας μου) και με την απαιτούμενη «δικαίωση» που καταλήγει στο «έζησαν αυτοί καλά και ‘μεις καλύτερα».

Στα extra και η ταινία «Δύο εβδομάδες προθεσμία». Ο λόγος είναι το εξαιρετικό δίδυμο Sandra Bullock και Hugh Grant σε μία ρομαντική κομεντί με περιβαλλοντικές ανησυχίες.

Η Diane Keaton δε χρειάζεται συστάσεις. Αλλά ως εμμονική, με το μέλλον της κόρης, της μάνα στο «Η μάνα έχει πάντα δίκιο» (Because I said so) ήταν όσο οικεία μπορεί να είναι μία μητρική φιγούρα στο ενδεχόμενο η κόρη της να μείνει μόνη.

Η προσπάθειά της για αποκατάσταση της κόρης ξεπερνά κάθε όριο. Τα τερτίπια τύπου «Θεία από το Σικάγο» φυσικά και είναι στο πρόγραμμα για να καταλήξουν όλοι ευτυχισμένοι και κυρίως η Diane.

Η πιο…διδακτική του είδους όμως είναι το «Απλώς δε σε γουστάρει». Όλα ξεκινούν από το σπικάζ στην πρώτη σκηνή. Μία παιδική χαρά, μια παρεξήγηση, ένα αγοράκι, ένα κοριτσάκι και η μαμά του δεύτερου, που σπεύδει να το καθησυχάσει ότι τα αγοράκια έτσι αντιδρούν όταν τους αρέσει ένα κοριτσάκι.

Το παραμύθιασμα ξεκινά από τα γεννοφάσκια μας και αντιλαμβάνεστε ότι σε αυτήν την ταινία, πάνω κάτω όλοι βρήκαμε κοινά χαρακτηριστικά, μνήμες ή και παλιές περιπέτειες, που είχαμε καταχωνιάσει κάπου στο βάθος του μυαλού.

Η αλήθεια είναι μία όμως: το παραμύθιασμα πολλοί αγάπησαν, τον παραμυθά όμως κανείς. Τελικά, αμαρτία εξομολογουμένη, ουκ έστι αμαρτία, συμφωνείτε;

Σόφη Ζιώγου
[email protected]