Σχόλια για το δεύτερο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του True Detective, το οποίο μας επεφύλασσε ένα σοκαριστικό φινάλε.

Η δεύτερη σεζόν του True Detective λοιδορείται για διάφορους λόγους, συνεχίζει ωστόσο να παραδίδει εξαιρετικά επεισόδια. Μετά τη δυνατή ατμοσφαιρική πρεμιέρα που έστησε το μυστήριο και έδωσε τον τόνο για το τι θα ακολουθήσει, τώρα ήρθε η ώρα να αρχίσει να ξετυλίγεται, με αρνητικές συνέπειες για κάποιους από τους πρωταγωνιστές. Ένα σφιχτό επεισόδιο που στηριζόταν κυρίως στους διαλόγους οδήγησε σε ένα ξαφνικό και σοκαριστικό φινάλε και ειλικρινά δεν ξέρουμε πού πηγαίνουν τα πράγματα από εδώ και πέρα. Ας αναλύσουμε τι έγινε στο δεύτερο επεισόδιο της σεζόν με τίτλο «Night Finds You». Φυσικά ακολουθούν SPOILER.

Το επεισόδιο ανοίγει με μια σχεδόν παραισθησιογόνα σκηνή, με τον Φρανκ Σέμιον του Βινς Βον να έχει αϋπνίες και να κοιτάζει το ταβάνι ανασέρνοντας τραυματικές μνήμες του παρελθόντος που εξηγούν πώς έφτασε ως εδώ. Μαθαίνουμε ότι δεν πέρασε και την καλύτερη παιδική ηλικία και για αυτό σκληραγωγήθηκε από μικρός σε συνθήκες που δεν πρέπει να νιώθει οικεία κανένα παιδί. Έχει μείνει εκεί περισσότερο απ’ ό,τι θα ήθελε σε σημείο να μην ξεχωρίζει την πραγματικότητα από εκείνο το σημείο και έπειτα.

Με ένα ωραίο παιχνίδι της κάμερας, από το σχέδιο που σχηματίζεται στο ταβάνι του Σέμιον μεταφερόμαστε στα διαβρωμένα μάτια του δολοφονημένου Κάσπερ στο νεκροτομείο. Οι τρεις ντετέκτιβ που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν στο τέλος του προηγούμενου επεισοδίου στέκονται γύρω από το πτώμα προσπαθώντας να βρουν μιαν άκρη σε αυτό το αποτρόπαιο έγκλημα. Ασφαλώς ο καθένας αντιμετωπίζει το περιστατικό υπό το δικό του πρίσμα. Όλοι έχουν ένα βρώμικο παρελθόν και όλοι ξέρουν ότι βράζουν στο ίδιο καζάνι, αλλά και πάλι θέλουν όσο γίνεται να κρατήσουν καλά κρυμμένα τα μυστικά τους για τον εαυτό τους και για αυτό ανάμεσά τους επικρατεί η καχυποψία. 

Πρωταγωνιστής στο επεισόδιο είναι ο Ρέιμοντ Βελκόρο. Όλα στη ζωή του πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, αφού ο Σέμιον τον έχει στο τσεπάκι του για να του κάνει τις βρώμικες δουλειές και η πρώην γυναίκα του (την υποδύεται η Αμπιγκέιλ Σπένσερ που την ξέρουμε από το εξαιρετικό Rectify) έβαλε σκοπό να πάρει αποκλειστικά την κηδεμονία του παιδιού τους μετά το ξέσπασμα βίας του την προηγούμενη εβδομάδα απέναντι στον πατέρα του bully του γιου του. Ο μόνος λόγος που έχει φτάσει ως εδώ είναι η αξιοπρέπεια του παιδιού του (ακόμη και αν πρόκειται για προϊόν βιασμού και δεν είναι ο βιολογικός πατέρας) και τώρα που αρχίζει και απομακρύνεται από αυτόν, νιώθει ότι δεν έχει τίποτα νόημα και δε χρωστάει τίποτα σε κανέναν, ούτε καν στον Σέμιον. Παρόλα αυτά, μιας και δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει, πηγαίνει σε μια διεύθυνση που του έδωσε ο ίδιος ο Σέμιον για να τσεκάρει αν θα βρει στοιχεία για τη δολοφονία του Κάσπερ.

Και ερχόμαστε έτσι στην τελευταία σκηνή του επεισοδίου. Η αλήθεια είναι πως ήδη μέχρι εκείνο το σημείο το στόρι του Ρέιμοντ λειτουργούσε ως στρώσιμο του χαλιού για μια έξοδο. Βλέποντας σειρές έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε πότε ένας χαρακτήρας είναι έτοιμος να φύγει από τη μέση και εδώ αξιοποιήθηκαν όλα τα κλισέ. Παρόλα αυτά, δεν περιμέναμε σίγουρα να δούμε κάτι τέτοιο και ειδικά τόσο νωρίς στη σεζόν. Ο Ρέιμοντ μπαίνει στο επίμαχο σπίτι κάνοντας κάτι που μοιάζει επίσκεψη ρουτίνας, συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνος και όσο και αν το ένστικτό του λειτουργεί, δεν αρκεί για να του χαρίσει την επιβίωση. Ο δολοφόνος του Κάσπερ βρίσκεται σε πλήρη δράση φορώντας τη μάσκα κορακιού που είχαμε δει και στο πρώτο επεισόδιο και με μια καραμπίνα πυροβολεί πρώτος τον Ρέιμοντ και στη συνέχεια τον αποτελειώνει. Έσκασε απότομα αυτό το φινάλε, υπήρξε πάντως η κατάλληλη προεργασία για να φτάσουμε ως εδώ και η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και απογειώνει τη σκηνή είναι η μπλουζ του «I Pity the Fool» από τον Μπόμπι Μπλαντ που παίζει από πίσω.

Γίνεται λοιπόν να είναι νεκρός ο Ρέιμοντ Βελκόρο, ο χαρακτήρας του πιο επιφανούς ηθοποιού της σειράς που έμοιαζε και το σημείο αναφοράς σε σχέση με τον Ραστ Κόουλ του Μακόναχι; Ναι, γίνεται. Πάντα νιώθεις άσχημα να βλέπεις μια σειρά να σε προσκαλεί για το καστ της και πριν καλά-καλά το συνηθίσεις να σκοτώνει το πιο λαμπερό κομμάτι του, αν όμως αυτό επιτάσσουν οι ανάγκες της σειράς, τουλάχιστον προετοιμάστηκε πολύ καλά. Όχι ότι θα ξαφνιαστούμε δηλαδή αν στην αρχή του επόμενου επεισοδίου δούμε τον Ρέιμοντ ξαπλωμένο σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, αλλά όταν το επεισόδιο κλείνει με ένα τραγούδι που τιτλοφορείται «What a Way to Go», σε συνδυασμό και με τον τόνο του επεισοδίου, δεν περιμένουμε και πολλά. Το σίγουρο είναι πως ο Κόλιν Φάρελ ήταν πειστικότατος σε αυτό το επεισόδιο και απέδωσε περίφημα το τραγικό one man show του.

Εφόσον λοιπόν ο Βελκόρο είναι νεκρός, τι σημαίνει αυτό για τη σειρά; Καταρχάς προειδοποιεί πως όλοι είναι αναλώσιμοι. Μπορεί πολύ εύκολα η νύχτα να… βρει όλους τους πρωταγωνιστές και να μιλάμε για μια σεζόν που οι χαρακτήρες πληρώνουν το τίμημα της διαφθοράς δίχως χάπι εντ, όπως μπορεί επίσης ο Ρέιμοντ Βελκόρο να ήταν ο «λαγός» για να δούμε τις πραγματικές εξελίξεις. Η Αντιγόνη μοιάζει αυτή τη στιγμή να αναδύεται ως η αληθινή πρωταγωνίστρια της σειράς. Σε αυτό το επεισόδιο αποκτά βάθος και το στόρι της λειτουργεί και ως πορτρέτο μοναξιάς. Σίγουρα η σχέση με τον πατέρα της θα μας απασχολήσει στη συνέχεια και η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς είναι καταπληκτική οπότε δεν έχουμε κανένα παράπονο για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα.

Ο Φρανκ Σέμιον φαίνεται πως έχει μεγαλύτερη σημασία απ’ ό,τι αρχικά υπολογίζαμε, όντας ο άξονας γύρω από τον οποίο περιστρέφονται όλες οι ιστορίες και όλοι οι χαρακτήρες. Ο δολοφόνος με τη μάσκα κορακιού έχει βάλει αυτόν στο στόχο και μένει να δούμε πώς θα εξελιχθεί η μυστηριώδης βεντέτα. Ο Βινς Βον συνεχίζει πάντως να δικαιώνει όσους τον επέλεξαν για το ρόλο. Ο άγνωστος χ της εξίσωσης είναι ο Πολ Γούντραφ. Ο χαρακτήρας του Τέιλορ Κιτς δεν έχει και πολλά να κάνει αυτή τη στιγμή εκτός από το να διατρανώνει με φωτεινές πινακίδες ότι έχει ένα τραυματικό παρελθόν.

Ο σκηνοθέτης Τζάστιν Λιν αποτυπώνει και πάλι πανέμορφα στο φακό του τη ζοφερή πλευρά του Λος Άντζελες (από το επόμενο επεισόδιο παραδίδει τη σκυτάλη) και παίρνει τα εύσημα για την τελική σκηνή και πώς έφτασε ως αυτή, όπως επίσης και για τον τρόπο που ενέταξε στο σύμπαν της σεζόν τον Ρικ Σπρίνγκφιλντ (ναι, τον σταρ της ροκ των 80s) κάνοντάς τον να μοιάζει λες και βγήκε από το «Έμφυτο Ελάττωμα» του Πολ Τόμας Άντερσον. Και για να μην τα πολυλογούμε, όσο η Lera Lynn μας στοιχειώνει με τις ερμηνείες της προς το τέλος του κάθε επεισοδίου, εμείς θα δηλώνουμε πιστοί της εν λόγω σεζόν. Τα καλύτερα (ή τα χειρότερα;) έπονται.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]