Να απορώ για τα πάντα. Για τη ζωή, την κοινωνία, την προσωπική πορεία του καθενός, τις σχέσεις. Ναι, για τα πάντα.

Ο καλός κινηματογράφος σε κάνει να σκέφτεσαι. Σαν ένα καλό βιβλίο. Να σκέφτεσαι, να αμφισβητείς, να αναιρείς.

Πρόσφατα είδα για μία ακόμα φορά το Fight Club. Την αγάπησα αυτή την ταινία από την πρώτη φορά που την είδα. Και όσο την ξαναβλέπω, τόσο ζηλεύω και απορώ. Μπορεί να γίνει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο; 

Αν βγάλεις το βίαιο του πράγματος (που ναι κατανοώ ότι είναι σημείο-κλειδί στην ταινία του David Fincher) και αφήσεις την εξιλέωση που νιώθει κάποιος, όταν ξεσπά. Νεύρα έχουμε όλοι μας, ιδιαίτερα σε μία εποχή πηγμένη από προβλήματα. Ίσως όχι νεύρα. Καταπίεση καλύτερα.

Καταπίεση σε μία καθημερινότητα που όλοι λέμε ότι δεν αντέχουμε αλλά από το να το πούμε μέχρι να σκεφτούμε καν να σηκωθούμε από τον καναπέ και να αντιδράσουμε, ν’ αλλάξουμε αυτά που δε μας αρέσουν, η απόσταση είναι χαοτική. Και εκεί είναι που το Fight Club μοιάζει να εξιλεώνει.

Τα Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας, πάλι με τον Edward Norton (μαζί με Fight Club, εξάλλου αυτές οι δύο είναι σίγουρα οι κορυφαίες ερμηνείες του) δεν είναι απλά μία καταδίκη στον φασισμό. Προσωπικά, θεωρώ ότι είναι μία καταδίκη σε αυτούς τους γονείς που επιμένουν για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους να διδάσκουν το μίσος στα παιδιά τους. Τι πιο εύκολο εξάλλου να χαλιναγωγήσεις ένα άμαθο μυαλό και να το εμποτίσεις με τις δικές σου μιζέριες; Με όποιο κόστος για το ίδιο. Γιατί συμβαίνει ακόμα αυτό;

Η ταινία Μάτια ερμητικά κλειστά από την άλλη σίγουρα δεν είναι από τις καλύτερες μου αν και φέρει την υπογραφή του Stanley Kubrick. Αλλά όταν την είδα και κάθε φορά που θα τύχει να τη σκεφτώ ή να την ξαναδώ, πάντα απορώ για τον μυστικό αυτό υπόγειο κόσμο. Υπάρχουν αυτοί οι Πεφωτισμένοι πια; Κι αν ναι, τι άλλο κάνουν εκτός από σεξ; Και γιατί είναι τόσο διαφορετικοί από τους άλλους Πεφωτισμένους; Εκείνους του Dan Brown, για παράδειγμα;

Στην Αιώνια Λικάδα ενός Καθαρού Μυαλού, όσοι την έχουν δει σίγουρα έχουν νιώσει κάπως μειωμένης αντίληψης. Εγώ το έχω παραδεχτεί ανοιχτά και χωρίς ίχνος ντροπής. Δε μπορεί παρά να έχεις αναρωτηθεί για την προσωπική σου ζωή, για τις σχέσεις σου, για τα λάθη σου και για τη νοημοσύνη σου.

Αν μπορούσες να ξεχάσεις, αν είχες τη δυνατότητα να διαγράψεις κάποιες συγκεκριμένες μνήμες σου, θα το έκανες; Θα διέγραφες τις δυσάρεστες στιγμές; Μήπως αυτό θα διατάραζε την ισορροπία; Το καλό για να υπάρξει, χρειάζεται απαραίτητα το κακό ή αυτό είναι ένας βολικός αστικός μύθος; Και άλλα τέτοια αναπάντητα ερωτήματα φιλοσοφικού πάντα ενδιαφέροντος.

Όταν πρωτοείδα Το κυνήγι της ευτυχίας εντυπωσιάστηκα από τον Will Smith. Η ερμηνεία του είναι υπέροχη και αρκετά μακριά από αυτό που τον είχα συνηθίσει. Η ταινία είναι δραματική και αισιόδοξη μαζί. Η αγωνία δε, που σου προκαλεί θα προλάβει – δε θα προλάβει, θα τα καταφέρει ή όχι, όλα τα κακά της μοίρας πάνω του, σε κάνουν να συμπάσχεις μέχρι το σημείο που θα πεις «έλεος πια».

Όλα αυτά την κάνουν μία πολύ καλή ταινία αλλά δε μπορώ να μην σκεφτώ πόσο δύσκολη είναι η κοινωνία σήμερα. Πόσα «πτώματα» πρέπει να πατήσεις για να μπορέσεις να έχεις μία αξιοπρεπή (αν και όχι απαραίτητα) δουλειά; Πόσο άνισα κοπιαστική είναι η διαδικασία να πληρώνεσαι γι’ αυτό που ξέρεις και το κάνεις καλά; Πόσο  αδυσώπητος είναι ο κόσμος; Πόσες θυσίες ακόμα; Τι καλά που δεν έχω παιδί και εν τέλει άντε και τη βρήκες τη δουλειά, την κυνήγησες την ευτυχία και την έπιασες. Και μετά τι; Πάλι από την αρχή;

Όποιος έχει απαντήσεις, παρακαλώ, περιμένω.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]