Πρώτη Σεπτέμβρη, επιστροφή στο γραφείο, σωματικά πάντα γιατί πνευματικά μάλλον ελάχιστοι είναι αυτοί που κατάφεραν να συνέλθουν από την καλοκαιρινή διάθεση των διακοπών.

Βέβαια για να μπεις πάλι στο πνεύμα της δουλειάς θες και λίγο χρόνο, μία ώθηση. Και εδώ για μία ακόμα φόρα το σινεμά αποδεικνύεται σωτήριο. Και θα το αποδείξω με τους καλύτερους και χειρότερους υπαλλήλους του σινεμά.

Για παράδειγμα στην περίπτωση του Edward Norton στο «Fight Club» τα πράγματα ήταν αφόρητα δύσκολα στη δουλειά. Έτσι δημιούργησε τον θρύλο του Tyler Durden (βλέπε Brad Pitt) και είδαμε πώς κατέληξε όλη αυτή η ιστορία.

Πάντως η σκηνοθετική ματιά του David Fincher παραμένει από τις συγκλονιστικότερες στην ιστορία του νεότερου σινεμά. Ως υπάλληλος βέβαια,  ο Norton καλά θα κάνει να μην περιμένει συστατικές επιστολές.

Σε πολύ πιο φαιδρές καταστάσεις, τα «Αφεντικά για Σκότωμα» (Horrible Bosses 1 και 2) σίγουρα δίνουν άλλη αίσθηση στην επαγγελματική ζωή των υπαλλήλων τους. Αφόρητη; Αναμφίβολα. Ακόμα και αν το απαίσιο αυτό αφεντικό ακούει στο όνομα Jennifer Aniston.

Στο «Wall street» (1987) του Oliver Stone αλλά και στον πιο φρέσκο «Λύκο της Wall Street» του Scorsese πάλι, κυριαρχεί – τι άλλο;- ο δείκτης του χρηματιστηρίου. Άγχος, τρέξιμο, φιλοδοξία με όποιο κόστος, κάνουν τη δουλειά των χρηματιστών να μοιάζει δουλεία (εκτός από τα πάρτι και τη διασκέδαση βέβαια).

Η «Πολυθρόνα για δύο» από την άλλη – όχι δεν είναι ελληνική τηλεοπτική σειρά των 90s απλά ταινία από τα 80s εξ’ ου και η κακή απόδοση του τίτλου – δηλαδή το «Trading Places» του John Landis με τους Eddie Murphy και Dan Aykroyd, βασίζεται στην ιδέα ότι όταν σου δίνεται μία ευκαιρία στη ζωή πρέπει να την αρπάξεις από τα μαλλιά.

Οι δυο τους αλλάζουν θέσεις, ως τα πιόνια ενός στοιχήματος εκατομμυριούχων και έτσι ο φτωχός γίνεται πλούσιος και το αντίθετο. Όλοι το παίρνουν το μάθημά τους στο τέλος, έπειτα από σκληρή δουλειά, συνεργασία και αρκετά ύπουλα παιχνίδια κάτω από το τραπέζι.

Το «Εργαζόμενο κορίτσι» (Working Girl) είναι λατρεμένη ταινία από το 1988, όπου η Melanie Griffith μας δίδαξε ότι ο επιμένων νικά, ο δίκαιος δικαιώνεται πάντα και ο κακός παίρνει αυτό που του αξίζει. Ας συνέλθουμε όμως γιατί αυτό δεν ήταν παρά μόνο μία ταινία, με τη Melanie να της αξίζει τελικά το γραφείο με θέα που απέκτησε στο τέλος.

Στην ίδια λογική και το πιο πρόσφατο και πολύ επιτυχημένο «Ο διάβολος φοράει Prada» (2006) με την Μeryl Streep να γίνεται το είδωλο κάθε wanna be κυρίαρχου στον τομέα της μόδας -οι φήμες πάντως  λένε ότι στην ουσία ενσάρκωνε την διευθύντρια σύνταξης του Vogue, Anna Wintour- μάλλον αποθάρρυνε πολύ κόσμο από το να αναζητήσει το μέλλον του στη συγκεκριμένη βιομηχανία.

Ωμό, αντικειμενικό, αντισυμβατικό. Το «Clerks» του 1994 σίγουρα είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα μιας γενιάς στα 20κάτι που αναλώνεται σε ένα μίζερο και χωρίς μέλλον εργασιακό περιβάλλον.

Πάντα όμως από την κωμική του όψη. Ο Dante (Brian O'Halloran) και ο …συνάδελφός του Randal (Jeff Anderson) ακολουθούν τις οδηγίες του σεναριογράφου και σκηνοθέτη τους Kevin Smith και ενοχλούν τους πελάτες, μιλούν για ταινίες και παίζουν χόκεϊ στην ταράτσα του μαγαζιού.

Σοβαρή ταινία δεν την λες αλλά εγώ την αγαπώ. Είναι πλέον cult από τα μακρινά 80s, είναι όσο «εκδικητική» θα μπορούσε να είναι μία ταινία με κάποιες ανικανοποίητες υπαλλήλους που προσπαθούν ν επιβιώσουν σε ένα εχθρικό εργασιακό περιβάλλον και όλα αυτά με κωμικό τρόπο.

Οι αγαπημένες Jane Fonda, Lily Tomlin και Dolly Parton δίνουν ένα γερό μάθημα στον σεξιστή, φαλλοκράτη, εγωιστή και ψεύτη  προϊστάμενό τους, δηλαδή στον κατά τ’ άλλα συμπαθέστατο Dabney Coleman. Όλα αυτά συνέβησαν το 1980 στην κωμωδία του  Colin Higgins «9 με 5» (Nine to five) με την Dolly Parton να δίνει ρεσιτάλ... μαλλιού.

Συμπέρασμα; Υπομονή. Υπάρχουν και πολύ χειρότερα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]