Κάτω από το Δέρμα της Σκάρλετ Γιόχανσον συμβαίνουν «τέρατα και σημεία». Το σχόλιο δεν αφορά την πρόσφατη ταινία «Κάτω Από το Δέρμα» του Τζόναθαν Γκλέιζερ όπου πρωταγωνιστούσε η παραπάνω ηθοποιός μπαίνοντας στο πετσί ενός παράξενου άλιεν, αλλά είναι σχετικό με το νέο θρίλερ επιστημονικής φαντασίας «Lucy» του Λικ Μπεσόν.

Ο Λικ Μπεσόν συνεχίζει ακάθεκτος να γυρίζει ταινίες δράσης με καταδιώξεις, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών και ήρωες μοναδικούς στο είδος τους. Πάντα αγαπούσε τις όμορφες έξυπνες και μαχητικές γυναίκες, τις γυναίκες-πολυβόλα («Nikita»), όπως και την επιστημονική φαντασία («Το Πέμπτο Στοιχείο»). Τώρα κάνει έναν συνδυασμό αυτών των προτιμήσεων και μας παραδίδει μια ταινία γεμάτη ενέργεια, ντοπαρισμένη στα οπτικά εφέ, μια ταινία φιλόδοξη να εντυπωσιάσει με κάθε τρόπο.

Η πρωταγωνίστρια με τα πανέμορφα μάτια και τα σαρκώδη χείλη κρατά, βέβαια, τα ηνία του εντυπωσιασμού και μας κάνει να ξεχαστούμε μέσα στην, κοινότοπη κατά τα άλλα, ταινία επιστημονικής φαντασίας (όπου το κεντρικό πρόσωπο εντελώς τυχαία γίνεται ξεχωριστό με πρωτοφανείς δυνάμεις –κάπου το έχουμε ξαναδεί το έργο; α ναι, στο «Elysium», στην «Κυριαρχία» και αλλού-). Ωστόσο, το φιλμ διαθέτει ένα ιδεολογικό πρόσχημα για να ξεχωρίσει από τα άλλα του σωρού.

«Πατώντας» επάνω σε έναν παλιό μύθο των πρώτων ψυχολόγων σχετικά με τη χρήση μόνο του 10% του εγκεφάλου από τον άνθρωπο, το σενάριο ανοίγει ένα ενδιαφέρον ερώτημα σχετικό με τη διεύρυνση των οριζόντων της ανθρώπινης αντίληψης. Όμως, σε αυτό ακριβώς το σημείο ο Μπεσόν αποδεικνύει ότι είναι ένας απλός δημιουργός «εικονογραφημένων», χωρίς καμιά πρωτοτυπία ή φαντασία, αναμασώντας κλισέ και βάζοντας σε εφαρμογή φόρμουλες ήδη χρησιμοποιημένες. Έτσι, θα έχουμε την ευκαιρία να «θαυμάσουμε» τη Γιόχανσον να κολλά στο ταβάνι με μια κίνηση πέντε-έξι άνδρες ταυτόχρονα, επαναλαμβάνοντας ένα μοτίβο δράσης που έχω ήδη δει σε διάφορες ταινίες (το πιο πρόσφατο στους «Αναλώσιμους 3» της προηγούμενης εβδομάδας, όπου και εκεί υπάρχει μια σεξοβόμβα, καλή στις βολές και τις κλωτσιές). 

Η πλοκή χωρίζεται σε κεφάλαια με βάση το όλο και αυξανόμενο ποσοστό χρήσης του εγκεφάλου από την υπερ-γυναίκα Lucy. Μια πληθώρα χρωμάτων και ρευμάτων  πηγαινοέρχονται και αλληλοσυγκρούονται, χρησιμεύοντας ως διακοσμητικά στοιχεία και αναπαριστώντας το χάος που προκαλείται μέσα στα σωθικά και το κεφάλι της ηρωίδας.

Η ιστορία εντάσσεται μέσα στη γενικότερη μυθολογία υπέρ-ηρώων –και τον παροξυσμό των σύγχρονων παραγωγών να πλάθουν ιστορίες με όντα «εξαιρετικών» ικανοτήτων- μια μυθολογία υπέρ-ανθρώπων που, απλουστευτικά, περνά στο θεατή μηνύματα οπτιμισμού, ότι δηλ. μπορεί κανείς να γίνει υπερδύναμος και να υπερπηδήσει κάθε εμπόδιο, αν το θελήσει πραγματικά και εκμεταλλευθεί στο έπακρο τις δυνατότητές του.

Έχουμε, επίσης και μερικά πλάνα που θυμίζουν ντοκιμαντέρ επάνω στην εξέλιξη του ανθρώπου ή την αναπαραγωγή των ζώων, εικόνες που προστίθενται κάπως αυθαίρετα πλάι στα πλάνα της δράσης. Η μέθοδος συγκόλλησης και το περιεχόμενό τους μας δίνουν την εντύπωση ότι ο σκηνοθέτης έχει εμπνευστεί από τον Κιούμπρικ («2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος»), αναπαράγοντας κάπως άτσαλα και άτεχνα μια επίδειξη σχετική με τα κατορθώματα της ανθρώπινης φύσης.

«Προς (επιφανειακή) τέρψιν οφθαλμών», λοιπόν, το «Lucy» και όσοι πιστοί προσέλθετε. 

Σκηνοθεσία: Λικ Μπεσόν. Παίζουν:  Σκάρλετ Τζόχανσον, Μόργκαν Φρίμαν, Μιν Σικ Τσόι, Άναλι Τρίπτον. Εταιρεία Διανομής: VIP.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ