Ένα χιτσκοκικό ερωτικό θρίλερ από τη Γαλλία είναι η ταινία που ξεχωρίζουμε αυτή την εβδομάδα.

Ο Ματιέ Αμαλρίκ είναι από τους πιο αναγνωρισμένους σύγχρονους ηθοποιούς της Γαλλίας. Έχει διαγράψει μια ξεχωριστή πορεία στο χώρο συνεργαζόμενος με κορυφαίους σκηνοθέτες, αλλά και ο ίδιος έχει να επιδείξει δουλειά ως δημιουργός. Παράδειγμα αποτελεί το «Τουρνέ στο Παρίσι» που το 2010 απέσπασε Βραβείο Σκηνοθεσίας και Βραβείο FIPRESCI στο Φεστιβάλ των Καννών. Η νέα του ταινία είναι «Το μπλε δωμάτιο», βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ζωρζ Σιμενόν και αυτή την εβδομάδα είναι διαθέσιμη στο ελληνικό κοινό.

Το μπλε δωμάτιο του τίτλου βρίσκεται σε ένα επαρχιακό ξενοδοχείο και στεγάζει έναν παράνομο έρωτα. Ο Ζουλιέν και η Εσθέρ είναι και οι δύο παντρεμένοι και συναντιούνται εκεί κάθε Πέμπτη για να μοιραστούν το ασίγαστο πάθος τους μακριά από τα αδιάκριτα μάτια του κόσμου. Πάνω σε μια στιγμή ακραίου πόθου, ο Ζουλιέν απαντά στην Εσθέρ ότι θα περνούσε μαζί της την υπόλοιπη ζωή του αν ξαφνικά ήταν ελεύθεροι. Και τότε έρχεται ένα έγκλημα που θα μπλέξει και τους δύο στη δίνη των παιχνιδιών της μνήμης και του σκοταδιού που ελλοχεύει στον άνθρωπο.

Η φόρμα που χρησιμοποίησε ο Αμαλρίκ είναι 1/33, «κλείνοντας» την οθόνη και μαζί παγιδεύοντας τους χαρακτήρες του σε ένα παιχνίδι που οι ίδιοι δημιούργησαν και τώρα στρέφεται εναντίον τους. Έχουμε να κάνουμε με ένα ερωτικό θρίλερ που εκ πρώτης όψεως δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο, η αφήγηση έρχεται όμως και ανατρέπει τα δεδομένα. Δεν είναι απλώς ανατρεπτική, αλλά έρχεται και νοηματοδοτεί εκ νέου το περιεχόμενο. Η ταινία δεν έχει μια συγκεκριμένη ροή και λειτουργεί ως ένα διαρκές μπροστά-πίσω ανάμεσα στα γεγονότα πριν το έγκλημα και μετά από αυτό, σαν ένα πειραγμένο «Gone Girl».

Το παρελθόν παρουσιάζεται αισθησιακό όσο και ελλειπτικό. Ξέχωρα από τον έκδηλο ερωτισμό, οι αναμνήσεις είναι συγκεχυμένες και όλα μοιάζουν με ένα όμορφο όνειρο που κατέληξε σε εφιάλτη χωρίς κανείς από τους δύο παράνομους εραστές να προλάβει να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει γύρω του. Αυτός ο αισθησιασμός έρχεται σε αντιδιαστολή με το αποστειρωμένο παρόν. Οι δύο πρωταγωνιστές έγιναν έρμαια των ενστίκτων τους και για αυτό πληρώνουν το τίμημα των πράξεών τους. Ακόμη και η επιλογή ηθοποιών δίπλα στον Αμαλρίκ συμμετέχει σε αυτή την αντίθεση. Η Στεφανί Κλεό (σύντροφος του Αμαλρίκ στην πραγματικότητα) πραγματοποιεί μια ερμηνεία βασισμένη αποκλειστικά στις αισθήσεις, ενώ η σύζυγος Λέα Ντρουκέρ δίνει μεγαλύτερη βάση στη λογική που προκύπτει από τη μητρότητα.

Ο Αμαλρίκ έστησε ένα φιλμ που μέσα στα 75 λεπτά διάρκειάς του, θέτει ερωτήματα μέσα από ένα χιτσκοκικό παιχνίδι μυαλού που περνάει από κόσκινο τις ατμόσφαιρες του πρόσφατου Ρομάν Πολάνσκι. Για την επίτευξη αυτού του σκοπού ιδιαίτερη έμφαση έχει δοθεί στη φωτογραφία (Κριστόφ Μποκαρνέ), με κάθε κάδρο να σχηματίζει μια δική του ιστορία. Ως σύνολο, παρά τη μικρή του διάρκεια (ή ίσως ακριβώς για αυτή), το «Μπλε δωμάτιο» γίνεται μια σπουδή πάνω στην κινηματογραφική δημιουργία. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα της λογικής «η σκηνοθεσία πάνω από το σενάριο», ελίσσεται όμως τόσο καλά στα πλαίσια που οριοθετεί ώστε να θεωρηθεί ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι, από αυτά που δύσκολα πετυχαίνεις αυτή την εποχή του χρόνου.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]