Ο Νίκος Τριανταφυλλίδης μπορεί να μην είναι ένας από τους πιο «λαλίστατους» κινηματογραφικούς σκηνοθέτες του τόπου του, μα ο κινηματογράφος του ανέκαθεν είχε μια περίεργη γοητεία.

Περίεργος υφολογικά μα όχι weird, γεμάτος από αναφορές του εμπειρικού του μικρόκοσμου και εν μέρει θρηνητικός ως προς τα πράγματα που δείχνουν να εγκαταλείπουν οριστικά την Ελλάδα. Εραστής του λούμπεν στοιχείου και camp θεματολογικά, λατρεύει τον υπόκοσμο και το αισθητικό ρομάντζο του. Και οι Αισθηματίες, η τελευταία του ταινία, είναι ακριβώς αυτό: ένας μελαγχολικός και καθ’ όλα προσωπικός επικήδειος μιας πραγματικότητας που δείχνει να εγκαταλείπει τα εγκόσμια.

Κατά τον Τριανταφυλλίδη, οι ρομαντικοί πάντα δυσκολεύονται να συνυπάρξουν με μια καθημερινότητα που απαιτεί προσκόλληση σε έναν κώδικα όπου το συναίσθημα δε χωρά. Υποκοσμικές και καθόλου γλυκομίλητες οι κεντρικές μορφές του, ψυχρή και αποστασιοποιημένη η ανώτερη δύναμη που εξυπηρετούν. Γοητευτικές και οι δύο μεριές με τον τρόπο τους, μα δε μπορούν να δώσουν χώρο στην τρυφερότητα, όσο και αν το επιθυμούν. Πάντα θα βρίσκουν εμπόδια που θα προειδοποιούν «Κίνδυνος-Θάνατος».

Πλαισιωμένο από ικανούς ηθοποιούς σε κεντρικούς και υποστηρικτικούς ρόλους και όμορφα φωτογραφημένο, γεμάτο trash χιούμορ υβριστικού χαρακτήρα και αναφορές ακόμα και στον ιταλικό κινηματογράφο (η σκηνή της πρώτης γνωριμίας του ενός εκ των δύο πρωταγωνιστικών ζευγών θα μπορούσε να ανήκει σε ταινία του Fellini), υφολογικά μοιάζει να ισορροπεί μεταξύ του μεταπολιτευτικού ελληνικού κινηματογράφου και της λογικής αντιτέχνης που τον κυρίευε, μα και του νουάρ μελοδράματος με την ατμόσφαιρα καταδίκης.

Δημήτρης Λάλος και Χάρης Φραγκούλης σε σκηνή της ταινίας «Αισθηματίες».

Το σενάριο, βέβαια, δεν αποτελεί και το δυνατότερο σημείο της ταινίας, καθώς σε θέμα ρυθμού και πλοκής κάπου δείχνει να πραγματοποιεί κάποια κοιλιά. Αν ήταν κάπως πιο μαζεμένο, ίσως και να μιλάγαμε για την καλύτερη ταινία που βγήκε φέτος από τα καθ’ ημάς.

Αν το πιο αδύναμο κομμάτι της ταινίας είναι αυτό του σεναρίου, το δυνατότερο ψήγμα της είναι αυτό της αυτοαναφοράς. Ο κινηματογράφος του Τριανταφυλλίδη πάντα διακατεχόταν από αυτή τη διάθεση, ταινίες, μουσικές, πίνακες, λογοτεχνικά εδάφια, όλα τους αφορούν στις αναζητήσεις του και φιλμικά καταλήγουν να έχουν έναν αυτοβιογραφικό χαρακτήρα.

Πολλοί ενδέχεται να βρουν κουραστική ή και επιδειξιομανή αυτήν την τάση που τον ορίζει ως δημιουργό, μα είναι κάτι που στο πανί βγαίνει απροσποίητα και παρασέρνει στον κόσμο του το θεατή αν είναι διατεθειμένος να ακολουθήσει τους ειρμούς του. Αυτόν τον κόσμο που χορεύονται ζεϊμπέκικα υπό τους ήχους των Κόρε.Ύδρο και μαφιόζοι παίζουν μπάλα στους δρόμους με παιδάκια. Και ίσως το συγκεκριμένο σάουντρακ να είναι και το καλύτερο που άκουσα φέτος, εύστοχα δηκτικό και προσεκτικά διαλεγμένο.

Μην πάτε έχοντας κατά νου πως θα δείτε μια feelgood εύγευστη κωμωδία ή κάτι που να εμπεριέχει βαθύτατο υπαρξιακό προβληματισμό. Εδώ θα δείτε μια ελληνική εκδοχή που εν πολλοίς θυμίζει τη «φαγούρα» που προκαλούν οι ταινίες του John Waters.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας.

Σκηνοθεσία: Νίκος Τριανταφυλλίδης. Πρωταγωνιστούν: Τάκης Μόσχος, Δημήτρης Λάλος, Χάρης Φραγκούλης. Στους κινηματογράφους από τη Σπέντζος Films.

Φοίβος Κρομμύδας