Ο κινηματογράφος – το 'χω πει αρκετές φορές- μπορεί να σε κάνει να δεις τη ζωή σου αλλιώς.

Να εκτιμήσεις, να αναθεωρήσεις, να κάνεις εκείνο το «μπαμ» που σιγοβράζει μέσα σου και προσποιείσαι πως δεν το ακούς, συνεχίζοντας αμέριμνος την καθημερινότητα σου. Φτάνει όμως η στιγμή, που δε μπορείς παρά να δεις τα πράγματα αλλιώς. Να αντιδράσεις. Να αλλάξεις την κοσμοθεωρία που είχες για τον μικρόκοσμό σου.

Να σκεφτείς ότι ενδεχομένως η ζωή που κάνεις είναι τόσο βατή, σχεδόν ασήμαντη. Και για να μην παρεξηγούμαι: ναι, σίγουρα ο κινηματογράφος ΔΕΝ είναι πραγματική ζωή. Μπορεί όμως να σε ξυπνήσει από τον λήθαργο της καθημερινότητάς σου.

V for Vendetta, η ταινία αυτή σε βάζει σε μία διαδικασία άρνησης, αντίρρησης, ανασκόπησης και – καλώς εχόντων των πραγμάτων- δραστηριοποίησης. Δε μπορεί ο κόσμος όλος γύρω σου να αλλάζει και εσύ να μένεις αμέτοχος. Δε μπορεί να υπάρχει αντίδραση και εσύ να επωμίζεσαι μόνο τα όποια αποτελέσματα αυτής, χωρίς να έχεις ο ίδιος δράσει. Χωρίς να έχεις ο ίδιος κάνει κάτι.

Στην περίπτωση της υπέροχης αυτής ταινίας, το μήνυμα – όπως το εκλαμβάνω εγώ τουλάχιστον- είναι η ισχύς εν τη ενώσει. Πάντα λειτουργεί.

Όταν πρωτοείδα τους Άθικτους (The Intouchables) των Olivier Nakache και Eric Toledano γέλασα, στενοχωρήθηκα, συγκινήθηκα. Η ιστορία και η σχέση των δύο πρωταγωνιστών είναι η απάντηση σε όποια ρατσιστική φωνή, σε όποια φωνή διαφορετικότητας μπορεί να ακουστεί.

Νομίζω ότι η ταινία αυτή σε κάνει να βγαίνεις το πρωί από την πόρτα σου και εκεί κάπου μισοκοιμισμένος, πριν μπεις στο αυτοκίνητο για να πας στη δουλειά και να χωθείς σε ένα γραφείο απομονωμένος, έχεις έναν διακαή πόθο να πεις απλά «καλημέρα» στον γείτονα που θα δεις.  Γιατί όπως και να έχουν τα πράγματα, ποτέ δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το μέλλον.

Το «Πράσινο Μίλι» είναι μία μοναδική ταινία για την αδικία. Την κατάφορη αδικία του να κατηγορείς και κυρίως να κατηγοριοποιείς τους ανθρώπους βάση των κοινωνικών προκαταλήψεων. Την ίδια ώρα όμως είναι και μία δυνατή απάντηση στις προκαταλήψεις αυτές. Στο πως μία απλή κίνηση (εντάξει με λίγο μαγεία) μπορούν να αφανίσουν σε μία στιγμή λαθεμένες αντιλήψεις αιώνων- έστω και αν το τέλος είναι θλιβερό.

Έστω και αν η αδικία στην πράξη δεν αλλάζει. Αλλάζει όμως η κοινωνία. Και εκεί είναι που σκέφτεσαι, ότι τελικά όλα μπορούν να αλλάξουν. Ακόμη και τα πιο άσχημα. Ακόμα και εκείνα που είναι βαθιά και βίαια ριζωμένα μέσα μας. Και αυτό είναι αισιόδοξο. Λέγεται εξέλιξη. Υ.Γ στην ίδια κατηγορία και το Philadelphia (1993) εννοείται.

Η ταινία Η ζωή είναι ωραία είναι ό,τι πιο αισιόδοξο μπορείς να δεις. Ποιες αντιξοότητες και ποιος δυσκολίες της ζωής; Ποιος πόλεμος και ποιοι Ναζί; Τίποτα δε μπορούν να κάνουν μπροστά στην αγάπη του Roberto Benigni για τον γιο του. Η σκηνή όπου «κλείνει» το παιδί μέσα σε ένα ταχυδρομικό κουτί για να το προστατεύσει και ενώ οι Ναζί τον διατάζουν, εκείνος συνεχίζει να παίζει το παραμύθι του για να μην αντιληφθεί το πιτσιρίκι ότι όλα αυτά είναι ένα ψέμα, είναι απλά συγκλονιστική.

«My Mama always said you've got to put the past behind you before you can move on» έλεγε ο Forrest Gump. Η μαμά του ήταν απίστευτα σοφή. Εξάλλου, η ταινία είναι γεμάτη από ατάκες του Forrest "Mamma said...". Aπό τα αποφθέγματα ζωής, που του έλεγε και εκείνος ακολουθούσε κατά γράμμα.

Η ιστορία του Forrest που δε μπορούσε να περπατήσει καλά αλλά κατάφερε να τρέξει και να κάνει το γύρω των ΗΠΑ, του Forrest που δεν ήταν ήρωας αλλά έσωσε τους συμπατριώτες του στο Βιετνάμ, του Forrest που δεν ήταν έξυπνος αλλά έγινε εκατομμυριούχος, του Forrest που ήθελε απλά να αγαπάει τη Jenny και τίποτα περισσότερο, αλλά κατάφερε τα πάντα, όσο παραμύθι και αν είναι, σε κάνει να ονειρεύεσαι. Σε κάνει να πιστεύεις. Σε κάνει να θες να αποζητήσεις τα απλά πράγματα.

Old time Classic: Εις το όνομα του πατρός. Η πραγματική ιστορία καταδίκης μιας ολόκληρης οικογένειας. Και ο Daniel Day Lewis να σε αναγκάζει ως θεατή να επιμένεις «μα όχι, δε μπορεί να είναι ταινία». Τόσο ρεαλιστικός, τόσο άμεσος, τόσο δοτικός. Και η εμμονή συνεχίζεται. Όπως και η ζωή εξάλλου.

Σόφη Ζιώγου
[email protected]