Με αφορμή το «Life» που κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες, κάνουμε μια αναδρομή στην ανατρεπτική πορεία των δύο πρωταγωνιστών του«Twilight».

Έχουν περάσει τρια χρόνια από το τελευταίο μέρος του «Twilight» και αυτή τη στιγμή μοιάζει ως ανάμνηση μιας εποχής, δίχως να έχει αφήσει κάποιο στίγμα όπως ας πούμε ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» ή οι ταινίες του Χάρι Πότερ. Αν άφησε όμως μια παρακαταθήκη, αυτή είναι ξεκάθαρα η ανάδειξη των δύο πρωταγωνιστών του. Μπορούμε πλέον να δηλώνουμε ξεκάθαρα πως αν και το «Χάρι Πότερ» ήταν καλύτερο σε όλα τα σημεία και σημάδεψε μια γενιά, δε διεκδικεί σε καμία περίπτωση τα εύσημα για την υποκριτική αρτιότητα των πρωταγωνιστών του, ιδίως στα βήματά τους μετά το τέλος του franchise. Αντιθέτως, Ρόμπερτ Πάτινσον και Κρίστεν Στιούαρτ άφησαν πίσω τους οποιαδήποτε σχέση με το «Twilight» και πλέον έχουν εξελιχθεί στα αγαπημένα παιδιά κάθε φεστιβαλικού σκηνοθέτη.

Με αφορμή λοιπόν το «Life» του Άντον Κόρμπιν που παίζεται στις ελληνικές αίθουσες και παρουσιάζει ένα κομμάτι της ζωής του Τζέιμς Ντιν από το πρίσμα ενός φωτογράφου του περιοδικού Life, ας ρίξουμε μια ματιά στην πορεία των Πάτινσον και Στιούαρτ μετά το πέρας του «Twilight». Σίγουρα αυτοί οι δύο μοιράζονται ένα πολύπαθο παρελθόν και υπάρχει ανάμεσά τους ένας ιδιότυπος ανταγωνισμός, ο οποίος εν τέλει ευνοεί και τους ίδιους αλλά και το σινεφίλ κοινό.

Πριν το «Twilight»

Ρόμπερτ Πάτινσον: Αν και μεγαλύτερος ηλικιακά από την Στιούαρτ, ο Πάτινσον δεν έχει να επιδείξει κάτι σπουδαίο πριν μας συστηθεί ως Έντουαρντ Κάλεν, εκτός φυσικά από την παρουσία του στο «Χάρι Πότερ και το κύπελλο της φωτιάς». Ο Σέντρικ Ντίγκορι είναι από τα πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της τέταρτης ταινίας της σειράς και ο θάνατός του είναι από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία ολόκληρου του franchise. Ο Πάτινσον αγαπήθηκε από το κοινό (ειδικά από το γυναικείο) και κάπως έτσι ουσιαστικά ήρθε τρία χρόνια αργότερα το η ευκαιρία του «Twilight».

Κρίστεν Στιούαρτ: Η Στιούαρτ από την άλλη είχε ήδη μια αξιοσημείωτη πορεία στο χώρο του σινεμά πριν τη γνωρίσουμε ως Μπέλα. Καταρχάς, την ξέραμε ήδη ως το κοριτσάκι από το «Δωμάτιο πανικού», αλλά στην πορεία δεν έμεινε άπραγη και τα επόμενα έξι χρόνια συμμετείχε σε 14 ταινίες. Κορυφαίες στιγμές της αυτό το διάστημα είναι το εφηβικό δράμα «Speak» στο οποίο ξεδίπλωσε τις ερμηνευτικές της δυνατότητες, το «Zathura: Μια περιπέτεια στο διάστημα» που την έβαλε στο χάρτη του εμπορικού και το πέρασμά της από το «Ταξίδι στην άγρια φύση» σηματοδοτεί το καλύτερο κομμάτι της ταινίας. Καθόλου άσχημα.

Κατά τη διάρκεια του «Twilight»

Ρόμπερτ Πάτινσον: Το ότι ο Πάτινσον είχε το φιζίκ ώστε να κάνει πράγματα που απευθύνονται σε διαφορετικά κοινά από αυτό του «Twilight» φαινόταν εξαρχής και αποδείχθηκε και στην εξέλιξη των πρότζεκτ που επέλεγε παράλληλα με το franchise. Από το μέτριο -πλην ατμοσφαιρικό- ρομάντζο «Να με θυμάσαι» πήγε στο γλυκά νοσταλγικό «Νερό για ελέφαντες» και αφού κατάφερε να ξεχωρίσει δίπλα στις έμπειρες Ούμα Θέρμαν, Κριστίν Σκοτ Τόμας και Κριστίνα Ρίτσι στο ερωτικό εποχικό δράμα «Επικίνδυνο πάθος», «έπεσε» στα χέρια του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ για έναν από τους καλύτερους μέχρι σήμερα ρόλους του στο αμφιλεγόμενο και δυστοπικό «Cosmopolis». Και κάπως έτσι όλα μπήκαν στη σωστή σειρά.

Κρίστεν Στιούαρτ: Η πορεία της Στιούαρτ ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα κατά τη διάρκεια των ταινιών «Twilight». Η αρχή έγινε με το «Adventureland», μια από τις πιο χαρακτηριστικές indie ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας, στην οποία πρόταξε μια μελαγχολία που –ας πούμε- βρίσκεται πιο κοντά στο post-punk παρά στο emo. Στο «Welcome to the Rileys» δίπλα στον αείμνηστο Τζέιμς Γκαντολφίνι έδειξε ότι ενηλικιώθηκε κανονικά και με το νόμο, στη συνέχεια πάτησε γκάζια ενσαρκώνοντας μια φανταστική Τζόαν Τζετ στο «The Runaways» και όλοι έχουν να λένε πως η Μεριλού της ήταν ο μόνος λόγος που θα θυμόμαστε την κινηματογραφική μεταφορά του «Στο δρόμο» από τον Γουόλτερ Σαλς. Τέλος, «Η Χιονάτη και ο κυνηγός» δε συγκαταλέγεται σίγουρα στις καλύτερες στιγμές της και ήδη έχει ξεθωριάσει από τη μνήμη μας, αλλά τουλάχιστον εκτιμούμε τη σκοτεινή προσέγγιση στο γνωστό παραμύθι, με την Στιούαρτ να γίνεται η πιο ιδιαίτερη Χιονάτη που έχουμε δει.

Μετά το «Twilight»

Ρόμπερτ Πάτινσον: Μετά το «Cosmopolis» ο Πάτισνον δε δυσκολεύτηκε να αφήσει πίσω του το «Twilight» και συνέχισε στο ίδιο μοτίβο συνεργαζόμενος με σημαντικούς σκηνοθέτες. Στο τραχύ δράμα «The Rover» του Ντέιβιντ Μισό επιδόθηκε σε ένα ακραίο ερμηνευτικό ντουέτο με τον Γκάι Πιρς και αν και η ταινία θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερη, το πρωταγωνιστικό δίδυμο μας συνεπήρε. Έπειτα, ήρθε μια ακόμη συνεργασία με τον Κρόνενμπεργκ στον «Οδηγό ευτυχίας». Η ταινία χάθηκε κάπου ανάμεσα στο αιχμηρό της σχόλιο και το βιτριολικό (στην κυριολεξία) χιούμορ, πάντως η ψυχρή ερμηνεία του Πάτινσον σε ένα ρόλο-συνέχεια του «Cosmopolis» άφησε ξανά καλές εντυπώσεις. Και φτάνουμε έτσι στο «Life», το οποίο αν και απέσπασε ανάμικτες κριτικές, εξαίρεται για την ατμοσφαιρική 50s φωτογραφία και για την ωραία χημεία των Πάτινσον και Ντέιν Ντε Χάαν (στο ρόλο του Τζέιμς Ντιν). Το ψεγάδι της ταινίας είναι ότι μένει πολύ πιο πιστή στα γεγονότα απ’ όσο θα έπρεπε, χάνοντας το προσωπικό στοιχείο, παρόλα αυτά βλέπεται ευχάριστα αν και λησμονείται εύκολα.

Κρίστεν Στιούαρτ: Για την Στιούαρτ μόλις τελείωσε το «Twilight» ήταν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Αφού έκανε ένα διάλειμμα δύο ετών για προσωπικούς λόγους, το 2014 επανήλθε δυναμικά με μια στιβαρή τριάδα ταινιών. Στο «Camp X-Ray» υποδύθηκε μια φύλακα στις φυλακές του Γκουαντάναμο και με μια χαμηλόφωνη ερμηνεία έδωσε βάθος στο σενάριο, με το τελικό αποτέλεσμα να συγκινεί αληθινά. Στη συνέχεια ήρθε μια από τις καλύτερες στιγμές της καριέρας της, στο αδικημένο «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία». Το φιλμ του Ολιβιέ Ασάγιας είναι από τις πιο μεστές κινηματογραφικές δημιουργίες των τελευταίων ετών, αφού καταπιάνεται με πάρα πολλά θέματα που σχετίζονται είτε με το σινεμά είτε με την ίδια τη ζωή και καταφέρνει να τα διαχειριστεί όλα εξίσου καλά. Εκτός από το εξαιρετικό και πρωτότυπο σενάριο, σε αυτό συμβάλλει και η μοναδική χημεία που έχουν βρει οι Στιούαρτ με την Ζιλιέτ Μπινός. Το χάσμα γενεών παρουσιάζεται από κάθε πλευρά του και σπάνια βρίσκεις ταινίες που να μιλάνε τόσο ανοιχτά για το πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στα διάφορα στάδια της ζωής τους από τη βιομηχανία του θεάματος. Και εκτός όλων αυτών, η φωτογραφία είναι εντυπωσιακή. Δε βλέπουμε κάτι που να μην μπορείς να αγαπήσεις. Τέλος, στο «Still Alice: Κάθε στιγμή μετράει» η Στιούαρτ είναι η μόνη που καταφέρνει να διασωθεί από τη σαρωτική ερμηνεία της Τζούλιαν Μουρ και έδειξε ότι μελλοντικά έχει βάσιμες ελπίδες να πιστεύει σε μια οσκαρική υποψηφιότητα.

Τι περιμένουμε στο μέλλον

Ρόμπερτ Πάτινσον: Στο φετινό φεστιβάλ του Βερολίνου έκανε πρεμιέρα «Η βασίλισσα της ερήμου» του Βέρνερ Χέρτσογκ, με τον Ρόμπερτ Πάτινσον να βρίσκεται στο πλευρό της Νικόλ Κίντμαν, ακολουθώντας το οδοιπορικό της Γερτρούδης Μπελ στην έρημο στις αρχές του 20ού αιώνα. Οι κριτικές ήταν κακές, αλλά και μόνο η συνεργασία του Πάτινσον με ένα σκηνοθέτη όπως ο Χέρτσογκ είναι ένα παραπάνω ατού στο βιογραφικό του. Από εκεί και πέρα, τη συνέχεια θα τη διαπιστώσουμε και οι ίδιοι στις οθόνες μας όταν το φιλμ έρθει στην Ελλάδα. Στον ορίζοντα υπάρχει και το «The Childhood of a Leader», δηλαδή το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Μπρέιντι Κόρμπετ που παρακολουθεί την παιδική ηλικία ενός ηγέτη την εποχή του Μεσοπολέμου. Στο καστ εκτός από τον Πάτινσον συναντάμε την Στέισι Μάρτιν του «Nymphomaniac», τον Λίαμ Κάνιγχαμ, γνωστό ως Ντάβος από το «Game of Thrones» και την Μπερενίς Μπεζό του «The Artist». Δε μας χαλάει κάτι από όλα αυτά, οπότε αναμένουμε νεότερα όταν έρθουν.

Κρίστεν Στιούαρτ: Γεμάτο ήταν και το 2015 για την Στιούαρτ από πλευράς νέων ταινιών, αφού ήδη έχει έτοιμες τρεις τις οποίες περιμένουμε. Το «Anesthesia» του Τιμ Μπλέικ Νέλσον είναι ένα θρίλερ που παρακολουθεί τις συνέπειες μιας διάρρηξης με θύμα έναν καθηγητή πανεπιστημίου, το «American Ultra» με τον Τζέσι Άιζενμπεργκ δίπλα στην Στιούαρτ είναι μια κωμωδία που υπόσχεται ατελείωτο «κάψιμο» και μας απασχολεί έτσι κι αλλιώς ως ριγιούνιον του «Adventureland», ενώ το «Equals» του Ντρέικ Ντόρεμους φέρνει την Στιούαρτ στον κόσμο της επιστημονικής φαντασίας και πιο συγκεκριμένα σε ένα μέλλον όπου τα συναισθήματα έχουν εξαλειφθεί. Δίπλα της συναντάμε τους Νίκολας Χουλτ και Γκάι Πιρς. Όχι και άσχημα πράγματα για να περιμένουμε.

Γιάννης Μόσχος
[email protected]