Κριτική ταινίας: Αεροπλάνα 2: Ιπτάμενοι Πυροσβέστες
Μια διασκεδαστική για τα παιδιά κωμωδία κινουμένων σχεδίων θα έχουν την ευκαιρία να δουν αυτήν την εβδομάδα οι γονείς με τα παιδιά τους, κάνοντας μια έξοδο για όλη την οικογένεια. Το δεύτερο επεισόδιο της σειράς «Αεροπλάνα» προσγειώνεται φαντασμαγορικά στη μεγάλη οθόνη, έτοιμο να εξάψει τη φαντασία των μικρών μπόμπιρων.
Όπως στις δύο ταινίες «Αυτοκίνητα –Cars 1 και 2», όπου τα αυτοκίνητα μιλάνε, συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι και εμπνέονται από αγωνιστικό πνεύμα, έτσι και στη σειρά «Αεροπλάνα» τα οχήματα έχουν ανθρωποποιηθεί και επιδεικνύουν διάφορες ικανότητες, με τα αεροπλανά-κια (το υποκοριστικό χρησιμοποιείται επειδή οι μορφές τους θυμίζουν παιχνίδια ριγμένα στο χαλί για να παίξουν τα μωρά) βέβαια, να κερδίζουν την παράσταση.
Το «Αεροπλάνα 2-Ιπτάμενοι Πυροσβέστες» ξεκινά την ιστορία από εκεί που την είχε αφήσει το πρώτο επεισόδιο. Ο κεντρικός ήρωας, ο Ντάστυ, είναι ένα αεροπλανάκι που χάνει μερικές από τις δυνάμεις του εξαιτίας της πολύ μεγάλης πίεσης στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του στο παρελθόν.
Το κιβώτιο ταχυτήτων του παθαίνει μια ανεπανόρθωτη βλάβη και, έτσι ο Ντάστυ θα αναγκαστεί να αλλάξει ιδιότητα: από πρωταθλητής εναέριων αγώνων μετατρέπεται σε μαχητικό πυροσβεστικό σκάφος. Η νέα του αποστολή θα αναδείξει τον ηρωισμό, τη γενναιότητα και την αυτοθυσία του, καθώς ο Ντάστυ εμπλέκεται σε νέα πεδία δράσης, επικίνδυνα και γεμάτα προκλήσεις. Σε αρκετές σκηνές τον βλέπουμε είτε να προσπαθεί να διασώσει τους άλλους είτε ο ίδιος να βρίσκεται στο «χείλος του γκρεμού» και οι άλλοι να προσπαθούν να τον σώσουν.
Μέσα από το σενάριο γίνεται ολοφάνερο ότι αποδίδεται ένας φόρος τιμής σε όλους τους πυροσβέστες που ατρόμητοι ρίχνονται στον κίνδυνο και παίζουν με τη φωτιά, προκειμένου να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Η ιστορία διαπνέεται από μηνύματα αλτρουισμού, θάρρους και εύκολης προσαρμογής στις εκάστοτε καταστάσεις ή δυσκολίες της ζωής. Εν μέσω της κρίσης, μήπως οι άνθρωποι δεν αναγκάζονται να αλλάξουν το επάγγελμά τους, είτε μαθαίνοντας κάτι καινούριο είτε «ξαναπιάνοντας μια παλιά τέχνη»; Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, η μετάλλαξη του Ντάστυ ηχεί αρκετά επίκαιρα.
Περιττό να πω ότι τα οπτικά εφέ και τα γραφικά είναι άφθονα και προσεγμένα, αποδεικνύοντας τη μακρά μελέτη που έκανε η παραγωγή επάνω στα διαφόρων ειδών μεγάλα εθνικά πάρκα, όπως και στη δουλειά των πυροσβεστών. Οι πυρκαγιές, θυμίζοντας τις αντίστοιχες στη χώρα μας, αποδίδονται με έντονες εικόνες καταστροφολογικού χαρακτήρα, υπογραμμίζοντας με αυτόν τον τρόπο τον παραδειγματικό ηρωισμό των διαφόρων προσώπων και ευαισθητοποιώντας-ελπίζω- τους μικρούς θεατές επάνω στο μεγάλο κακό που είναι μια φωτιά σε ένα δάσος.
Χαρακτηριστικό είναι, επίσης, ότι οι κινήσεις και εκφράσεις των ματιών των οχημάτων αποδίδουν πολύ παραστατικά συναισθήματα, σκέψεις και στάσεις, παρόμοιες με εκείνες των ανθρώπων. Για μια στιγμή ένιωσα και εγώ πολύ μικρό παιδί, μεταφέρθηκα σε μια εποχή μακρινή, όταν φανταζόμουν ότι τα αντικείμενα σκέπτονται και αισθάνονται.
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτς Γκαναγουέι. Ακούγονται οι φωνές των: Γιώργος Καπουτζίδης, Ντορέττα Παπαδημητρίου, Γιώργος Λιάντος, Γιώτα Μηλίτση, Δημήτρης Μάριζας, Φοίβος Ριμένας, Κώστας Δαρλάσης, Ηλίας, Ζερβός, Χρήστος Σαπουντζής, Ντίνος Σούτης, Νίκος Νίκας, Χρήστος Συριώτης, Ινώ Στεφανή, Χριστίνα Κουτσουδάκη, Άλκης Ζερβός, Δημήτρης Δημόπουλος, Μανώλης Γιούργος, Ανδρέας Ρήγας, Βασίλης Αξιώτης, Χαρά Ζησιμάτου, Νίκος Παπαδόπουλος, Μαρία Πλακίδη, Στέλιος Ψαρουδάκης. Εταιρεία Διανομής: FEELGOOD
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ