…ποτέ στην πραγματικότητα, το τονίζω. Γιατί ναι, το σινεμά είναι ωραίο παραμύθι. Ναι, έχει την υπερβολή στο αίμα του. Και ναι, μας αρέσει.

Αλλά όχι πάντα. Γιατί υπάρχουν και κάποια πράγματα που σίγουρα εξυπηρετούν την ανάγκη να προκαλούν συναισθήματα αλλά ηρεμία. Πόσο πια; Και θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως.

Ερωτήσεις λοιπόν προς τους ιθύνοντες της διαχείρισης των συναισθημάτων του κοινού- κοινώς τους σεναριογράφους.

Γιατί όταν κάποιος απαντά στο τηλέφωνο δε λέει ποτέ «γεια» όταν το σηκώνει και σπάνια λέει «αντίο» όταν το κλείνει; Απλή αγένεια ή κόπηκε στο μοντάζ;

Γιατί όλοι οι εργένηδες και εργένισσες μένουν σε πανάκριβα διαμερίσματα σε πανάκριβες πόλεις και συνήθως είναι και ειδικευόμενοι; Που τα βρίσκουν τα λεφτά για να τρώνε συνέχεια έξω (παχυντικά και χωρίς να βάζουν κιλό) και να συντηρούν και ένα σπίτι στο Μανχάταν επιτέλους;

Γιατί μετά από γιόγκα συνήθως δεν βαριανασαίνουν ή κοκκινίζουν ή να δείχνουν ελάχιστα κουρασμένοι, έστω; Και επίσης, πώς μπορούν να κάνουν spinning και να μιλούν με τη διπλανή ακατάπαυστα; Και όλα αυτά χωρίς να χαλάει τρίχα από το μαλλί εννοείται.

Γιατί το πρωί δεν έχουν ούτε ένα μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι, ούτε μία τσίμπλα;

Γιατί βρίσκουν κατευθείαν δουλειά με το που αποφοιτούν; Και είναι η ιδανική δουλειά, στο αντικείμενό τους συνήθως την οποία παρατούν κιόλας με την πρώτη παρατήρηση. Και αφού την παρατήσουν έρχεται το μεγάλο αφεντικό και τους παρακαλάει να γυρίσουν, προσφέροντας μάλιστα παχυλό μισθό, γωνιακό γραφείο, πάντα με την απαραίτητη απίστευτη θέα και έναν βοηθό-γραμματέα. Μα είστε σοβαροί;

Επίσης, γιατί οι γυναίκες μπορούν να τρέχουν (συνήθως κυνηγώντας ταξί) με 20άποντα χωρίς να πέφτουν αλλά με ευκολία σκοντάφτουν και σωριάζονται όταν απλά περπατούν, όλως τυχαίως μπροστά από τον μελλοντικό απόλυτο έρωτα, ο οποίος θα τις βοηθήσει μάλιστα με ιπποτισμό να σηκωθούν;

© c.HBO/Everett/REX

Γιατί έχουν πάντα το ακριβές αντίτιμο της ταρίφας στο ταξί; Κουβαρνταλίκια κάνουν με τα ρέστα;

Στο ραντεβού για καφέ πάλι, ο σερβιτόρος πάντα ξέρει τι καφέ θέλει ο/η πρωταγωνιστής. Με ζάχαρη, χωρίς, freddo ή cappuccino, μία είναι η παραγγελία: έναν καφέ.

Γιατί οι γυναίκες στις ταινίες πάντα ξυρίζουν τα πόδια τους, τα οποία δεν έχουν ούτε ίχνος χνούδι;

Στην πραγματικότητα- και ειδικά στις μεγαλουπόλεις- για να παρκάρεις μια-δυο βόλτες θα τις φέρεις. Γιατί στις ταινίες η θέση είναι πάντα κενή ακριβώς απ’ έξω από εκεί που θέλει να πάει ο πρωταγωνιστής;

Επιστρέφω στις γυναίκες και μάλιστα σε εκείνες τις μοναχικές, άσχημες, χτυπημένες από τη μοίρα (αλλά πανέξυπνες εννοείται) που όταν βγάλουν τα σιδεράκια και τα γυαλιά γίνονται το κέντρο του κόσμου. Παρατήρηση: τα γυαλιά ΔΕΝ αφαιρούνται με πλαστική επέμβαση για να αλλάξει η φάτσα.

Και αφού έχει γίνει όμορφη η πρωταγωνίστρια πάντα ο αγαπημένος της και αμετανόητα ερωτευμένος μαζί της θα τρέξει στο αεροδρόμιο και θα την προλάβει. Όλα αυτά στο παρά πέντε. Και αν αυτή θελήσει να κατέβει από το αεροπλάνο, ο πιλότος θα χαμογελάσει ευγενικά, η αεροσυνοδός θα συγκινηθεί και ο κόσμος θα χειροκροτήσει. Νεύρα δεν έχει κανείς για την καθυστέρηση πια;

Στην περίπτωση δε, που μια γυναίκα εξομολογηθεί τον έρωτά της στο wannabe έτερον ήμισυ, πάντα τα λέει όλα με τον καλύτερο τρόπο, χωρίς να γίνει ρεζίλι. Και έστω και αν κάνει γκάφα, δε θα ντραπεί γιατί αυτός θα το θεωρήσει ό,τι πιο γοητευτικό πάνω της. Μα σοβαρά μιλάμε;

Και μέσα σ’ όλα, θα βρεθεί το ζευγάρι και θα φιληθεί απαραίτητα μέσα στη βροχή. Ενστικτωδώς ο άνθρωπος στη βροχή ψάχνει υπόστεγο, δεν κάθεται μέσα στη μέση του δρόμου να φιλιέται σα να μην υπάρχει αύριο.

Και τελευταία απορία: Γιατί στα σούπερ μάρκετ όλοι αγοράζουν φρούτα; Κανείς ποτέ δεν πάει για χαρτί υγείας; Ένα απορρυπαντικό έστω;

Σόφη Ζιώγου
[email protected]