Σχόλια για το πέμπτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του True Detective.

Ένα από τα χαρακτηριστικά της πρώτης σεζόν του True Detective ήταν ο τρόπος που διαχειρίστηκε τα μπρος-πίσω στο χρόνο. Αυτό βοήθησε τη σειρά να ελιχθεί και να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό της μέσα από πολλαπλά επίπεδα και έδωσε βάθος στους χαρακτήρες, τους οποίους παρατηρούσαμε σε διάφορα στάδια της ζωής τους. Ήταν έτσι κατανοητό ότι η επίλυση της κεντρικής υπόθεσης ήταν ζήτημα εξέχουσας σημασίας για τους πρωταγωνιστές, επηρεάζοντας στην πορεία και την ίδια τη ζωή τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε συμβεί ακόμη στη δεύτερη σεζόν, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό. Ως τώρα. Γιατί στο τέλος του τέταρτου επεισοδίου έγινε σαφές πως πλέον δεν υπήρχε καμία διαφυγή. Και για να το καταστήσει αυτό ακόμη πιο ξεκάθαρο η σειρά, καταφεύγει ξανά σε ένα χρονικό άλμα. Ακολουθούν SPOILER για το πέμπτο επεισόδιο.

Μεταφερόμαστε δύο μήνες μετά το μακελειό που άφησε νεκρούς δεκάδες αστυνομικούς και πολίτες και όρθιους μόνο τους τρεις κεντρικούς ντετέκτιβ, και αρκετά έχουν αλλάξει. Ας δούμε που βρίσκονται οι χαρακτήρες:

- Ο Βελκόρο παραιτήθηκε από αστυνομικός και πλέον εκτελεί χρέη προσωπικού φρουρού στον Σέμιον. Την ίδια στιγμή έχει φουντώσει η διαμάχη με την πρώην γυναίκα του για την κηδεμονία του γιου του, έχοντας πάρει πια τη δικαστική οδό. Και το σημαντικότερο όλων: έχει ξυρίσει το μουστάκι του.

- Η Αντιγόνη μετά την καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση που δέχθηκε έχει υποβιβαστεί σε αρχειοθέτηση υποθέσεων και περνάει την ώρα της πουλώντας πνεύμα σε ομαδικές ψυχοθεραπείες.

- Ο Γούντραφ έχει προαχθεί σε ντετέκτιβ και κάνει δουλειές γραφείου ερευνώντας ασφαλιστικές απάτες. Την ίδια στιγμή η κοπέλα του είναι τεσσάρων μηνών έγκυος, πράγμα που τον κάνει να δει αλλιώς τα πράγματα.

Και οι τρεις είναι επηρεασμένοι από εκείνη τη μέρα και δεν προκαλεί εντύπωση ότι στο τέλος του επεισοδίου καταλήγουν στο μοναδικό σκοπό που έχουν αυτή τη στιγμή στη ζωή τους: την ενασχόληση με την υπόθεση φόνου του Κάσπερ. Ακόμη και αν διστάζουν να το παραδεχτούν αρχικά, είναι δεδομένο πως κυκλοφορούν σαν σκιές στη σκοτεινή πλευρά του Λος Άντζελες, χωρίς κάποιο συγκεκριμένο μέλλον πέρα από το ξετύλιγμα αυτού του δαιδαλώδους λαβυρίνθου.

Το True Detective δεν είναι μια αστυνομική σειρά. Σίγουρα και στις δύο σεζόν το μυστήριο που περιβάλλει την υπόθεση εξιτάρει, στον πυρήνα της όμως είναι μια σειρά γύρω από την εμμονή, με κατεστραμμένους αντιήρωες και με το βαθύ αμερικανικό σκοτάδι να κυριαρχεί πάνω στα πάντα. Πέρυσι αυτός ο ζόφος παρουσιάστηκε κατά κύριο λόγο μέσα από τις φιλοσοφικές αναζητήσεις του Ραστ Κόουλ. Φέτος το σκοτάδι δεν περιγράφεται, δεν έχει κάποιο λυρικό μανδύα. Είναι άφιλτρο και ακατέργαστο, τραχύ και ωμό. Για να το συμπυκνώσουμε ακόμη καλύτερα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι φέτος βλέπουμε στην πράξη όσα ακούγαμε την πρώτη σεζόν στις περιγραφές του Ραστ.

Το γεγονός του επεισοδίου είναι βέβαια η αποκάλυψη ότι ο βιαστής της γυναίκας του Βελκόρο είναι ζωντανός. Η αρχή της κατρακύλας του άρχισε όταν χτύπησε την πόρτα του Σέμιον για να τον βοηθήσει σκοτώνοντας το βιαστή. Και επειδή ο Σέμιον το έκανε, για αυτό το λόγο του ήταν υπόχρεος και ακολούθησε το δρόμο της διαφθοράς. Φαίνεται όμως τελικά ότι ο Σέμιον του είπε ψέματα απλά και μόνο ώστε να τον διαφθείρει προς όφελός του. Τώρα όμως που η αλήθεια ήρθε στο φως, μπορούμε να φανταστούμε την οργή του Βελκόρο. Τη βίωσε άλλωστε από πρώτο χέρι ο Πίτλορ (τον υποδύεται ο ροκ σταρ των 80s Ρικ Σπρίνγκφιλντ), όπου και αναγκάστηκε να του αποκαλύψει το κύκλωμα που είχαν στήσει ο Κάσπερ με το Δήμαρχο. Η υπόθεση αποκτά όλο και περισσότερα πλοκάμια σε σημείο αναρωτιόμαστε αν ο βιαστής της γυναίκας του Βελκόρο έχει και αυτός κάποια σχέση. Πάντως προς το παρόν ο Βελκόρο και ο Σέμιον είναι αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο και η συνέχεια αναμένεται εκρηκτική.

Την ίδια ώρα που ο Βελκόρο κατευθυνόταν προς το σπίτι του Σέμιον, η Αντιγόνη και ο Γούντραφ ακολουθούσαν μια ακόμη άκρη της υπόθεσης που τους φέρνει στη μικρή πόλη του Γκέρνβιλ. Η διαδρομή τους έχει κάτι το μεταφυσικό που θυμίζει το Νότο της πρώτης σεζόν. Το τρομαγμένο βλέμμα της γυναίκας που κάνει ποδήλατο, ο άνδρας που είναι ντυμένος Χριστός και κουβαλά ένα Σταυρό και τέλος ένα απομονωμένο ξύλινο σπίτι στο δάσος, τα κοράκια γύρω από αυτό και τα αίματα μέσα σε αυτό. Υπάρχει μια μεθοδικότητα στον τρόπο που η σειρά προκαλεί ρίγη παρουσιάζοντας το επίμονο σκοτάδι που έχει τις ρίζες του στο αμερικανικό φολκλόρ που επεκτείνεται από τη φύση μέχρι τη θρησκεία.

Όπως μονολογεί ο Βελκόρο σε ένα μήνυμα που καταγράφει για το γιο του, ο πόνος είναι ανεξάντλητος και είναι οι άνθρωποι που εξαντλούνται. Κάπως έτσι ρέει και αυτή η σεζόν.  Κάπου ανάμεσα στην υπερβολική συσσώρευση πληροφοριών, την άναρχη δομή και τα παιχνίδια με το χρόνο, υπάρχουν άνθρωποι στα όρια της παραίτησης που ψάχνουν λόγους να συνεχίσουν καθημερινά. Και από αυτή την άποψη και παρά τις όποιες ατέλειες, η δεύτερη σεζόν του True Detective καταλήγει σε ένα άριστο νουάρ ψυχογράφημα.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]