Χθες είχα μία συζήτηση με φίλους για το αγαπημένο μου θέμα: ταινίες τρόμου.

Η κοροϊδία ξεκίνησε με αφορμή έναν καθρέφτη, που βρισκόταν ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου και με την ατάκα «Candyman». Ήταν αρκετό για να ανατριχιάσω. Ο ανεξήγητος τρόμος μου για αυτή την ταινία καλά κρατεί χρόνια τώρα, όπως έχω ξαναπεί. Αλλά δεν είναι η μόνη σκηνή που προκαλεί ανατριχίλα.

Στο σοκαριστικά υπέροχο Ringu, η Sadako βγαίνει έρποντας σχεδόν από την τηλεόραση. Το πλάνο με τον τρόμο στο ένα μάτι (το άλλο φυσικά καλύπτει με μαεστρία το μαλλί) είναι αρκετό για να σε κάνει να ξανασκεφτείς «μήπως δεν χρειάζομαι την τηλεόραση σπίτι τελικά;» Σκεφτείτε το αυτό όταν καθίσετε απέναντι από την φαινομενικά αθώα οθόνη σας.

«Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι» είναι κλασική ταινία. 40 χρόνια κλείνει φέτος και η αλήθεια είναι ότι δύσκολα μπορείς να διαλέξεις μία μόνο τρομαχτική σκηνή. Προσωπικά- όπως και τους περισσότερους φαντάζομαι- με τρομάζουν οι σκηνές που σε προϊδεάζουν για κάτι πολύ κακό.

Αυτές που έχουν υπονοούμενα. Και όταν πια εμφανιστεί, τρόμος. Αυτό το αναπάντεχο σε μία σκηνή που σε κάνει να τιναχτείς ελαφρά από την καρέκλα σου και μετά να κοιτάξεις γύρω σου αν σε είδε κάποιος. Θα συμφωνείτε ότι αυτό σημαίνει καλό θρίλερ.

Ό,τι ακριβώς έγινε όταν ο «σχιζοφρενής» στεκόταν απλά πίσω από κάτι θάμνους, τη μέρα, περιμένοντας. Η φρίκη εντείνεται αφού ξέρεις ότι αυτή η εφιαλτική φιγούρα, με τις αργές και βασανιστικές κινήσεις του Leatherface, θα σε βρει όπου και αν κρυφτείς.

Και αισίως φτάσαμε στα πιτσιρίκια που είναι must σε μία καλή ταινία τρόμου. Κυρίαρχα (εκτός από τα κλασικά κοριτσάκια ασιατικής καταγωγής) είναι φυσικά τα δίδυμα στη «Λάμψη». Ένας διάδρομος, το κεφάλι του 6άχρονου τότε  Danny Lloyd που κάνει ποδήλατο και στο βάθος τα φρικαλέα χαριτωμένα και καλοχτενισμένα δίδυμα.

Κρατιούνται χέρι χέρι, με τα γαλάζια φορεματάκια τους, ολόιδια και ανατριχιαστικά. Και εκείνος ο ήχος από το ποδήλατο, σα να χρειάζεται λάδωμα η ρόδα, εμπνέει τον τρόμο.

Το «Insidious» (Παγιδευμένη ψυχή) του 2010 ήταν ένα από τα καλά θριλεράκια. Αξιόλογο και ανταποκρίθηκε πλήρως στον ορισμό μίας καλής ταινίας τρόμου.

Η σκηνή στο τραπέζι που μιλά η Barbara Hershey (αν δεν κάνω λάθος) για τον «Επισκέπτη» αποκτά άλλο ενδιαφέρον όταν ξαφνικά για κλάσματα δευτερολέπτου εμφανίζεται η κατακόκκινη μάσκα του πίσω από τον Patrick Wilson.

Κλασική αξία είναι η Kathy Bates στο «Misery». Η ερμηνεία της σοκαριστική. Και άντε το πρώτο πόδι το «τελειώνει» γρήγορα αλλά αλήθεια ποιος δεν βρήκε φρικιαστικό το αργό της περπάτημα με εκείνο το ύφος του ψυχωτικού, όταν κατευθυνόταν για να ολοκληρώσει την πράξη της στο δεύτερο πόδι του ανήμπορου και αβοήθητου James Caan;

Τελικά μία μόνο σκηνή αρκεί για να παγώσει το αίμα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]