Σχόλια για το όγδοο και τελευταίο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του True Detective.

Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της δεύτερης σεζόν του True Detective κάναμε ένα συσχετισμό της σειράς με το «Συνήγορο» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Παρακολουθώντας το 90λεπτο φινάλε, αυτή η σύγκριση μοιάζει πιο βάσιμη σε αρκετά επίπεδα. Συνοψίζοντας, η δεύτερη σεζόν του True Detective ήταν μια μίξη από το σινεμά του Μάικλ Μαν και του Ντέιβιντ Λιντς, το πνεύμα του Κόρμακ Μακάρθι και του Τζέιμς Ελρόι και το σκοτάδι που εγκυμονεί στη μουσική του Λέοναρντ Κοέν. Ασφαλώς και στη διαδρομή υπήρχαν κάποια προβλήματα, στο τέλος όμως αυτό το πεσιμιστικό νέο-νουάρ του Λος Άντζελες κατάφερε να βγάλει νόημα. Ας εξετάσουμε όμως τι είδαμε στο όγδοο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν. Ακολουθούν SPOILER.

Στην ανάλυση του δεύτερου επεισοδίου, όταν ο Ρέι Βελκόρο έπεφτε κάτω από την καραμπίνα του άνδρα με τη μάσκα κορακιού, εξετάσαμε μια θεωρία σύμφωνα με την οποία η σεζόν θα σκότωνε έναν προς ένα όλους τους πρωταγωνιστές της. Τελικά η καραμπίνα είχε πλαστικές σφαίρες και ο Βελκόρο τη γλύτωσε, το μήνυμα ωστόσο ήταν σαφές: κανείς δεν είναι ασφαλής. Και για όποιον δεν το κατάλαβε, ήρθε το τέλος του έβδομου επεισοδίου για να το επιβεβαιώσει. Ο Γούντραφ έπεσε νεκρός από το όπλο του υπαστυνόμου Μπέρις, ο οποίος δε δίστασε να πατήσει τη σκανδάλη για να διατηρήσει στο σκοτάδι το παράνομο παρελθόν του.

Η θυσία του Γούντραφ ξετύλιξε το κουβάρι και αποκαλύφθηκαν οι δυνάμεις που κινούσαν τα νήματα πίσω από την κεντρική υπόθεση της σεζόν. Και αν θεωρούσαμε στην αρχή διεφθαρμένο τον Βελκόρο, μάλλον αναθεωρήσαμε αφού σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στο αστυνομικό τμήμα του Βίντσι, αυτός είναι υπόδειγμα καλού αστυνομικού. Τα εν ζωή μέλη που συμμετείχαν στην κλοπή των διαμαντιών του 1992 είναι αυτή τη στιγμή ο Χόλογουεϊ και ο Μπέρις και στην πορεία μένει μόνο ο δεύτερος, αφού ο Χόλογουεϊ δολοφονείται από τον γιο της οικογένειας που είχαν δολοφονήσει οι διεφθαρμένοι αστυνομικοί για να πάρουν τα διαμάντια. Όπως αποδείχθηκε νωρίτερα, αυτός ήταν που βασάνισε και σκότωσε τον Κάσπερ και πυροβόλησε τον Βελκόρο.

Η σκηνή του θανάτου του Χόλογουεϊ  στο αεροδρόμιο του Άναχαϊμ μπαίνει στην ανθολογία της σειράς και είναι η πρώτη πραγματικά έντονη στιγμή του φινάλε. Ο Βελκόρο παρενέβη στη συνάντηση ανάμεσα στον Χόλογουεϊ και το δολοφόνο του Κάσπερ με απώτερο σκοπό να αποκτήσει ένα ηχητικό ντοκουμέντο της εγκληματικής συνομωσίας και αν και τα πήγαινε καλά μέχρι ενός σημείου, τα αίματα δεν άργησαν να ανάψουν με απρόβλεπτες εξελίξεις.

Η δεύτερη έντονη σκηνή του επεισοδίου τοποθετείται σε ένα σπίτι στο δάσος όπου ο Όσιπ κλείνει μια συμφωνία. Ο Σέμιον αφού έβαλε φωτιά στο καζίνο (και στην ίδια τους τη σχέση) την προηγούμενη εβδομάδα, του υποσχέθηκε ότι κάποια μέρα θα του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Αυτή η μέρα δεν άργησε πολύ, αφού με τη συνδρομή αρκετού καπνού, αντιασφυξιογόνων μασκών και του Βελκόρο, έβγαλε μια ώρα αρχύτερα από τη μέση τον Όσιπ και τους άνδρες του για να γίνει ξανά άρχοντας του παιχνιδιού. Ή τέλος πάντων έτσι νόμιζε.

Η ραχοκοκαλιά του επεισοδίου είναι μια σειρά από αντίο. Από τη μία ο Σέμιον αποχαιρετά τη γυναίκα του σε μια σκηνή που αποτίνει έναν όμορφο φόρο τιμής στον «Πολίτη Κέιν». Από την άλλη, ο Βελκόρο λέει αντίο στο γιο του και έπειτα στην Μπεζερίδες, με την οποία ήρθε πολύ κοντά σε σύντομο χρονικό διάστημα. Είναι τόσο προφανές ότι θα πεθάνουν που προς στιγμήν πιστέψαμε ότι θα τη γλύτωναν, αλλά φευ. Και οι δύο καταλήγουν νεκροί. 

Ο Σέμιον συναντά το θάνατο στην έρημο από τους Μεξικανούς στους οποίους βρέθηκε εξαρτημένος και ο Βελκόρο δολοφονείται στο δάσος από τον Μπέρις και αφού πρώτα είχε τοποθετηθεί μηχανισμός εντοπισμού στο αυτοκίνητό του. Σε αυτό το σημείο ενδιαφερόμασταν και για τους δύο χαρακτήρες και θέλαμε με κάποιον τρόπο να τα καταφέρουν. Η σειρά είχε ωστόσο άλλα σχέδια και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι αν και το τέλος τους ήταν τραγικό, τουλάχιστον βρήκαν μια μορφή γαλήνης.

Αφού ο Σέμιον είδε όλη του τη ζωή να περνά από δίπλα του, κατέληξε σε μια συνάντηση με τη σύζυγό του, η οποία είναι ντυμένη στα λευκά, ακριβώς όπως είχαν συμφωνήσει. Φυσικά και πρόκειται για αποκύημα της φαντασίας του, αλλά ακόμη και έτσι ήταν ένα συγκινητικό κλείσιμο στο χαρακτήρα του, στον οποίο ο Βινς Βον έδωσε ψυχή στα τελευταία επεισόδια, παραδίδοντας την κορυφαία ερμηνεία της σεζόν, ίσως μαζί με την ήρεμη δύναμη της Ρέιτσελ ΜακΆνταμς.

Ο Βελκόρο από την άλλη, λίγο πριν πέσει νεκρός έριξε μια ματιά στον ουρανό και συμβιβάστηκε με την ιδέα του επικείμενου θανάτου του. Ήταν ίσως η πρώτη φορά μέσα στη σεζόν που ένιωσε κάποιο αίσθημα γαλήνης και σίγουρα είναι ό,τι πιο όμορφο έχει βγει μέσα από αυτή τη θεοσκότεινη σεζόν, το οποίο πάντως επισκιάζεται από τρία γεγονότα. Πρώτον, το ηχητικό μήνυμα που τόσον καιρό ετοίμαζε για το γιο του δεν κατάφερε να σταλθεί, αποδείχθηκε ότι τελικά ο γιος του είναι δικός του και όχι προϊόν βιασμού όπως νόμιζε και τέλος, η Μπεζερίδες γέννησε το δεύτερο παιδί του. Όχι και η καλύτερη στιγμή να πεθάνεις δηλαδή.

Στο τέλος ο Σέμιον πέθανε στην έρημο, ο Βελκόρο πέθανε στο δάσος (ίσως για αυτό ο πατέρας της Μπεζερίδες να διέκρινε πράσινο και μαύρο χρώμα στην αύρα του) και η Μπεζερίδες βρισκόταν στη μέση του ωκεανού. Ο κατακερματισμός των τριών χαρακτήρων είναι σαφής και υπογραμμίζει το point όλης της σεζόν. Το σύστημα είναι διεφθαρμένο απ’ άκρη σε άκρη και άπαξ και εμπλακείς στην αλυσίδα της διαφθοράς, αργά ή γρήγορα θα γυρίσει και θα σε σπάσει. Όπως και στο «Συνήγορο» του Σκοτ, δεν υπήρχε κάποιος κακός και για αυτό δεν ήταν σημαντική η ανάπτυξή τους. Το μόνο που μετράει είναι ότι η μοίρα των πρωταγωνιστών ήταν προδιαγεγραμμένη από την αρχή και το μυστήριο ήταν απλώς η αφορμή για να οδηγηθούν στο τέλος τους. Είναι μια ακραία απαισιόδοξη και ζοφερή διαπίστωση, αλλά ο Νικ Πιτσολάτο δε θέλει να ωραιοποιήσει την κατάσταση και δε θέλει να δώσει ένα απότομα όμορφο τέλος όπως στην πρώτη σεζόν.

Προβλήματα κατά τη διάρκεια της σεζόν υπήρχαν και εντοπίζονται κυρίως στο γεγονός ότι δεν υπήρχε ένας συγκεκριμένος σκηνοθέτης-auteur να αναλάβει όλα τα επεισόδια, όπως ο Κάρι Φουκουνάγκα στην πρώτη σεζόν. Ο Τζάστιν Λιν σκηνοθέτησε τα δύο πρώτα επεισόδια και έδωσε το στίγμα, και οι εναέριες σκηνές που μετέτρεπαν το Λος Άντζελες σε κολαστήριο ήταν φανταστικές, ενώ και η μουσική της Λέρα Λιν έχτισε φοβερές ατμόσφαιρες. Θέλαμε πάντως κάτι που να διεισδύει ακόμη περισσότερο στην ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων με ξεκάθαρη προσωπική ταυτότητα. Όπως επίσης σε σημεία το γράψιμο του Πιτσολάτο έμοιαζε αρκετά πρωτόλειο και ίσως επιδεχόταν περαιτέρω επεξεργασία. Η γενικότερη εικόνα πάντως έχει μεγαλύτερη συνοχή από την πρώτη σεζόν και είναι κάτι που δε βλέπουμε συχνά στην τηλεόραση.

Η δεύτερη σεζόν του True Detective κατακρίθηκε αρκετά, ίσως ακριβώς επειδή έφερε στην τηλεόραση πράγματα που δεν είναι σε καμία περίπτωση mainstream και γέμισε με σκοτάδι μερίδα του κοινού που παρακολουθεί τηλεόραση ακριβώς επειδή ο κινηματογράφος είναι πιο βαρύς και απαιτητικός. Παρόλα αυτά, δε δίστασε να πάρει ρίσκα και να γίνει αντιεμπορική για να πετύχει αυτό που απλώς περιέγραψε στην πρώτη σεζόν και θέλουμε να πιστεύουμε ότι για αυτό μακροπρόθεσμα θα δικαιωθεί.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]