Oι ταινίες τρόμου είναι δεδομένο πως, όσο περνούν τα χρόνια, τόσο πιο ανέμπνευστες καταντούν. Η ατμόσφαιρα τους δείχνει να αργοπεθαίνει, η απειλητικότητα του σεναρίου επίσης, ενώ πολύ συχνά μεγαλύτερη εντύπωση κάνει η κακή πλευρά των ερμηνειών.

Από την άλλη, για να είμαστε και δίκαιοι, η όλη δημοτικότητα του θρίλερ ως ιδιώματος έχει εδώ και αρκετό καιρό χαθεί, ενώ όλες οι καλές ιδέες μοιάζουν να έχουν ήδη υλοποιηθεί.

Μα ακόμα και σ’ αυτήν την κατάσταση, βγαίνουν και πολύ ευχάριστες εκπλήξεις όπως Ο Καθρέφτης της Κολάσεως, ένα θρίλερ γραμμένο με αυτογνωσία και μεράκι. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το Ouija, ωστόσο.

Αν κρατάγαμε μόνο το εισαγωγικό δεκάλεπτο ως μια μικρού μήκους ταινία, θα είχαμε ένα άκρως συμπαθέστατο δείγμα γραφής. Όχι, κάτι το ιδιαίτερο, μα άμεσο, ατμοσφαιρικό και πιασάρικο. Μόλις πέσει ο τίτλος της ταινίας, ξεκινάνε και τα άπειρα προβλήματά της.

Έλλειψη χαρακτήρων που παρουσιάζουν ενδιαφέρον (όχι άλλες νεαρές κοπέλες εναντίον αόρατης απειλής). Κακή ηθοποιία από τους πρωταγωνιστές. Άνευρη τήρηση όλων των κλισέ (όχι άλλη χρήση της απότομης «τρομάρας», καταντά κουραστικό) που έχουμε αποστηθίσει σε όλα τα θρίλερ πρόσφατης παραγωγής.

Καμία διάθεση για προσθήκη προσωπικού στίγματος από τους δημιουργούς, αυτοσκοπός της ταινίας η κυκλοφορία της την περίοδο του Halloween για να κόψει εισιτήρια από τους κατοίκους του εξωτερικού, που έχουν συνηθίσει τη συγκεκριμένη γιορτή με την προβολή σε σινεμά του πιο πρόσφατου θρίλερ.

Είμαι σίγουρος πως κάποτε όλο και κάποιο θρίλερ θα είχε βασιστεί στην ιδέα της χρήσης μιας πινακίδας Ouija και των παρελκόμενών της. Οπότε, μιας και μιλήσαμε για την έλλειψη παρθενογένεσης, δεν πρόκειται να την «χτυπήσω» με αθέμιτα μέσα. Ωστόσο, δε σταμάτησε ούτε λεπτό να δίνει την εντύπωση πως οι συντελεστές δεν έχουν μεγάλη πίστη στο προϊόν τους και, ξέροντας πως κάποιος το έχει ξανακάνει, τους ωθεί σε μια λογική του «να τελειώνουμε για να την κυκλοφορήσουμε».

Και αυτό που επικρατεί είναι μια διαρκής βαρεμάρα στο διάστημα μεταξύ των σημείων που αποσκοπούν στην ανατριχίλα και προσπαθούν μάταια να χτίσουν την υπόθεση.

Σίγουρα, το ιδίωμα του θρίλερ δεν έχει τόσα πολλά να διηγηθεί όσα στο παρελθόν από πλευράς παραγωγής, μα αυτό δε σημαίνει πως πρέπει και οι συντελεστές να παραδίδουν τα όπλα, αλλά να αρκούνται σε πιο λακωνικές και λειτουργικές φόρμες για να κρατάνε το κοινό ευχαριστημένο και το genre ζωντανό. Και όταν με το καλό έρθει η επόμενη μεγάλη ιδέα, να υπάρχει κοινό που ακόμα ενδιαφέρεται.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Stiles White. Πρωταγωνιστούν: Olivia Cooke, Ana Coto, Daren Kagasoff. Στους κινηματογράφους από τη UIP.

Φοίβος Κρομμύδας