Το Χόλιγουντ έχει μακρά ιστορία με τις ανατριχιαστικές κούκλες. Εκείνες τις φαινομενικά ακίνδυνες πλαστικές κούκλες, που εύχεσαι να μην είχες αντικρίσει ποτέ.

Με «Το κάλεσμα» (The conjuring, 2013) να δίνει …πάτημα στην «Annabelle» (που βγαίνει στις ελληνικές αίθουσες την Πέμπτη 16 Οκτώβρη), η φρικιαστική αυτή κούκλα απέκτησε το δικό της κοινό. Αλλά αυτή είναι η πιο πρόσφατη αναφορά, γιατί στο παρελθόν έχουμε δει και άλλα τέτοια «άψυχα» τέρατα.

Το 1978, ο Anthony Hopkins υποδύεται έναν εγγαστρίμυθο στην ταινία «Magic» του Richard Attenborough. Γίνεται υποχείριο του ομοιώματός του, μιας πλαστικής κούκλας με ανατριχιαστικές απαιτήσεις, την ίδια στιγμή που αυτός προσπαθεί να επανασυνδεθεί με την αγαπημένη του από το λύκειο.

Ως Corky Withers (από το όνομα καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά) είναι ένας βασανισμένος μάγος (και εγγαστρίμυθος επιμένω), που γίνεται έρμαιο στα δολοφονικά ένστικτα του «Fats», της κούκλας, με της οποίας τη φωνή μιλά φυσικά ο ίδιος ο Hopkins. Πάντως, προσωπικά, οι εγγαστρίμιθοι με τρομάζουν (όχι σαν τον Candyman, αλλά αρκετά και αυτοί) και ο λόγος είναι ότι είναι απρόβλεπτοι και – συγνώμη κιόλας- αλλά γιατί ένας νοήμων άνθρωπος να συζητά και να τσακώνεται με τον…εαυτό του, χωρίς να κουνά τα χείλη του; Weirdo.

Και μιας και λέμε για εγγαστρίμυθους, το κλασικό «Dead of Night» (1945), μία από τις πρώτες ταινίες που εισήγαγαν τον νέο αυτό πλαστικό …δολοφόνο, διαθέτει έναν σοκαριστικό πρωταγωνιστή. Ο Sir Michael Redgrave, πατέρας της Vanessa Redgrave είναι καθηλωτικός στο ρόλο του εγγαστρίμυθου αλλά η κούκλα του με το φρικαλέο στόμα που ανοιγοκλείνει άκομψα και ανατριχιαστικά κέρδισε τις εντυπώσεις.

«Ο κλόουν κούκλα» στο «Poltergeist» (1982) σε σκηνοθεσία Tobe Hooper και σενάριο/παραγωγή Steven Spielberg (μεταξύ άλλων) στοίχειωσε κάθε παιδικό όνειρο. Γιατί δεν έφτανε που οι κλόουν είναι φρικιαστικοί από μόνοι τους, έπρεπε να δαιμονίσουν και μία κούκλα – κλόουν.

Το «Dolly Dearest» (1991) της χωρίς αξιώσεις Maria Lease, σίγουρα δε συγκαταλέγεται μεταξύ των αγαπημένων ταινιών τρόμου, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι εκείνη η φράση της πρωταγωνίστριάς της Dolly «It's time to play!» κάνει κάθε κύτταρο του δέρματός σου να σηκώνεται όρθιο (και να αρνείται να επιστρέψει στη θέση του).

Για τον «Billy the Puppet» από το «Saw» (2003) - έτσι τον ονόμασαν οι δημιουργοί αν και δεν τον φωνάζουν στην ταινία- ελάχιστα μπορείς να πεις. Αν και ο ίδιος σα ρόλος δεν είναι ό,τι πιο φρικαλέο έχει να επιδείξει η ταινία (και τα σίκουέλ της), παραδεχτείτε το, και μόνο η όψη του είναι αρκετή να σε κάνει να μην κλείσεις μάτι, μέρες ολόκληρες. Σμόκιν, τρίκυκλο, ένα ανατριχιαστικό make up ξεχασμένου και κακοβαμμένου κλόουν και η απειλητική φωνή του, κάνουν αυτό το μικρό ομοίωμα κυρίαρχο του τρόμου.

Όταν μία ταινία φέρει το τίτλο «Dolls» (1987) και είναι τρόμου, δεν έχεις και πολλές επιλογές. Είναι αδιέξοδο. Και όποιος έχει δει την ταινία, το γνωρίζει καλά.

Όπου βλέπεις «Puppetmaster» και παράγωγα, τρέχα μακριά γιατί «Evil comes in all sizes». Για να είμαι ειλικρινής βέβαια, oι συγκεκριμένες ταινίες (βιντεοκασέτες καλύτερα) δεν είναι και ό,τι πιο τρομακτικό έχω δει. Ίσως να είναι και λίγο αστείες μάλιστα αλλά τη δουλειά τους την κάνουν και τα 9 σίκουελ.

Και επειδή ώρα έχω να ασχοληθώ με τη σατανική κούκλα κάποιου ψυχωτικού εγγαστρίμυθου, το «Dead Silence» (2007) είναι ό,τι πιο πρόσφατο σε αυτόν τον τομέα. Πίσω από αυτή την …θανάσιμη ησυχία κρύβονται οι δημιουργοί του «Saw» άρα καταλαβαίνεις τι συμβαίνει.

Το 1996 ο Kevin Tenney, ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος, επιχείρησε να καταστρέψει ένα αγαπημένο παιδικό παιχνίδι: τον Πινόκιο. Το άτακτο ξύλινο παιδάκι του γέρο Τζεπέτο γίνεται στυγερός δολοφόνος στην «Εκδίκηση του Πινόκιο» (Pinocchio's Revenge) αλλά δεν πείθει τελικά.

Και έφτασε η ώρα για την υπέρτατη κούκλα, τη «Μaster of puppets» της ανατριχίλας, την «Κούκλα του Σατανά» (Child’s Play, 1988) φυσικά τον Chucky.  Όταν μιλάμε για κούκλες - δολοφόνους αυτόματα το μυαλό σου πάει σε αυτή τη μικροσκοπική, ανατριχιαστική κούκλα με το θανατηφόρο χαμόγελο που σφαγιάζει, γιατί πολύ απλά... μπορεί να το κάνει.

Ο σαδιστής δολοφόνος που αποτέλεσε και αποτελεί μέχρι και σήμερα είδωλο των splatter ταινιών, o «Charles Lee Ray» όπως είναι το πραγματικό όνομα του Chucky, συναγωνίζεται σε τρόμο τους... Freddy Krueger και Jason Voorhees. Ακόμα και όταν απέκτησε κορίτσι ο Chucky, το 1998 στη «Νύφη του Chucky» τα πράγματα δεν άλλαξαν και σήμερα η Anabelle διεκδικεί το δικό της μερίδιο του τρόμου.

Ερώτηση: Άσχετο, αλλά τη δεκαετία του 80, κυκλοφορούσε μία κούκλα που αν θυμάμαι καλά την έλεγαν Αλέξη (τουλάχιστον έτσι νομίζω). Χρόνια μετά αντιλήφθηκα ότι έμοιαζε με τον Chucky αλλά με πιο ευγενικό και πιο ύπουλο υφάκι. Και για να σας δώσω περισσότερες λεπτομέρειες φορούσε λευκό ζιβάγκο και καφέ κοτλέ σαλοπέτα συνδυασμένη με τα κλασικά μαύρα παπούτσια, που φορούσαν όλες οι κούκλες τότε. Τη θυμάται κανείς άλλος;

Σόφη Ζιώγου
[email protected]