Τα τελευταία χρόνια είχα συνηθίσει στα Oscar να βραβεύονται εκπληκτικές ερμηνείες, για τις οποίες οι ηθοποιοί χρειάστηκε να μεταμορφωθούν στην κυριολεξία.

Και όταν λέω να μεταμορφωθούν εννοώ να χάσουν κιλά, να πάρουν κιλά, βλέπε Matthew McConaughey στο Dallas Byers Club, να χρειαστεί να μάθουν μία τέχνη από την αρχή κ.λπ.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος δεν το έχουμε αυτό – και βγάζω εκτός το Boyhood, που δεν το λες μεταμόρφωση αλλά …ενηλικίωση.

Φωτεινή εξαίρεση η περίπτωση του ηθοποιού Miles Teller, που χρειάστηκε  να ματώσει για να παίζει ντραμς όπως τον πρόσταζε ο μέντοράς του J.K Simmons, στο Whiplash. Μία εκπληκτική ερμηνεία που μάλλον θα του χαρίσει το Oscar β΄ ανδρικού ρόλου. Αν δεν έχετε δει την ταινία, σπεύσατε.

Όσο όμως πλησιάζουν οι βραβεύσεις, ας θυμηθούμε κάποιες μοναδικές ερμηνείες ζωής, που οι ηθοποιοί μπήκαν στο πετσί του ρόλου και με το παραπάνω.

Φυσικά, πρώτος και καλύτερος ο αγαπημένος μου, ο Daniel Day Lewis. Ο άνθρωπος αυτός, καθ’ όλη τη διάρκεια των γυρισμάτων της εκπληκτικής ταινίας Το αριστερό μου πόδι, βρισκόταν καθισμένος σε αναπηρικό καρότσι και τον τάιζε το συνεργείο της παραγωγής, για να διατηρήσει το ύφος που πρόσταζε ο ρόλος του ως Christy Brown. Αργότερα, στον τελευταίο των Μοϊκανών, έμαθε να χτίζει μόνος του κανό και αφού ανέβαινε στο ρινγκ δύο φορές κάθε μέρα για 3 χρόνια, για το ρόλο του στον Boxer, έκανε μαθήματα «χασαπικής» για τις Συμμορίες της Νέας Υόρκης. Τα λόγια είναι περιττά.

Στο ρινγκ ανέβηκε και ο Mickey Rourke το 2008 για την ερμηνεία του στο The Wrestler, που του χάρισε μία οσκαρική υποψηφιότητα. Στην περίπτωσή του ωστόσο, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά γιατί είχε εγκαταλείψει την ηθοποιία για το ρινγκ. Μετά αποφάσισε να κάνει την ταινία, πήρε καμιά 25αριά κιλά και κατέβηκε από το ρινγκ αγνώριστος. Προσωπικά, η ταινία δε με άγγιξε και μου φάνηκε προβλέψιμη, κλασική. Ωστόσο, του αναγνωρίζω την επιμονή του, αν μη τι άλλο.

Βέβαια, ανάλογα είχε φερθεί και ο Robert De Niro, αρκετά παλαιότερα. Τότε, το 1980, προκειμένου να ερμηνεύσει τον Jake La Motta στο Οργισμένο Είδωλο, μεταμορφώθηκε κυριολεκτικά. Έκλεισε την παραγωγή για 4 μήνες και γυρόφερνε στην Ευρώπη δοκιμάζοντας ό,τι φαγώσιμο πρόσφερε η Γηραιά Ήπειρος. Όταν επέστρεψε στα γυρίσματα, ήταν 30 κιλά βαρύτερος, είχε κάνει περίπου 1.000 προπονητικούς γύρους με τον πραγματικό La Motta και πάλεψε σε 3 πραγματικούς αγώνες στο Brooklyn, κερδίζοντας μάλιστα τους 2 από αυτούς.

Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω και τις θυσίες της Demi Moore, οι οποίες απέδωσαν καρπούς αλλά μόνο «φυσικούς». Η ερμηνεία της ως GI Jane εκτιμήθηκε μόνο από τα Χρυσά Βατόμουρα που της χάρισαν απλόχερα το βραβείο της χειρότερης γυναικείας ερμηνείας και όχι άδικα, εδώ που τα λέμε.

Πάντως, σε επίπεδο προπόνησης ξυπνούσε 4 το πρωί κάθε μέρα και έκανε τις κάμψεις της, με το ένα χέρι μάλιστα. Βέβαια, δεν ήταν η πρώτη φορά που «θυσίασε» το σώμα της. Στο Striptease ως Erin Grant (όπου πάλι κέρδισε Χρυσό Βατόμουρο ερμηνείας και όχι μόνο) λέγεται ότι η παραγωγή την…ανάγκασε να κάνει προσθετική στήθους. Την οποία φαντάζομαι κράτησε για επαγγελματικούς (;) λόγους. Η τέχνη θέλει θυσίες.