Μια καλή μουσική ταινία, πόσο μάλλον μια που αφορά σε έναν φανταστικό χαρακτήρα και δεν έχει να κάνει με την αφήγηση της ζωής του και της ανόδου του προς την αναγνώριση, οφείλει να διατηρεί ένα ενδιαφέρον στο θεατή, το οποίο προκύπτει από τον ίδιο το βίο του πρωταγωνιστικού προσώπου και της σχέσης του με τη μουσική.

 Στο Τίποτα Δεν Τελειώνει Κύριε Κόλινς τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, καθώς η μουσική, αν και παρούσα, περνά σε ένα δεύτερο επίπεδο σε σχέση με την ίδια την ιστορία του πρωταγωνιστή και των γεγονότων που τον οδήγησαν στην αναθεώρηση της ζωής του και στην προσπάθειά του για επάνοδο.

Κοινώς, δεν είναι μια μουσική ταινία, τουλάχιστον όχι αμιγώς, καθώς πρόκειται περισσότερο για ένα προσωπικό ζήτημα ενός ανθρώπου που έτυχε να είναι και μουσικός. Μια ιστορία ειπωμένη με χιούμορ μέχρι ένα σημείο και μετρημένη (αν και προβλέψιμη) αφήγηση κοινωνικοδραματικού περιεχομένου όταν σοβαρεύει. Και σίγουρα, μπορεί όταν σοβαρεύει να μην καταλήγει κάπου βαθιά ή να ακολουθεί την πεπατημένη οδό σε υπερβολικό βαθμό, μα τουλάχιστον δεν το κάνει με εντελώς εκφυλισμένο τρόπο.

Έχει καλή καρδιά, μπορεί να είναι αφελής και να προσπαθεί να φανεί αρκετά ρεαλιστική, παρά το παραμύθι που διηγείται (γιατί αν το απογυμνώσουμε κάπως από τα πιο ενήλικα στοιχεία του περί τέτοιου πρόκειται), μα τουλάχιστον θέλει να πιστέψει στην ανακάλυψη της πραγματικής ουσίας της ζωής.

Hopper Stone, SMPSP / Hopper Stone

Και περνάμε στην κύρια ατραξιόν αυτής της παράστασης: τον Al Pacino, έναν από τους αναντίρρητους γίγαντες του κινηματογραφικού γίγνεσθαι ο οποίος έχει ήδη καθιερώσει το μύθο του και δε χρειάζεται να αποδείξει και τίποτα. Τα τελευταία χρόνια έχει συμμετάσχει τόσο σε καλές όσο και σε κακές ταινίες, με έμφαση μάλλον στις δεύτερες. Ωστόσο, πέρα από ξεκάθαρο δέλεαρ, ο Pacino στη συγκεκριμένη ταινία αποτελεί και το μεγαλύτερο προσόν της, απογειώνοντάς την σε ικανοποιητικά ύψη με την ερμηνεία του. Δεν είναι, όμως, μόνος του στη συγκεκριμένη ταινία, καθώς και σύσσωμο το υποστηρικτικό καστ τον συνοδεύει με ταιριαστό τρόπο και κάνει ακόμα και τις «καθοδικές» στιγμές του σεναρίου να μη φαίνονται τόσο ενοχλητικές στο μάτι.

Μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία που πρωταγωνίστησε ο Pacino τα τελευταία χρόνια (να ένα καλό θέμα προς συζήτηση), μα αποτελεί σίγουρα μια από τις καλύτερες στιγμές του μέσα σε αυτήν και την προηγούμενη δεκαετία και μόνο γι’ αυτό αξίζει να ειδωθεί. Και ως μια απλή κατά βάση ταινία η οποία, μέχρι ενός σημείου επιτυγχάνει το σκοπό της και κάνει 106 λεπτά να περνάνε ευχάριστα.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας, όπως αυτό κυκλοφόρησε στο youtube.

Σκηνοθεσία: Dan Fogelman. Πρωταγωνιστούν: Al Pacino, Annette Bening, Jennifer Garner. Στους κινηματογράφους από την Odeon.

Φοίβος Κρομμύδας