Σχόλια για το έκτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του True Detective.

Την εβδομάδα που μας πέρασε το True Detective δοκίμασε να κάνει ένα reboot στη δεύτερη σεζόν του και μπορούμε να πούμε πως ακόμη κι εμείς που δηλώναμε υποστηρικτές από την αρχή δεν περιμέναμε κάτι τόσο (μα τόσο) καλό. Μένουν ακόμη δύο επεισόδια για το φινάλε και αυτή τη στιγμή η σειρά ξέρει τι κάνει, πώς το κάνει, τι αντίκτυπο έχει και όλες οι «άχρηστες» πληροφορίες που λάβαμε μαζικά στα προηγούμενα επεισόδια αποκτούν νόημα. Ακολουθούν SPOILER για το φανταστικό έκτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν.

Το τέλος του πέμπτου επεισοδίου μας άφησε πάνω στο καλύτερο. Ο Βελκόρο έμαθε πως ο Σέμιον δεν του είχε υποδείξει τον πραγματικό βιαστή της γυναίκας του και έτσι πήγε στο σπίτι του για να αναμετρηθούν. Αφού λοιπόν έβγαλαν τα πιστόλια κάτω από το τραπέζι, τα είπαν και συμφώνησαν ότι πρόκειται για παρεξήγηση που με καλή θέληση και από τους δύο θα λυθεί σύντομα. Με κάποιον τρόπο αυτή τη στιγμή ο ένας είναι για τον άλλο ο μοναδικός και καλύτερος φίλος και αυτό αρκεί για να καταλάβει κανείς σε πόσο σκιώδη μονοπάτια βαδίζει η σειρά.

Επειδή όμως ο Βελκόρο έπρεπε κάπως να ξεσπάσει, πέρασε από τη φυλακή για να τα πει με τον αληθινό βιαστή. Σίγουρα είναι ο πιο σκληρός χαρακτήρας της σεζόν και τον έχουμε δει να χάνει τον έλεγχο ουκ ολίγες φορές, εδώ πάντως παρουσιάζεται πιο badass από ποτέ και χωρίς να χρειαστεί να χρησιμοποιήσει σωματική βία (ακόμη). Στη συνέχεια περνάει λίγο άβολο χρόνο με το γιο του υπό την επίβλεψη της κοινωνικού λειτουργού (όπου μαθαίνουμε πως δεν είναι ο μεγαλύτερος οπαδός του Friends και εμείς μαζί του) για να καταλήξει στο σπίτι του στο πιο ακραίο ξέσπασμά του. Κάνει χρήση κοκαΐνης και αλκοόλ και αφού σπάσει τα πάντα στο σπίτι παίρνει τηλέφωνο την πρώην γυναίκα του για να την ενημερώσει ότι θα παραιτηθεί από τη διεκδίκηση της κηδεμονίας, εφόσον αυτή του υποσχεθεί πως δε θα πει ποτέ στο γιο τους ότι αυτός δεν είναι ο αληθινός πατέρας και πως είναι προϊόν βιασμού.

Είναι η πιο σκοτεινή στιγμή του Βελκόρο ως τώρα και ο Κόλιν Φάρελ πετυχαίνει μια εξαιρετική ερμηνεία. Όχι πως δεν έχει εμπειρία από αντίστοιχους ρόλους (αλλά και από την ίδια του τη ζωή) όλα αυτά τα χρόνια, αποδεικνύει πάντως ότι είναι αδικημένος ηθοποιός που διεισδύει μέσα στους ρόλους του και αναδεικνύει κάθε πτυχή τους. Μετά από έξι επεισόδια ο Βελκόρο είναι ο πιο ολοκληρωμένος χαρακτήρας όλης της σεζόν.

Ο Σέμιον από την άλλη δεν τα πηγαίνει και τόσο καλά. Για την ακρίβεια αυτή τη στιγμή η πορεία του μοιάζει υπερβολικά πολύ με αυτή του Μάικλ Φασμπέντερ στο «Συνήγορο» του Ρίντλεϊ Σκοτ (παρεξηγημένη ταινία, ακριβώς όπως και η δεύτερη σεζόν του True Detective). Ήθελε να φτάσει στην κορυφή του υποκόσμου υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές του και αυτή η λαιμαργία του τον έκανε έρμαιο στις ορέξεις των πραγματικά αδίστακτων εγκληματιών της περιοχής. Ο Σέμιον είναι και η ευκαιρία της σειράς ώστε να δείξει το νιχιλιστικό της πρόσωπο. Ουσιαστικά είναι ο πρωταγωνιστής της σεζόν με όλους να κινούνται γύρω του και η πορεία του είναι σταθερά καθοδική. Αυτό δεν ισχύει βέβαια για τον Βινς Βον που σε αυτό το επεισόδιο δείχνει εύρος στην ερμηνεία του και τη νιώθεις την απόγνωση στο πετσί σου.

Και τώρα ας έρθουμε στο κεντρικό στόρι του επεισοδίου που ξεκινά από τους Γούντραφ και Αντιγόνη να ανακαλύπτουν τα ξεραμένα αίματα σε ένα σπίτι μέσα στο δάσος της πόλης του Γκέρνβιλ. Η υπόθεση τους πάει πίσω σε μια κλοπή διαμαντιών κατά τις ταραχές του 1992 και καταλήγει σε μια έπαυλη όπου επιφανείς άνδρες της περιοχής επιδίδονται σε σεξουαλικά όργια με νεαρές κοπέλες, αφού τις έχουν πρώτα αναισθητοποιήσει. Η Αντιγόνη μπαίνει στο σπίτι με την ταυτότητα της αδερφής της, Αθηνάς και οι Γούντραφ και Βελκόρο κάνουν διάρρηξη στο σπίτι απ’ έξω.

Η σκηνή των οργίων είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει η σεζόν και ανήκει στην ανθολογία της τηλεόρασης των τελευταίων ετών. Η σκηνοθεσία του Μιγκέλ Σαπόσνικ («Repo Men») είναι εξαιρετική από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά η επιλογή η συγκεκριμένη σκηνή να ιδωθεί από την πλευρά της ευρισκόμενης υπό την επήρεια παραισθησιογόνων χαπιών Αντιγόνης είναι πανέξυπνη. Παντού επικρατεί χάος και δε θα ήταν ιεροσυλία να πούμε ότι η σύγκριση με τα «Μάτια ερμητικά κλειστά» πέρα από την επιφανειακή ομοιότητα. Η αγωνία έφτασε στα ύψη και ήταν η πρώτη φορά που ενδιαφερθήκαμε τόσο για την τύχη των χαρακτήρων της σειράς.

Μέσα σε όλο αυτό το χαμό και τις παραισθήσεις, μάθαμε ότι η Αντιγόνη είχε παρενοχληθεί σεξουαλικά όταν ήταν μικρή και αυτές οι εικόνες τη στοιχειώνουν ακόμη. Αυτή η νέα τροπή του χαρακτήρα της λογικά θα μας απασχολήσει στο επόμενο επεισόδιο και μένει να δούμε αν θα έχει κάποια σχέση με την κεντρική πλοκή. Παρόλα αυτά πάντως βρήκε τη δύναμη να ξεπαστρέψει ένα φρουρό τρεις φορές το μέγεθός της και να φύγει με την αγνοούμενη κοπέλα που αναζητούσε, ενώ οι Γούντραφ και Βελκόρο κατάφεραν να αποσπάσουν κάποια πολύ σημαντικά έγγραφα με τις υπογραφές των σημαντικότερων ανθρώπων του Λος Άντζελες. Αν στο τέλος του επεισοδίου σηκώσαμε τη γροθιά μας στον αέρα, το δικαιούμασταν μετά από τόσο ζόφο και μηδενισμό που μας έχει πλημμυρίσει η σεζόν.

Η δεύτερη σεζόν του True Detective είναι ένα αυθεντικό νουάρ χωρίς εκπτώσεις στο μαύρο χρώμα και χωρίς να κάνει διακρίσεις ανάμεσα σε καλούς και κακούς. Πλέον έχει στρώσει και ως προς την αφήγηση, φέρνοντας μαζί όλα τα κομμάτια του παζλ. Τα τελευταία 15 λεπτά του επεισοδίου είναι φόρος τιμής σε Κιούμπρικ, Λιντς και Μάικλ Μαν μαζί, και όποιος παράτησε τη σεζόν για οποιονδήποτε λόγο, τώρα ήρθε η ώρα να την ξαναπιάσει.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]