Ο Φοίβος Κρομμύδας μεταφέρει τις εντυπώσεις του από την παρακολούθηση της ταινίας San Andreas που όπως προειδοποιεί: είναι μια "αντρίκεια" ανοησία με την υπερβολή στην...υπερβολή της.

Από τότε που ο Roland Emmerich ξεκίνησε να σκηνοθετεί ταινίες με βιβλικού μεγέθους καταστροφές (με άνισα αποτελέσματα και την πλάστιγγα να γέρνει σιγά προς το αρνητικό), αναδύθηκε οριστικά το ιδίωμα των ταινιών καταστροφής. Σημασία στις συγκεκριμένες ταινίες, όπως είναι προφανές, έχουν τα εφέ∙ οι κύριοι πρωταγωνιστές, με τους ηθοποιούς και το σενάριο περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Λογικό εν πρώτοις, καθώς ο σκοπός των συγκεκριμένων ταινιών δεν είναι το χτίσιμο χαρακτήρων αλλά η απεικόνιση των δυνατοτήτων της ομάδας εφέ.

Ταυτόχρονα, αυτό είναι και το ατυχές της υπόθεσης, καθώς σε αυτά τα πλαίσια, προφανές είναι πως δεν θα δοθεί καμία προσοχή σε τίποτα άλλο πλην της προσεγμένης και αληθοφανούς παρέλασης καταστροφών και όλη η υπόλοιπη ταινία να φαντάζει το λιγότερο γελοία. Στην περίπτωση του San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα, μάλιστα, τα πράγματα ξεφεύγουν σε τόσο μεγάλο βαθμό ώστε να μιλάμε για μια ταινία αληθινά κακή.

Αναντίρρητα, προσφέρει τη μακάβρια απόλαυση του να βλέπει κανείς μια πόλη να ρημάζεται από ακραία φυσικά φαινόμενα και, ακόμα και μέσα στα πλαίσια υπερβολής που συνιστούν τη συγκεκριμένη κατηγορία ταινιών, η αληθοφάνεια είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητική. Χορταίνουμε τρεμάμενα πλάνα, σκόνη, κατολισθήσεις, πολυάριθμους θανάτους, όλα τα παραπάνω λειτουργούν με την καθιερωμένη «ηδονική» οπτική τους αν ειδωθούν ως μια μεμονωμένη πλευρά της ταινίας και κρίνονται επιτυχημένα. Έχουν, μάλιστα και μια μετα-αποκαλυπτική γκρίζα όψη και τον Dwayne «The Rock» Johnson σε πρωταγωνιστικό ρόλο να τους δίνουν ένα παραπάνω κύρος.

Μα αν ειδωθεί ως ένα συνολικό φιλμικό εγχείρημα, έστω και για τα δεδομένα του, αρχίζουν και γίνονται ορατά τα ελαττώματά του. Το σενάριο, αν όχι ανύπαρκτο, αποδεικνύεται, παραμελημένο, οι χαρακτήρες στην καλύτερη των περιπτώσεων ανόητοι και «περιφερειακής/υποχρεωτικής» χρήσης. Καθίσταται δύσκολο να νοιαστεί κανείς για την επιβίωσή τους όταν παραμένουν τόσο χάρτινοι –ναι, ακόμα και για τα μέτρα μιας ταινίας καταστροφής. Οι ατάκες τους θα μπορούσαν να έχουν την τέλεια κωμική υπόσταση αν η ταινία αποδεικνυόταν έστω και στο ελάχιστο ειρωνική, δείχνοντας τα κενά τα οποία χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο ιδίωμα, αλλά όχι, είναι απλά κακογραμμένες.

Και σε δεύτερο επίπεδο, δε βοηθάνε καθόλου και οι κλισέ τυμπανοκρουσίες του Andrew Lockington, ο οποίος προσπαθεί να ακουστεί σαν μια συρραφή των πιο ανούσιων στιγμών του Hans Zimmer, όταν αυτός βγάζει το ψωμί του, γράφοντας μουσική που δεν απαιτεί στάλα ιδρώτα για τα «μέτρα» του.
Εν τέλει δε θέλει σκέψη για να καταλάβετε πως αν θέλετε να ξεδώσετε βλέποντας μια «αντρίκεια» ανοησία, τότε και μόνο τότε αξίζει να επενδύσετε για να τη δείτε. Γιατί γι’ αυτό φτιάχτηκε. Απλώς δεν πρόκειται να σας ικανοποιήσει στο μέτρο του επιθυμητού.
Σκηνοθεσία: Brad Peyton. Πρωταγωνιστούν: Dwayne Johnson, Kylie Minogue, Carla Gugino. Στους κινηματογράφους από την Tanweer.