Όταν δεν έχει έμπνευση ο σεναριογράφος, δε έχει όρεξη ο σκηνοθέτης και ο σκοπός είναι μία ταινία που θα αποφέρει γρήγορα κέρδη, τότε ναι, η μίμηση ξεπερνά κάθε όριο.

Και όταν λέω μίμηση δεν εννοώ μία ταινία να σου θυμίζει κάποια άλλη, απλά. Εννοώ να μπερδεύεσαι. Να πατάς το stop, να γυρνάς στους τίτλους αρχής για να δεις ποια ταινία βλέπεις. Εάν δε, οι ταινίες τυχαίνει να έχουν κυκλοφορήσει και την ίδια περίοδο, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο ιδιαίτερα.

Όποιος είδε για παράδειγμα το After Earth και μετά το Oblivion (και τα δύο του 2013) με καταλαβαίνει απόλυτα νομίζω. Η μόνη διαφορά μεταξύ των δύο είναι ότι ο Tom Cruise είναι πιο εγωιστής από τον Will Smith. Και θα σας το αιτιολογήσω.

Ο Cruise- πρωταγωνιστής του Oblivion- είναι μόνος του σχεδόν στο σύνολο της ταινίας. Ακόμα και στη φάση της μάχης, παλεύει με τον εαυτό του. Αλλά δε θα επεκταθώ, το έχω κάνει ήδη.

Από την άλλη ο καλός πατέρας Will Smith φρόντισε για μία ακόμα φορά να εξασφαλίσει έναν ρόλο για τον συμπρωταγωνιστή γιο του. Κατά τ’ άλλα η Γη χρειάζεται σωτήρες και είναι φυσικά one man job.

Η επανάληψη είναι μήτηρ πάσης μαθήσεως ή το Χόλιγουντ στέρευσε από έμπνευση; Το 2012 η Kristen Stewart άφησε τη ζωή με τους βρικόλακες και έγινε Χιονάτη (Η Χιονάτη και ο Κυνηγός).

Την ίδια χρονιά η κόρη του Phil Collins, Lily είπε να κάνει ντεμπούτο με το «Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου». Στα copy paste της υπόθεσης προσθέστε την Charlize Theron και την Julia Roberts, αντίστοιχα ως κακές βασίλισσες. Ίδιο παραμύθι, ίδια αισθητική, άλλα ….φορέματα.

Και πάμε έναν ακόμα χρόνο πιο πίσω. Το 2011 βγαίνουν στο σινεμά δύο χαζοκωμωδίες, από εκείνες που θέλεις να δεις ένα βράδυ που βαριέσαι οικτρά και δεν έχεις τίποτα απολύτως να κάνεις. Natalie Portman και  Ashton Kutcher επιμένουν ότι «Μόνο το σεξ δε φτάνει». Mila Kunis και Justin Timberlake συμφωνούν στο «Όχι μόνο φίλοι».

Η ιστορία γνωστή και χιλιοειπωμένη. Ένα αγόρι, ένα κορίτσι, συμφωνούν στο «σεξ, όχι σχέση» αλλά τα συναισθήματά που αναπτύσσονται έχουν άλλη γνώμη.

Και έτσι να για να πείσω και τους πιο δύσπιστους, θα πάω ακόμη πιο παλιά. Το 2009. «Ο Μπάτσος του mall» ή «Άμεση δράση». Δύο κωμικοί ηθοποιοί, αρκετά καλοί στο είδος τους, ο Kevin James στην πρώτη ταινία και ο Seth Rogen στην άλλη, πρωταγωνιστούν στην ίδια ακριβώς κωμωδία.

Ένα mall απειλείται από κλέφτες και αυτοί πιστοί στο καθήκον θα το σώσουν, με τις απαραίτητες γκάφες να συμπληρώνουν ένα ολοκληρωτικά ανέμπνευστο σενάριο.

Τελευταία περίπτωση το Armaggedon και η Ολέθρια Σύγκρουση. Και τα δύο του 1998. Και στα δύο καταστρέφεται η Γη. Το πρώτο κόστισε περίπου 140.000.000 δολάρια και απέφερε κέρδη 201.573.391 δολάρια, μόνο στα αμερικανικά σινεμά.

Το δεύτερο σημείωσε 75.000.000 δολάρια και 140.459.099 δολάρια (επίσης μόνο στις ΗΠΑ), αντίστοιχα.

Άρα ένα είναι το συμπέρασμα: Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου, που λέει και η παροιμία. Ή καλύτερα ποτέιτο-ποτάτο, που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλόφωνοι.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]