Σε γενικές γραμμές, οι ταινίες που αφορούν στα πρόσωπα που προασπίστηκαν τα δικαιώματα των έγχρωμων έχουν τη ρετσινιά του πολιτικώς ορθού. Όχι άδικα, αν σκεφτεί κανείς πως είναι ένα ευαίσθητο θέμα το οποίο μπορεί να εγείρει μερίδα αντιδράσεων από το κοινό που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν.

Η αλήθεια είναι, από την άλλη, πως πολλές φορές μέσα στην όλη θύελλα να δειχθεί το μαρτύριο του μαύρου ανθρώπου, όλες οι υπόλοιπες διαστάσεις του θέματος καταλήγουν ένα κακοβρασμένο νερομπούλι.

Θυμηθείτε, ας πούμε το ντροπιαστικό Μια Στάση Πριν Το Τέλος που έπαιξε πρόπερσι και δεν ήταν κάτι παραπάνω από μια στυγνή εκμετάλλευση ενός εγκλήματος μίσους ή το (τελικά) παντελώς αδιάφορο και υπερεκτιμημένο 12 Χρόνια Σκλάβος με το ακίνδυνο σχόλιό του. Η ταινία για τον Mandela τα πήγε σαφώς καλύτερα, ενώ, μάλλον, η πιο ενδιαφέρουσα ήταν ο Μπάτλερ με τη στρωτή της αφήγηση.

Το Selma, απ’ όσες ταινίες προανέφερα, υπερέχει σημαντικά. Σίγουρα, στην όλη προσπάθεια κατάδειξης των μαρτυρίων που υπέφερε στην πλειονότητά του ο αφροαμερικάνικος λαός (αν όχι όλος), κάτι το προφανώς και αναντίρρητα πραγματικό, καταλήγει ανά στιγμές σε αυτόν τον μανιχαϊσμό που παρουσιάζει τους λευκούς σχεδόν αποκλειστικά ως κακούς και γλοιώδεις που θέλουν να εκμεταλλευτούν όσο το δυνατόν περισσότερο τις μειονότητες.

Σίγουρα, μέσα από ορισμένα χαρακτηριστικά πλάνα δείχνει και πως υπήρξαν αρκετοί συνειδητοποιημένοι που θεώρησαν τη συγκεκριμένη φρικωδία αποτρόπαια, οπότε «λειαίνει» κάπως τις αιχμές που θα μπορούσαν να το αποκαλέσουν μονοσήμαντο.

Κατά τα λοιπά, έχει κάποια δυνατά σημεία τα οποία θα μπορούσαν να αποκληθούν και αξιοθαύμαστα δεδομένης της τυπικότητας της ταινίας  στην αφήγηση και την πλοκή της. Οι σκηνές των καταδιώξεων των διαδηλωτών από τους αστυνομικούς φέρουν κάτι από αυτή τη τραγικότητα των σφαγών των αμάχων από τις δυνάμεις καταστολής στο τέλος των Συμμοριών της Νέας Υόρκης.

Η μουσική που χρησιμοποιείται στις κορυφώσεις της ταινίας μοιάζει προσεκτικά διαλεγμένη και δρα ως ένα επιπλέον μέσο αφήγησης των συναισθημάτων που δεν μπορούν να ειδωθούν ξεκάθαρα με το γυμνό μάτι. Αλλά η πραγματική δύναμη της ταινίας κρύβεται πίσω από την κεντρική ερμηνεία του έμπειρου πλέον David Oyelowo.

Υπάρχουν στιγμές που πραγματικά μπορεί κανείς να νομίσει πως βλέπει τον ίδιο τον Martin Luther King να παίζει τον εαυτό του, ενώ καταφέρνει πλην της ακτιβιστικής του πλευράς να αποδώσει με ταπεινοφροσύνη και τις υπόλοιπες πτυχές του. Aυτός και η Carmen Ejogo ως Coretta Scott King αλληλοσυμπληρώνονται με ιδανικό τρόπο και άψογη χημεία.

Αν δε μπορείτε τα βαθιά υπαρξιακά ζητήματα του Ceylan ή νιώθετε πως οι μουσικές διαδρομές στον κινηματογράφο δεν είναι για εσάς και επιθυμείτε διακαώς μια νέα ταινία, μην ψάχνετε αλλού.

Δείτε το τρέιλερ, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Ava DuVernay. Πρωταγωνιστούν: David Oyelowo, Carmen Ejogo, Tim Roth. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας