Η κατάργηση των θεατρικών συμβάσεων και η κατανόηση της διαφορετικής υφής του μέσου στον ελληνικό κινηματογράφο άργησε να έρθει. Το στήσιμο, το παίξιμο, η φύση των διαλόγων, μέχρις ενός σημείου παρέμενε σαν μια μεταφορά ενός θεατρικού στο μεγάλο πανί.

Βέβαια, έστω και με αυτές τις προδιαγραφές, δεν ήταν και λίγα τα δημιουργήματα που ακόμα και σήμερα θυμόμαστε για το γέλιο που πρόσφεραν (και εξακολουθούν να προσφέρουν στο κοινό) με την ευφυΐα του γραψίματος και την εκμετάλλευση των λιγοστών μέσων προς όφελος της μεγαλύτερης εικόνας, όπως και την ανάδειξη τεράστιων ερμηνευτικών ταλέντων που όρισαν τι εστί Κλασικός Ελληνικός Κινηματογράφος.

Οι Γαμπροί της Ευτυχίας, μια από τις πασίγνωστες ταινίες του 1962, γεμάτη σπαρταριστές ατάκες και σαρκασμό για τις αντιλήψεις τον Ελλήνων, διασκευάζεται εν έτει 2015, ως μια εκ νέου απόπειρα μεταφοράς του κλασικού στο σύγχρονο πεδίο. Και ποιο είναι, τελικά, το αποτέλεσμα;

Οικτρό, με κάθε διάθεση φειδούς. Έχετε δει κάποιες «σύγχρονες» μεταφορές των έργων του Αριστοφάνη που απλώς εμποτίζουν το υπάρχον κείμενο με σκατολογικής ποιότητας αστεία, θεωρώντας πως αν γραφόταν σήμερα έτσι θα ήταν; Ε, δεν απέχει και πολύ η συγκεκριμένη μεταφορά από αυτές τις έκφυλες και άνευ νοήματος διασκευές.

Ενώ το μέσον θεωρείται τιθασευμένο στο σήμερα και αντιλαμβανόμαστε τη διαφορά μεταξύ πάλκου και σκοτεινής αίθουσας, η συγκεκριμένη απόπειρα φαίνεται σαν μια εντελώς οπισθοδρομική θεώρηση όχι του τι σημαίνει κινηματογράφος, μα τι είναι τελικά κωμωδία.

Γεμάτο «αστεράτες» μα κούφιες ερμηνείες, γεμάτες υπερβολή, φανφάρα και μηδενικό στυλ, καλογυαλισμένο και «σύγχρονο» σκηνοθετικά με διάθεση ψεύτικου πειραματισμού πάνω στο υπάρχον κείμενο(αν είναι δυνατόν ποτέ να «βελτιωθεί» το ήδη κλασικό) και γεμάτο κάκιστα αστεία, μερικά αναφερόμενα στη γενετήσια πράξη (ειλικρινά τώρα, υπάρχει ένας άνθρωπος που θα γέλαγε με μια ατάκα του τύπου «θες να πιάσεις τον λούτσο μου;»), αποτελεί περίτρανη απόδειξη πως ο εμπορικός κινηματογράφος παραμένει ασεβής.

Όχι μόνο στο παρελθόν του και σε αυτούς που το όρισαν, μα και στο κοινό του, θεωρώντας πως πρόκειται περί ανόητων, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τι σημαίνει χιούμορ και σαν αμνοί προς σφαγή δεν πρόκειται ποτέ να απαιτήσουν κάτι διαφορετικό.

Αν σέβεστε ονόματα όπως αυτά των  Νίκου Τσιφόρου, Βασίλη Αυλωνίτη, Γεωργία Βασιλειάδου, αγνοήστε την. Προσβάλλει την ιστορία και προσπάθειά τους και υποβαθμίζει την όση προσπάθεια (γιατί περί τέτοιας μιλάμε) γινόταν προκειμένου να υπάρξει τίμια και λαϊκή, μα πάνω απ’ όλα έξυπνη κωμωδία. Ξαναδείτε το πρωτότυπο, χωρίς διάθεση παρελθοντολαγνείας και διακρίνετε τι σημαίνει «πολλά με τα λίγα».

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Στράτος Μαρκίδης. Πρωταγωνιστούν: Χρύσα Ρώπα, Κώστας Αποστολάκης, Κώστας Ευρυπιώτης. Στους κινηματογράφους από τη Σπέντζος Films.

Φοίβος Κρομμύδας