Βρήκαμε τη σειρά-εθισμό του φετινού καλοκαιριού και σας την παρουσιάζουμε.

Ο τίτλος της «σειράς του καλοκαιριού» κάποτε εξέφραζε κάτι που το παρακολουθείς ευχάριστα κάνοντας παράλληλα δουλειές του σπιτιού, μετά ήρθε το Breaking Bad και έχασε κάθε νόημα αφού δεν υπήρχε αξία κάποιας σύγκρισης, αλλά πλέον μπορούμε να πούμε ότι έχει αποκτήσει επιτέλους υπόσταση. Το φετινό καλοκαίρι είναι ίσως το πιο πλήρες που έχει υπάρξει τηλεοπτικά και μια από τις σειρές που έχουν βάλει το λιθαράκι τους σε αυτό είναι το Mr. Robot του Σαμ Εσμαίλ (δημιουργού της πολύ όμορφης δραμεντί «Comet»). Δεν πρόκειται για παραγωγή του HBO, του AMC ή του FX, αλλά του τηλεοπτικού δικτύου USA και ίσως έτσι το ταλαιπωρημένο κανάλι καταφέρει να κάνει την αρχή ώστε να μπει στο κλαμπ των μεγάλων.

Το Mr. Robot μοιάζει με πολλά πράγματα που έχεις δει και στο τέλος καταφέρνει να είναι διαφορετικό. Πρωταγωνιστής είναι ο Έλιοτ, ένας νεαρός χάκερ στη Νέα Υόρκη που εργάζεται σαν προγραμματιστής σε μια εταιρεία προστασίας στον κυβερνοχώρο. Έχει αγχώδης διαταραχή και κατάθλιψη και βρίσκει διέξοδο μέσα από τη χρήση ναρκωτικών. Ο μόνος τρόπος να επικοινωνεί με τους ανθρώπους είναι να χακάρει τους λογαριασμούς τους και να λειτουργεί εν είδει διαδικτυακού σωτήρα. Όλα αλλάζουν για αυτόν όταν εντοπίζεται από μια αναρχική ομάδα από χάκερ με το όνομα fsociety, με επικεφαλής τον επονομαζόμενο «Mr. Robot». Σκοπός είναι να ρίξουν μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο, την E Corp (η οποία στη σειρά επαναλαμβάνεται ως Evil Corp). Και καθώς οι ίδιοι δε διαθέτουν τα μέσα, αυτή η διαδικασία «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ» μόνο εύκολη δε θα είναι.

Το πιλοτικό επεισόδιο του Mr. Robot είναι εκρηκτικό και είναι πραγματικά δύσκολο να μην εθιστείς από την αρχή. Είναι ο ορισμός της σειράς που δεν ξέρεις αν θα σου κρατήσει το ενδιαφέρον για τη συνέχεια, αλλά αυτό που ξέρεις είναι ότι πρέπει να το μάθεις. Αυτό οφείλεται κατά κύριο λόγο στη γρήγορη ροή της αφήγησης με τον Έλιοτ να εφευρίσκει το κοινό και να του απευθύνει το λόγο. Και δε μιλάμε για λογική συνένοχου όπως για παράδειγμα στο House of Cards. Εδώ το κοινό γίνεται ο αόρατος φίλος του Έλιοτ, στον οποίο απολογείται κάθε φορά που πέφτει χαμηλά ή υποκύπτει στα ναρκωτικά. Κάπως έτσι, δένεσαι άμεσα μαζί του και ταυτίζεσαι με το σκοπό του. Σε αυτό βοηθάει και ο Ραμί Μάλεκ στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Σίγουρα κάπου τον έχετε πετύχει σε μια από τις πολλές και διάφορες συμμετοχές του («Need for Speed», «Short Term 12», «Twilight»,  το remake του «Oldboy» και σε διάφορες τηλεοπτικές παραγωγές), αλλά με τα εκφραστικά του μάτια και το σαρδόνιο χαμόγελό του μοιάζει ο ιδανικός άνθρωπος για να υποδυθεί τον Έλιοτ. Πέρα δηλαδή από το ότι μοιάζει ο ίδιος φυσικά «περίεργος».

Οι επιρροές της σειράς εκτείνονται από το Matrix και το Fight Club (τόσες πολλές quotable ατάκες) μέχρι τις σύγχρονες επιθέσεις των Anonymous και εν τέλει μοιάζει με ένα πιο πλήρες αδερφάκι του Orphan Black. Το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για μια σειρά με ξεκάθαρες άγκυρες στο σήμερα. Είναι επίκαιρη σε πολιτικό επίπεδο και προβάλλει την αλλοτριωμένη κοινωνία της επόμενης μέρας μετά το σύγχρονο οικονομικό κραχ, η οποία επιστρέφει στις παλιές της συνήθειες. Το μουντό βιομηχανικό στοιχείο κυριαρχεί στη σκηνοθεσία, με την πολύ καθαρή φωτογραφία να αγγίζει κινηματογραφικά στάνταρ. Σαν σύνολο, λίγες σειρές μπορούν να καυχιούνται ότι είναι τόσο μοντέρνες σαν το Mr. Robot αυτή τη στιγμή.

Τον χαρακτήρα που δανείζει το κωδικό όνομά του στη σειρά υποδύεται ο σταρ των 90s Κρίστιαν Σλέιτερ που τα τελευταία χρόνια δοκιμάζει ένα reboot στην καριέρα του. Με επιλογές σαν το Mr. Robot βρίσκεται στο σωστό δρόμο. Δείχνει πολύ πιο φρέσκος απ’ ό,τι θα περίμενες και λειτουργεί σαν Τάιλερ Ντέρντεν στον «Έντουαρντ Νόρτον» κεντρικό χαρακτήρα. Ο villain της σειράς είναι ο Ταϊρέλ Γούλικ, αντιπρόεδρος στο τμήμα τεχνολογίας της E Corp. Ο Σουηδός Μάρτιν Βάλστρεμ δίνει μια ταιριαστή ψυχρή ερμηνεία, όσο ανέκφραστη χρειάζεται για να διατηρήσει το μυστήριο. Ατσαλάκωτος όσο και ο Agent Smith του Matrix, αυτός και η διαβολική έγκυος γυναίκα του συνθέτουν ένα ζευγάρι που δε θα ήθελες να περάσει το κατώφλι του σπιτιού σου.

Εκτός από τις σύγχρονες πολιτικές αναφορές και το γεγονός ότι η σειρά είναι άκρως εθιστική, ένα πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η διαχείριση των χαρακτήρων της και των μεταξύ τους σχέσεων. Τα ψυχολογικά προβλήματα του Έλιοτ δεν αντιμετωπίζονται ως αφορμή για τη δημιουργία ενός cool αντιήρωα. Έχουμε να κάνουμε με έναν αυθεντικό χαρακτήρα με αληθινά προβλήματα που αναλαμβάνει το βάρος να αλλάξει τον κόσμο. Και κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι λογικό να λυγίσει.

Πέρα όμως από τον Έλιοτ, ενδιαφέρον έχουν και οι γυναίκες της σειράς. Δεν πλαισιώνουν απλά τον Έλιοτ, αλλά έχουν νόημα ύπαρξης και παρουσιάζονται με ρεαλιστικό τρόπο, χωρίς να επιτελούν απλά κάποιες συγκεκριμένες ιδιότητες γύρω από τον πρωταγωνιστή. Ειδικά το ταίριασμα της Άντζελα (παιδικής φίλης του Έλιοτ) και της Σέιλα (η κοπέλα του Έλιοτ που τον προμηθεύει με ναρκωτικά) αποδεικνύετια ιδιαίτερα απελευθερωτικό και για τις δύο, ενώ η δυναμική Νταρλήν (χάκερ της fsociety, την οποία υποδύεται η Κάρλι Τσέικιν που όσοι τη γνώρισαν στο Suburgatory θα εκπλαγούν) είναι η πιο αγαπητή από όλες.

Πολύ εύκολα το Mr. Robot θα μπορούσε να πέσει στο τριπάκι του πολύ καλού πρώτου επεισοδίου και στη συνέχεια να ξεφουσκώσει. Εδώ όμως όχι μόνο δε συμβαίνει αυτό, αλλά καθώς προχωράμε θέλεις όλο και περισσότερο να δεις τι θα γίνει παρακάτω. Από τη χρωματική παλέτα της σκηνοθεσίας μέχρι την καταιγιστική πλοκή και το εξαιρετικό κάστινγκ έως την καλόγουστη ταιριαστή επένδυση και τις εδώ και τώρα κοινωνικοπολιτικές αναφορές ως την ομαλή ενσωμάτωση των δημοφιλών επιρροών, το Mr. Robot αυτή τη στιγμή είναι με ευκολία η καλύτερη νέα σειρά του φετινού καλοκαιριού και σίγουρα μια από τις καλύτερες της χρονιάς.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]