Γιατί το «The grand seduction» (O αξέχαστος μήνας σε ελληνική μετάφραση) είναι ό,τι καλύτερο σε επίπεδο κωμωδίας υπάρχει για να δείτε; Γιατί είναι ρεαλιστικό, επίκαιρο, αστείο (δεν έχεις επιλογή σ' αυτό) και τόσο απλό που σου δίνει την εντύπωση ότι συμβαίνει εκείνη την ώρα δίπλα σου.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο πρωταγωνιστής Brendan Gleeson, Μάρει Φιν στην ταινία είναι ένας από τους ψαράδες του λιμανιού Tickle Cove στον Καναδά, που παίρνει επίδομα ανεργίας γιατί δεν υπάρχει δουλειά. Ο μόνος τρόπος για να σωθεί το ξεχασμένο ψαροχώρι από την ανεργία είναι να χτιστεί ένα εργοστάσιο- το οποίο στην ταινία κανείς δε γνωρίζει τι θα κάνει αλλά όλοι στηρίζουν την ιδέα με πάθος.

Για να γίνει αυτό χρειάζεται να υπάρχει γιατρός για τουλάχιστον 5 χρόνια στο χωριό, κάτι που θα συμβεί μόνο όταν οι πρωταγωνιστές αποφασίσουν να δημιουργήσουν έναν επίγειο παράδεισο για να δελεάσουν έναν νεαρό πλαστικό χειρούργο που καταλήγει στην περιοχή, σχεδόν εκβιαστικά. Υπ' όψιν ότι τον γιατρό υποδύεται ο Taylor Kitsch, που μόλις την περασμένη εβδομάδα υπέγραψε για το δεύτερο κύκλο του "Τrue Detectiive" δίπλα στους Colin Farrell, Vince Vaughn και Rachel McAdams.

Η κωμωδία αυτή είναι η επιτομή της απλότητας. Όσο πιο απλά λες τα πράγματα, χωρίς υπερβολές και φωνές, τόσο πιο ωραίο είναι το αποτέλεσμα. Μία υπέροχη τοποθεσία, ένα πολύ έξυπνο σενάριο, καθημερινοί πρωταγωνιστές και η ίδια η πραγματικότητα δημιουργούν από κοινού μία από τις πιο αξιόλογες ταινίες που έχω δει τελευταία.

Ειλικρινά, όσες φορές και αν πω τη λέξη «απλότητα» δεν νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αντιληφθεί το μεγαλείο της, όπως αναδεικνύεται στην ταινία. Η εφευρετικότητα στα ψέματα είναι το κλειδί στο σενάριο με απώτερο σκοπό την εύρεση εργασίας. Γιατί οι λιγοστοί κάτοικοι του χωριού (ψαροχώρι είμαστε όχι χωριό, όπως επιμένει η νεαρή ταχυδρόμος, επισημαίνοντας την κατάσταση) μόνο τεμπέληδες δεν είναι.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η «συνομωσία» τους μου θύμισε τη Λυσιστράτη, όσο ανόητο και αν ακούγεται. Εκείνη με τις γυναίκες της Αθήνας και της Σπάρτης ζητούσε ειρήνη και με όπλο τους την «σεξουαλική αποχή» προσπαθούσαν να πείσουν τους άντρες τους να σταματήσουν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Στην περίπτωση της μεγάλης αποπλάνησης (Grand seduction ο ευφυέστατος και up to the point πρωτότυπος τίτλος) οι Καναδοί ψαράδες, για να βρουν δουλειά χρησιμοποίησαν την τέχνη του ψέματος. Αλλά τα ψέματά τους ήταν στην ουσία η ωραιοποίηση μιας κατάστασης. Δεν ήταν ψέματα εις βάρος κάποιου (εντάξει λίγο του γιατρού) αλλά ο απώτερός τους σκοπός αγίασε σίγουρα τα μέσα.

Η πανέξυπνη αυτή κωμωδία, βασίζεται σε μία ιστορία που γιατί όχι; Θα μπορούσε να συμβεί, αν όλοι κινητοποιηθούν προς το κοινό καλό. Όταν το ψαροχώρι μετατρέπεται σε έναν επίγειο παράδεισο που με υποκλοπές οι κάτοικοι δημιουργούν, ικανοποιώντας ότι θελήσει και λιγουρευτεί ο γιατρός τους, τότε ως θεατής θα χαμογελάσεις απλά και ικανοποιητικά. Και θα θεωρήσεις ότι όλα μπορούν τελικά να γίνουν πραγματικότητα.

Και όπως πολύ εύστοχα επισήμανε ο φίλος που παρακολουθήσαμε μαζί την ταινία «αν αυτή η ταινία γυριζόταν στην Ελλάδα, θα κυριαρχούσε η υπερβολή, οι φωνές και μία υπερπροσπάθεια να πείσεις, που θα χαλούσε τελείως την αισθητική της», χωρίς αυτό να σημαίνει αυτόματα βέβαια ότι δεν υπάρχουν και αξιόλογες ελληνικές παραγωγές.

Απλά στις περισσότερες περιπτώσεις η αλήθεια αλλά και το ψέμα πείθουν όταν είναι λιτά και απέριττα.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]