«Μαντόνα της Μαδρίτης», «μούσα του Αλμοδοβάρ», «Ισπανίδα γόησσα» είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που συνοδεύουν το όνομα της διάσημης ηθοποιού, Πενέλοπε Κρουζ.

Γεννήθηκε στις 28 Απριλίου 1974 στη Μαδρίτη. Παρ’ όλο που η μητέρα της ήταν κομμώτρια και ο πατέρας της έμπορος, η Πενέλοπε και τα δύο της αδέλφια είχαν καλλιτεχνική φλέβα, αφού ο αδερφός της είναι τραγουδιστής και η αδερφή της επίσης ηθοποιός. Η Πενέλοπε, όμως, φαίνεται να εκδήλωσε από νωρίς το ταλέντο και το πάθος της, αφού μόλις στα 15 της απέκτησε μάνατζερ και ξεκίνησε να παίζει σε τηλεοπτικές σειρές, ενώ λίγο αργότερα ήρθε η πρώτη της ταινία, «Jamón, jamón», στο πλευρό του Χαβιέ Μπαρδέμ. Σ’ εκείνη τη συνάντηση το 1992, βέβαια, δεν φανταζόταν κανένας από τους δύο ότι 15 χρόνια μετά θα κατέληγαν ζευγάρι και θα αποκτούσαν κι ένα γιο.

Ακολούθησαν αρκετές ισπανικές ταινίες , ανάμεσά τους το «Καυτή σάρκα» που της έδωσε την ευκαιρία να δουλέψει για πρώτη φορά με τον Πέδρο Αλμοδοβάρ το 1997, το «Άνοιξε τα μάτια» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, (το οποίο αποτελεί την αρχική και ισπανική έκδοση του «Vanilla Sky», στο οποίο επίσης πρωταγωνίστησε η Πενέλοπε το 2001, στο πλευρό του Τομ Κρουζ), αλλά και το «Κορίτσι των ονείρων σου», το οποίο της χάρισε το 1998 και το πρώτο της βραβείο Goya καλύτερης ηθοποιού (το αντίστοιχο Όσκαρ του ισπανικού κινηματογράφου), δημιουργώντας τις καλύτερες προϋποθέσεις για τη συνέχεια.

Πενέλοπε… international

Η πρώτη της μεγάλη διεθνής επιτυχία ήρθε το 1999 με το «Όλα για τη μητέρα μου» υπό την καθοδήγηση του Αλμοδόβαρ, η οποία την έκανε αναγνωρίσιμη και απέδειξε ότι το ταλέντο που είχε από μικρή να χορεύει και να «δίνει» παραστάσεις διασκεδάζοντας την οικογένειά της, επιτέλους αναγνωρίστηκε. Τότε ήταν που η Πενέλοπε άρχισε να γίνεται περιζήτητη και στις 2 πλευρές του Ατλαντικού με επόμενο μεγάλο «χιτ» το «Woman on top» το 2000, μια αισθηματική κομεντί την οποία διαδέχτηκε το «All the pretty horses» την ίδια χρονιά και το 2001 το «Blow», η αληθινή ιστορία του Τζωρτζ Γιούνκ, εμπόρου κοκαΐνης, όπου και συνεργάστηκε με τον Τζόνι Ντεπ. Κι έτσι η Πενέλοπε στα 27 της έχει ήδη μια δεκαετή καριέρα που την έχει εδραιώσει σαν ηθοποιό σε παγκόσμιο επίπεδο και το μέλλον προβλέπεται λαμπρό.

Μέσα στη δεκαετία 2000-2010 η Ισπανίδα ηθοποιός πρωταγωνίστησε σε αρκετές επιτυχίες, μέχρι να έρθει το 2008 η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής της. Το «Vicky, Christina, Barcelona» του Γούντι Άλεν, όχι μόνο της χάρισε το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου κι άλλο ένα βραβείο Goya, αλλά την έφερε για δεύτερη φορά κοντά στον έρωτα της ζωής της. Από τα γυρίσματα της ταινίας κι έπειτα, ο Μπαρδέμ και η Κρουζ έγιναν αχώριστοι, ενώ τον Ιανουάριο του 2011 έφεραν στον κόσμο και το πρώτο τους παιδί.

To 2010, η μελαχρινή ηθοποιός πέρασε και από τα γυρίσματα του «Sex and the city 2» για μια μικρή εμφάνιση, ενώ η τέταρτη ταινία των «Πειρατών της Καραϊβικής», στην οποία πρωταγωνιστεί μαζί με τον Τζόνι Ντεπ, προβάλλεται ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες ανά τον κόσμο.

Το αγαπημένο κορίτσι του Αλμοδόβαρ

Πλέον κανείς δεν ακούει το όνομα Πέδρο Αλμοδόβαρ και να μη σκεφτεί την Πενέλοπε και αντίστροφα, αφού η επαγγελματική τους σχέση μοιάζει με «love story»: κρατάει πολλά χρόνια και ο ένας πιστεύει στον άλλον, διατηρώντας θαυμασμό. Ο Αλμοδόβαρ τη μεταμόρφωσε σε κινηματογραφική θεά και η Πενέλοπε συνέβαλε σημαντικά στην επιτυχία των ταινιών του με την παρουσία της και την υποκριτική της ικανότητα.

Η ίδια δηλώνει ότι γι’ αυτήν ο Αλμοδόβαρ συμβολίζει την αλλαγή στην Ισπανία μετά τη δικτατορία του Φράνκο κι ότι ακόμη κι όταν παρακολουθούσε τις ταινίες του μικρή, ταυτιζόταν με την εκκεντρικότητα και με αναρχική χροιά που τους έδινε, ενώ την εντυπωσίαζε ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τον κόσμο: δεν φοβόταν την αλλαγή και το διαφορετικό. Ο Αλμοδόβαρ από την πλευρά του, την είδε πρώτη φορά στο «Jamón, jamón», όπου αν και η Πενέλοπε ήταν μόλις 17 χρονών, ο ίδιος αναγνώρισε το ταλέντο της, το πάθος και το sex symbol που έκρυβε μέσα της και αμέσως κατάλαβε ότι ήταν κατάλληλη για τις ταινίες του. Όταν επικοινώνησε μαζί της, η ίδια δεν το πίστευε, καθώς ήταν το τηλεφώνημα που περίμενε όλη της τη ζωή. Συναντήθηκαν κι ενώ αρχικά η Πενέλοπε ήταν πολύ μικρή για τους ρόλους που την ήθελε ο Αλμοδόβαρ, της υποσχέθηκε πως μια μέρα θα της έγραφε ένα ρόλο που θα της ταίριαζε γάντι.

Ο ρόλος αυτός ήρθε 5 χρόνια αργότερα, το 1997, με την «Καυτή Σάρκα» κι από τότε η συνεργασία τους μετράει αρκετές ταινίες, όπως «Volver», «Broken Embraces», «Όλα για τη μητέρα μου» κ.ά.

Η Πενέλοπε στην Κεφαλονιά

Το 2001 η Πενέλοπε μεταμορφώθηκε σε Πελαγία, ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τον Νίκολας Κέιτζ και τον Κρίστιαν Μπέιλ και μετέφεραν στο κινηματογραφικό πανί το «Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» σε σκηνοθεσία Τζον Μάντεν, από το ομώνυμο βιβλίο του Louis de Bernières. Τα γυρίσματα έγιναν στην πανέμορφη Κεφαλονιά γεμίζοντας το νησί τουρισμό, ενώ στην παραγωγή συμμετείχε η Ειρήνη Παπά και πολλοί έλληνες ηθοποιοί, ανάμεσα στους οποίους ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, ο Γιώργος Κοτανίδης, ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Μιχάλης Γιαννάτος κ.ά.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην Κεφαλονιά, η Πενέλοπε χαρακτηρίστηκε από τους κατοίκους απλή και αξιολάτρευτη, ενώ βρέθηκε πολλές φορές στα καφενεία να πίνει καφέ με τους ντόπιους και να μιλάει με κόσμο. Η ταινία αυτή της χάρισε την υποψηφιότητα καλύτερης ηθοποιού στα European Film Awards, αλλά δεν κατάφερε να της φέρει και το βραβείο.

«Είναι πολλά ακόμα αυτά που θέλω να κάνω. Αρνούμαι να φτάσω 50 χρονών και να περιμένω στο σπίτι να χτυπήσει το τηλέφωνο. Στην Ισπανία οι ηθοποιοί δουλεύουν μέχρι να γεράσουν και αυτό είναι και το δικό μου σχέδιο» δηλώνει η Πενέλοπε, φανερώνοντας τη διάθεσή της να μη σταματήσει ποτέ να δίνει ζωή σε ρόλους.

Ενδεικτική φιλμογραφία:

«Pirates of the Caribbean: on stranger tides» (2011), «Sex and the City 2» (2010), «Los abrazos rotos» (2009), «Vicky, Cristina, Barcelona» (2008), «Volver» (2006), «Bandidas» (2006), «Chromophobia» (2006), «Sahara» (2005), «Noel» (2004), «Head in the clouds» (2004), «Non ti muovere» (2004), «Gothika» (2003), «Waking up in Reno» (2002), «Vanilla Sky» (2001), «Captain Corelli’s mandolin» (2001), «Blow» (2001), «All the pretty horses» (2000), «Woman on top» (2000), «Todo sobre mi madre» (1999), «The Hi-Lo Country» (1998), «La Niña de tus ojos» (1998), «The man with rain in his shoes» (1998), «Don Juan» (1998), «Abre los ojos» (1997), «Carne trémula» (1997), «La Celestina» (1996), «Alegre ma non troppo» (1994), «Per amore, solo per amore» (1993), «Belle époque» (1992), «Jamón, jamón» (1992).