Το Nightcrawler μπορεί να ξεκινάει ως άλλο ένα φιλμ, που διαλέγεται με τη νουάρ πλευρά της ιστορίας του κινηματογράφου, μα τελικά, πλην της «νυχτόβιας» αισθητικής του δείχνει να μοιράζεται και κάτι ακόμα μαζί τους: αυτή τη θεωρία για τη σαπίλα του συστήματος που δεν υπάρχει χώρος για ιδεαλιστές και φιλανθρώπους.

 Ή προσαρμόζεσαι ή σε ρουφά η παλίρροια. Μόνο που τη σήμερον ημέρα, οι γκάνγκστερ δεν είναι όπως τους έδειχναν οι ταινίες του ’30 και υπάρχουν πολύ πιο υπόγειοι τρόποι για να χτίσεις μια κακόβουλη επιχείρηση και να θρέψεις το φόβο σε μια ευρεία μερίδα κόσμου. Ποιος καλύτερος τρόπος, λοιπόν, από τη βιομηχανία πραγματικού φόβου; Όχι μόνο θα κρατάς τα πλήθη ικανοποιημένα, μα θα βρεις και δουλειά σε μερικά άτομα, στερώντας τους τη συνείδηση.

Ο Lou είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Πανέξυπνος, σίγουρα, μα καμένο χαρτί όσον αφορά στη ζωή του. Μαθαίνει, όμως, γρήγορα, μπορεί να προσαρμοστεί σε όποια δουλειά του δοθεί, αρκεί να υπάρχει πιθανότητα ανέλιξης και καριέρας από πίσω. Ένα πραγματικό γρανάζι ενός συστήματος, η προσωποποίηση του απελπισμένου όντος που δημιουργείται για να υπηρετεί το καθεστώς στο οποίο ζει και η ενσάρκωση όλης της (μαύρης) ιδεολογίας του καπιταλισμού.

Αν και πρόκειται για μια ταινία με ευθεία πλοκή, δεν προσποιείται σε κανένα επίπεδο σε σχέση με αυτά που θέλει να πει. Αυτό, από την άλλη, δε σημαίνει πως, αν πάρουμε τους χαρακτήρες και τα γεγονότα σα σημεία μιας ευρύτερης εικόνας δεν έχουμε μια άμεση –και ευστοχότατη- παραβολή σε σχέση με το τι σημαίνει επιτυχία σε ένα σύστημα μακάβριων κανόνων. Ο Lou δεν είναι απλά ένας σαλεμένος (και παιγμένος εκπληκτικά από έναν εντελώς αποτροπιαστικό Jake Gylenhaal) οπορτουνιστής που δε θα δίσταζε να προβεί στις χειρότερες ενέργειες αν κάτι τέτοιο θα του άνοιγε πόρτες. Είναι η ίδια η φύση του σάπιου συστήματος, προϊόν και ανακυκλωτής ιδεολογίας και αξιών. Και οι πράξεις του συντελούν όχι μόνο στην πραγματοποίηση του νοσηρού του οράματος, μα και στη διατήρηση του μηχανισμού μέσα στον οποίο λειτουργεί.

Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ένας νέος Patrick Bateman, μα αντίθετα με τον «πρόγονό» του, δε δείχνει να υποφέρει και καθόλου. Αλλά σε καμία περίπτωση αυτό δεν αναιρεί πως οι δυό τους προέρχονται από κοινό φυντάνι. Μαύρο αισθητικά μα και φιλοσοφικά, απευθύνεται τόσο σε αυτούς που αρέσκονται σε ευθύτερα φιλμ και αποζητούν μια γερή δόση σασπένς, μα και σε αυτούς που κοιτάνε κάτω από την επιφάνεια και ψάχνουν μικρές δόσεις μασκαρεμένης ιδιοφυίας και όχι προβαλλόμενου ντεμέκ σκεπτικισμού. Στυλ και μήνυμα ισόπαλα σε αυτό το γκραν γκινιόλ θέαμα.Το αν άξιζε ή όχι περισσότερες υποψηφιότητες στα φετινά Όσκαρ, είναι μια άλλη συζήτηση.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Dan Gilroy. Πρωταγωνιστούν: Jake Gylenhaal, Rene Russo, Bill Paxton. Στους κινηματογράφους από την Tanweer.

Φοίβος Κρομμύδας