Είσαι ρομαντική και ευαίσθητη ψυχή; Κυνηγάς τον κίνδυνο; Το αίμα σε ηδονίζει;

Ή μήπως θες λίγο ρομάντζο Χόλιγουντ; Μπα, για πιο βαρύ σινεφίλ σε κόβω. Όχι; Ε, ορίστε μετά μία ταινία animation. Ό,τι σκεφτείς, ό,τι όρεξη και αν έχεις, ό,τι τραβάει η ψυχή σου τέλος πάντων, εγώ μία πρόταση κάνω και αν θες άκουσε με και το σαββατοκύριακο θα περάσεις χάρμα.

Ρομαντικό και αστείο
Το «Midnight in Paris» (2011) του Woody Allen, θεωρώ ότι ήταν από τις πιο ωραίες του ταινίες (βγάζω τα 80s – 90s). Αστεία, ρομαντική με ιστορικές... ανακρίβειες που ταιριάζουν γάντι σε μεταφέρει σε άλλες εποχές γρήγορα, εύκολα. Σε κάνει να θες να δεις που θα ταξιδέψεις μετά, ποιος θα είναι ο επόμενος σταθμός σου, ποιον διάσημο θα γνωρίσεις, τι μπορείς να συζητήσεις μαζί του. Η ταινία είναι ιδανική για βροχερές μέρες με τάσεις μελαγχολίας.

Του μιούζικαλ
Αν πάλι είσαι του χορού το κλασικό «Grease» (1978) είναι ό,τι πρέπει. Αγόρι αγαπάει κορίτσι, κορίτσι αγαπάει αγόρι σε γυμνασιακά 60s με στερεότυπα των ΗΠΑ, δερμάτινα, χορό, τι άλλο θες; Αν βέβαια θες και χορό και kinky ρομαντισμό, μη το σκέφτεσαι «No one puts Baby in the corner» και το «Dirty Dancing» στην οθόνη αμέσως.

Αγωνία με λαχτάρα
Στην περίπτωση που αγαπάς την αγωνία (και γιατί όχι άλλωστε) εγώ φίλε αναγνώστη μου στη θέση σου θα έβαζα να δω το «Rear Window», δηλαδή Σιωπηλός Μάρτυς. Ναι, είναι παλιό, ναι είναι του 1954, αλλά κανείς δεν ξέρει να εντείνει την αγωνία όπως ο master Alfred Hitchcock.

Δικαστικό δράμα
H απάντηση στο δικαστικό δράμα είναι η ταινία «To Kill a Mockingbird» (1962).  Η λατρεμένη και βραβευμένη με Πούλιτζερ ιστορία της Harper Lee (προσωπικά είναι το αγαπημένο μου βιβλίο) έχει έναν πατέρα δικηγόρο, τον Atticus Finch, που την περίοδο της Ύφεσης στην Αμερική μάχεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα ενάντια στο ρατσισμό και τις προκαταλήψεις. Συγκλονιστική η ερμηνεία του Gregory Peck.

Παραμύθι της μελαγχολίας
Και αφού είμαστε σε μελαγχολικό mood (όπως προστάζει και ο καιρός εξάλλου) η μοναδική στο είδος της «La vita e bella» (1997) με τον υπέροχο Roberto Benigni είναι μία πολύ καλή επιλογή. Ο ίδιος απλά υπέροχος. Αυτός ο άνθρωπος σε κάνει να χαμογελάς. Όχι να γελάς. Να σκας εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης, της ευτυχίας. Έστω και αν η ιστορία είναι κατά βάση δραματική.

Κλάμα αλά Χόλιγουντ
Το «Armageddon» (1998) είναι τρία σε ένα: και sci-fi και περιπέτεια και δράμα. Και όλα αυτά με τα μεγαλύτερα ονόματα του Χόλιγουντ. Η ταινία έχει όλα τα απαραίτητα στερότυπα για να προκαλέσει συγκίνηση, με κορυφαίο βέβαια τον άδικο θάνατο του Bruce Willis.

Κλάμα, όχι αστεία
Αν θες όμως original κλάμα, να σφαδάζεις δηλαδή ο Lars von Trier έχει την απάντηση. Υπέροχη η Bjork στο «Χορεύοντας στο Σκοτάδι» (2000) ενώ η έκφραση της Catherine Deneuve είναι ανεπανάληπτη. Η μουσική εκπληκτική και όλα τελικά συγκλίνουν σε μία υπέροχη ταινία που δικαιώνει το μεγαλείο του Trier (συγνώμη αλλά όλοι έχουμε εμμονές). Εναλλακτική: η επιλογή δύσκολη αν σκεφτείς την ταινία «Το όνομά μου είναι Σαμ» (I am Sam, 2001). O Sean Penn είναι καθηλωτικός.

Πραγματική ιστορία
Έχω ξαναπεί για την ταινία «Το αριστερό μου πόδι» (My left foot, 1989). Προσωπικά με έκανε να κοιτάξω βαθιά μέσα στο σινεμά, να μην βλέπω απλά αλλά να παρακολουθώ. Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται εξάλλου. Έτσι και εγώ, δεν μπορώ να ξεχάσω τον Daniel Day Lewis να ερμηνεύει την ιστορία του Christy Brown.

Περιπέτεια και πιστολίδι
Ο όρος πιστολίδι απέκτησε άλλη σημασία όταν εμφανίστηκε ο Quentin Tarantino στο σινεμά. Όχι ότι τα spaghetti films του κλασικού αμερικανικού σινεμά δεν ήταν μοναδικά. Σε καμία περίπτωση. Απλά ο Tarantino έχει εκείνο το μαγικό άγγιγμα να κάνει την περιπέτεια αιμοβόρα ανάλαφρη. Ό,τι προκατάληψη ή ρατσιστικό στοιχείο και αν χρησιμοποιήσει, με όποιο σκληρό τρόπο και αν μεταφέρει την ιστορία του, έχει πάντα το ελαφρυντικό της κινηματογραφικής ευφυΐας. Kill Bill, Django, Pulp Fiction ή καλύτερα Reservoir Dogs; Όλα παίζουν.

Hardcore περιπέτεια
Αν όμως θες αληθινή περιπέτεια με αιματηρά στιγμιότυπα χωρίς ίχνος χιούμορ, τότε καλό θα ήταν να δεις το «Old Boy», το πρωτότυπο εννοείται του 2003, «Oldeuboi» ο original τίτλος αν προτιμάς.  Ο Chan-wook Park στη σκηνοθετική καρέκλα και ο Min-sik Choi στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Dae-su Oh δίνουν μαθήματα νοτιοκορεάτικου σινεμά.

Super hero for ever
Στην επιλογή των ταινιών με υπερήρωες είναι μάλλον περιττή η ερώτηση: τι ταινία να δω; Αν και οι επιλογές είναι αναρίθμητες, ειδικά τα τελευταία χρόνια με τη Marvel να ξεσηκώνει ότι έχει σε super hero μοτίβο, ένας είναι ο αξεπέραστος master: Iron Μan. Όποιο σίκουελ κι αν βρεθεί στο δρόμο σου, μη διστάσεις. Δες το. Εξάλλου, η ερμηνεία του Robert Downey Jr είναι φανταστική σε όλα. Εάν όμως είσαι φαν του είδους αλλά σε πιο σκοτεινές…  διαστάσεις, «Ο Σκοτεινός Ιππότης» (2008) είναι ό,τι ζητάς. Και ο Heath Ledger, με διαφορά ο καλύτερος Joker, του παγκόσμιου σινεμά.

Animation σε πρώτο πλάνο
Τα «παιδικά» σήμερα δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με αυτά που βλέπαμε οι γενιές των πρώτων –άντα και πάνω. Αν προσέξετε πλέον είναι τρισδιάστατα (πωπω, εμείς είχαμε ζωγραφιές όχι animation) και έτσι με την πάροδο των πολλών χρόνων και της τεχνολογίας, τα cartoon, απέκτησαν το δικό τους κοινό. Μέσα σε αυτό το και εγώ με το «Cars» (2006) να παραμένει το αγαπημένο μου (αν και η ελληνική μετάφραση είναι παρατραβηγμένη κάποιες φορές).

Old time classic
Βροχερή μέρα χωρίς…βροχερή ταινία δε γίνεται. Άρα «Singin’ in the Rain» (Τραγουδώντας στη Βροχή), η κλασική ταινία του 1952. Αξίζει την κορυφή της λίστας. Είναι εξάλλου το απόλυτο κλισέ. Αυτό όμως δεν την κάνει λιγότερο υπέροχη ταινία.

Extra info: Ελληνική ταινία Κυριακή μεσημέρι; Δεν το συζητώ: «Ο Θόδωρος και το δίκανο».

Σόφη Ζιώγου
[email protected]