Αυτή η εβδομάδα κινηματογραφικά δείχνει να διέπεται από μια τάση κριτικής ως προς το ζήτημα της showbiz. Αν, όμως, το Οδηγός Επιτυχίας (Maps To The Stars) αφορά σε μια νοσηρή και συμβολική κριτική του συστήματος ως όλον, η νέα ταινία του Iñárritu στρέφεται περισσότερο στο εσωτερικό του καλλιτέχνη.

Όχι πως δεν εξακοντίζει εμφανώς μια κριτική στο pop σύστημα και τα γρανάζια που διατηρούν το μηχανισμό σε λειτουργία, ωστόσο η μεγαλύτερη προσοχή δίνεται στη σχεδόν εξπρεσιονιστική φύση του περιβάλλοντος, κάτω από ένα σουρεαλιστικό φως.

Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Δεν κάνει σε κανέναν εντύπωση το ότι ο σκηνοθέτης, μετά την πολυετή αποχή του από τα γυρίσματα ταινιών μεγάλου μήκους, επιστρέφει με ένα αλλόκοτο δοκίμιο που αφήνει ανοιχτά ερωτήματα. Το ίδιο έκανε και στη Βαβέλ και στα 21 Γραμμάρια, κανείς σώφρων δε θα περίμενε από το δημιουργό να δώσει μια απόλυτα κατανοητή εκδοχή μιας ιστορίας.

Αυτή τη φορά, βέβαια, μπορεί να είναι πιο απλές οι απαντήσεις που δίνονται στο όριο μεταξύ πραγματικού και φαντασίας, χωρίς, όμως, να βάζει νερό στο κρασί του. Θέλησε να μιλήσει για τους καιρούς που αλλάζουν, για τη διαφορά μεταξύ ηθοποιού και ρόλου, τη σύγχυση των δύο και τα προβλήματα που δημιουργούνται στις ζωές αυτών που προσπαθούν να κρατήσουν το όνομά τους (και την Τέχνη) ζωντανό, παρά τους κακεντρεχείς κριτικούς του Broadway που προσπαθούν να κατακεραυνώσουν την κάθε τους προσπάθεια εκ του ασφαλούς.

Μέσα από ένα faux μονοπλάνο, ο Iñárritu καταγράφει χώρους, σκέψεις, συμπεριφορές, τη στιγμή που τα ρολά του νου κατεβαίνουν και μένει πίσω ένα σώμα να περιπλανάται καθοδηγούμενο από τα φαντάσματα της προηγούμενης ζωής. Τίποτα δεν είναι ολότελα χαρμόσυνο και οι φωτεινές επιγραφές των θεάτρων φανερώνουν τις ατέλειες των ανθρώπων που αναζητούν την επιβεβαίωση, την εξωτερίκευση των κρυμμένων παθών, τη δεύτερη ευκαιρία σε μια ζωή που αλλιώς τη φαντάστηκαν.

Το άρτιο σκηνοθετικό αποτέλεσμα έρχεται να πλαισιώσει το ικανό και γεμάτο τρανταχτά ονόματα καστ. Ο Edward Norton καταστρέφει τα πάντα προσπαθώντας να εκφράσει τη δική του, προσωπική καταστροφή, η Lindsay Duncan να ζήσει το στερεοτυπικό αμερικάνικο όνειρο σε συνδυασμό με το γκλάμουρ του πάλκου, η Emma Stone πίσω από το ασυγκίνητο πρόσωπό της αναζητά το χαμένο της πατέρα Και στο κέντρο των πάντων, ο Michael Keaton επιστρέφει θριαμβευτής, να δείξει όπως κανένας άλλος το πώς είναι η περσόνα σου να υπερβαίνει τον άνθρωπο.

Ένα άρτιο απ’ όλες τις απόψεις και προβληματισμένο κόσμημα, του οποίου ο ρυθμός μπορεί να αποθαρρύνει αυτόν που αναζητά το στρωτό και το συμβατικό. Καλωσήρθατε πίσω κύριε Alejandro, σας χρειαζόμασταν.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Alejandro González Iñárritu. Πρωταγωνιστούν: Michael Keaton, Edward Norton, Andrea Riseborough. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας