Μέσα στο μεγαλοπρεπές περιβάλλον του Μεγάρου Μουσικής έλαβε χώρα χθες, Τετάρτη 17 Σεπτεμβρίου, η τελετή έναρξης του 20ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας.

Η τελετή ήταν αφιερωμένη επίσης στον εορτασμό των 20 χρόνων του Φεστιβάλ από τη στιγμή της ίδρυσής του, το 1995, όπως και στα 25 χρόνια του περιοδικού «Σινεμά».  Πλήθος καλεσμένων συνέρρευσαν, επώνυμοι και μη.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα διάχυτο κλίμα επισημότητας και κοσμικότητας. Ο κόσμος –οι περισσότεροι με ωραία περιβολή- εισερχόταν στην αίθουσα του Μεγάρου, αρχικά αργά και νωχελικά, έπειτα με μεγαλύτερη ζωηρότητα και ένα αίσθημα αναμονής. Μια σοβαρή επιβλητική ατμόσφαιρα είχε απλωθεί σαν εκείνη που υπάρχει, λίγο πριν ξεσπάσει η δυνατή βροχή.

Αυτήν την ατμόσφαιρα «έσπασε» αρχικά το γνωστό χαρούμενο τραγούδι των Pulp «Common People» που συνόδευσε τη γρήγορη διαδοχή των εικόνων στην οθόνη με τα εξώφυλλα του Προγράμματος του Φεστιβάλ των διαφόρων χρόνων, όπως και ο εύθυμος τόνος του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ κ. Ανδρεαδάκη, όταν έλαβε το λόγο.

E_Patsialos

Ο κ. Ανδρεαδάκης, αναφέρθηκε στα παραπάνω γενέθλια τονίζοντας ότι 3.000 περίπου ταινίες έχουν προβληθεί κατά τη διάρκεια του διαστήματος των 20 χρόνων. Δεν έδωσε λεπτομερή αναφορά του φετινού Προγράμματος, κάτι που έγινε στη Συνέντευξη Τύπου, αλλά έκανε μια αναδρομή στις απαρχές του σινεμά και στην προϊστορία του, τονίζοντας το μότο του φετινού Φεστιβάλ «frame-light-motion» που είναι τα τρία δομικά στοιχεία του σινεμά. Τέλος, έκλεισε το λόγο του με τη φράση «το σινεμά γεννήθηκε για να συλλαμβάνει το αιώνιο που αλλάζει συνεχώς μορφές».

Αυτό το αιώνιο αποτύπωσε και η κοινωνική κομεντί «Ιστορίες Για Αγρίους» του αργεντινού Νταμιάν Σιφρόν με την οποία ξεκίνησε το φετινό Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας. Οι «Ιστορίες Για Αγρίους» προσεγγίζουν με ένα έξυπνο μαύρο χιούμορ την αιώνια «πάλη» μεταξύ των ανθρώπων. Μια σκοτεινή, κατά βάθος, ταινία μεταξύ κωμωδίας και τραγωδίας που μιλά για τον έρωτα, την αγάπη, για την αδικία, την άβυσσο συνεννόησης είτε μεταξύ των πολιτών και αρχών είτε μεταξύ των ανθρώπων, για την ηθική του συμφέροντος και επιβολής του ισχυροτέρου.

AIFF2014/Thodoris Markou

Κοινός παρονομαστής σε όλα αυτά είναι η βία που διαπερνά διαβρωτικά και αμετάκλητα τις ανθρώπινες σχέσεις καθημερινά. Χωρισμένο σε έξι μικρές ιστορίες, τύπου σκετς και με πολύ όμορφες εικόνες, δοσμένες από διάφορες οπτικές γωνίες, το φιλμ περιγράφει στιγμές από τη ζωή χαρακτήρων που έχουν εμπλακεί ξαφνικά σε ένα τρομερό αδιέξοδο και εξεγείρονται.

Η εξέγερσή τους είναι τόσο έντονη που αγγίζει τα όρια της φαντασίας και καθηλώνει το κοινό τους, είτε της fiction είτε τους πραγματικούς θεατές. Μια ταινία επίκαιρη επάνω στη γενικότερη κρίση.  Στο τέλος της ταινίας, ακολούθησε δεξίωση στον προαύλιο χώρο του Μεγάρου.

ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ