«Ο θάνατος είναι ο τρόπος της φύσης να σου πει: Το τραπέζι σας είναι έτοιμο» έλεγε με το χαρακτηριστικό του ευφυέστατο χιούμορ ο Robin Williams.

Στην άδικη εκείνη λίστα των ηθοποιών που έχουν αφαιρέσει οι ίδιοι τη ζωή τους, δυστυχώς σήμερα προστέθηκε ένα ακόμα όνομα: αυτό του Robin Williams.

Η αλήθεια είναι ότι είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αυτός ο άνθρωπος που στο μυαλό του κοινού ήταν απόλυτα συνδεδεμένος με το γέλιο, αποφάσισε ο ίδιος να τερματίσει τη ζωή του.

Ενδεχομένως, τελικά να ισχύει αυτό που λένε ότι οι κωμικοί ηθοποιοί είναι βαθιά θλιμμένοι στην πραγματική τους ζωή. Ίσως πάλι, η «απαίτηση» να προκαλείς πάντα γέλιο, να σε εξαντλεί και να θες να απαλλαγείς από το βάρος, να ξεκουραστείς με όποιο κόστος.

Η υπόθεση του Robin Williams σίγουρα συγκλόνισε. Και είναι φυσικό για έναν άνθρωπο, του οποίου το ταλέντο διακρίνεται, ξεχωρίζει και αναδεικνύεται μέσα από το γέλιο.

Ο Robin Williams ανήκε (τι περίεργο να χρειάζεται να χρησιμοποιήσω παρατατικό αλλά μάλλον πρέπει να τον συνηθίσω) στην κάστα εκείνων των ηθοποιών που άφηναν το στίγμα τους. Ήταν εγγύηση επιτυχίας για τις κινηματογραφικές εταιρείες. Η πορεία του το αποδεικνύει. Η πορεία του μέσα από τις μοναδικές κωμωδίες που πρωταγωνίστησε. Αλλά αυτά είναι γνωστά.

Εγώ θέλω να μιλήσω για την άλλη του πλευρά. Τη σκοτεινή. Προσωπικά, θεωρώ συγκλονιστικότερες τις περιπτώσεις που έπαιξε εκτός δεδομένων. Τότε που πρωταγωνίστησε στο «Insomnia». Ίσως επειδή, εκεί είδα έναν άλλον Robin Williams, που με εξέπληξε. 

Δίπλα στον επίσης υπέροχο Al Pacino και με τις σκηνοθετικές οδηγίες του Christopher Nolan, δεν χρειάζεται και πολύ για να εκτιμήσεις το ταλέντο μίας ομάδας εξαιρετικών εκπροσώπων της 7ης Τέχνης.

Η ταινία, θεωρώ, ότι έχει υποτιμηθεί σε βάθος χρόνου. Είναι αρκετά, σκοτεινή και μυστηριώδης για να μείνει στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες μυστηρίου στο σινεμά. Και αυτό το οφείλει στον Robin Williams, κατά ένα μεγάλο μέρος.

Αυτό που κατάφερε να κάνει είναι να προκαλέσει συναισθήματα, για τα οποία, όχι δεν τον είχα ικανό- το αντίθετο μάλιστα- απλά με ξένιζαν πάνω του. Κι όμως κατάφερε να προκαλέσει τρόμο. Ένας άνθρωπος κομμένος και ραμμένος για το απόλυτο γέλιο. Ένας stand up κωμικός, γίνεται απόλυτα τραγικός. Και εκεί είναι το τρομακτικό. Σαν έναν κλόουν που δεν ξέρεις τι κρύβει κάτω από την χαμογελαστή του μάσκα. Αυτό μου θύμισε.

Την ίδια χρονιά με το «Ιnsomnia», ο Robin Williams κυκλοφορεί και το «One hour photo» (Σκοτεινός θάλαμος, σε ελληνική μετάφραση) του Mark Romanek. Υποδύεται έναν υπάλληλο φωτογραφείου, που παθαίνει εμμονή με μία οικογένεια. Μοναχικός, ανατριχιαστικός, τρομακτικός γίνεται μέλος της οικογένειας, χωρίς αυτή να το γνωρίζει.

Η ιστορία από μόνη της προκαλεί αυτό το ψυχρό «ρεύμα» που νιώθεις να σε διαπερνά. Σα να σε παρακολουθεί κάποιος. Ο Robin Williams κατάφερε να απογειώσει το ρόλο, αν και η ταινία γενικά δεν ήταν η καλύτερή του. Το παρουσιαστικό του συγκλονιστικό. Κατάξανθος, με ένα υποχθόνιο γελάκι, όχι χαράς, κάθε άλλο. Ικανοποίησης. Μάλλον ικανοποίησης, ότι ξέρω κάτι που δεν ξέρετε. Αυτό το τρομακτικό και ύπουλο συναίσθημα.

Σχεδόν τον λυπάσαι, που είναι τόσο μόνος του. Τόσο αβοήθητος. Αλλά την ίδια στιγμή έχει εκείνο το βλέμμα που σε στοιχειώνει. Υπερπροστατευτικός με τη δήθεν οικογένειά του, το ασυνήθιστα παρανοϊκό του βλέμμα σε αιχμαλωτίζει.

Και εκεί ο Robin Williams αποδεικνύει για μία ακόμη φορά το μεγαλείο του ταλέντου του. Ενός ταλέντου, που από σήμερα πέρασε στο πάνθεον αυτών των τεράστιων ηθοποιών, που όπως φτηνά σχεδόν και τετριμμένα συνηθίζουμε να λέμε, είχαν πολλά ακόμα να δώσουν.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]