Πριν δείτε τη νέα ταινία του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο στο σινεμά, καλό θα ήταν να έχετε παρακολουθήσει τις παρακάτω ταινίες.

Μια από τις πολυαναμενόμενες πρεμιέρες του φετινού φθινοπώρου είναι ο «Πορφυρός λόφος» του Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο γοτθικό ρομάντζο με πινελιές κλασικού τρόμου, με το πρωταγωνιστικό τρίο των Τομ Χίντλστον, Μία Γουασικόβσκα και Τζέσικα Τσαστέιν να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Η ταινία πλασαρίστηκε ως καθαρός τρόμος από την Universal, κάτι το οποίο δεν ισχύει, τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό. Το trailer είναι αρκετά παραπλανητικό και χρησιμοποιεί αρκετές σκηνές της ταινίας με εντελώς λάθος τρόπο, το ζητούμενο είναι πάντως ότι το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό και το πόσο θα σου αρέσει σχετίζεται με τη φύση των προσδοκιών με τις οποίες μπήκες στην αίθουσα.

Περισσότερα για τον «Πορφυρό λόφο» θα πούμε την Πέμπτη όταν και κυκλοφορεί, αλλά μέχρι τότε θα σας προτείνουμε επτά ταινίες που θα ήταν καλό να δείτε πριν το σινεμά για να μπείτε πιο ομαλά στο κλίμα. Φυσικά υπάρχουν και οι αναφορές στο ίδιο το κινηματογραφικό σύμπαν του Ντελ Τόρο, οπότε δε χρειάζεται καν να αναφέρουμε ότι είναι must να έχετε μια σφαιρική γνώση της φιλμογραφίας του.

«Ρεβέκκα» (1940)

Η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ σε αμερικανικό έδαφος ήταν και η μοναδική που του χάρισε και Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας. Καθόλου άδικα. Η «Ρεβέκκα» αποτελεί τομή στην ιστορία του κινηματογραφικού τρόμου, καθώς κατάφερε να έχει ανατριχιαστικά αποτελέσματα μόνο με το χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην υπόθεση της «Ρεβέκκας» και του «Πορφυρού λόφου» τις οποίες δε θα αναφέρουμε γιατί είναι ολοφάνερες και θεωρούμε σημαντικό να τις ανακαλύψετε μόνοι σας στην πλοκή, θα μείνουμε πάντως στο γεγονός ότι το στοιχείο του τρόμου μπορεί να προκύψει μια χαρά από τις ατμόσφαιρες και όχι από τέρατα και φαντάσματα.

«The Innocents» (1961)

Είναι δύσκολο να φανταστούμε την ύπαρξη των «Άλλων» του Αλεχάντρο Αμεναμπάρ χωρίς το «The Innocents» του Τζακ Κλέιτον. Μιλάμε για μια από τις πιο στοιχειωτικές ιστορίες φαντασμάτων που έχουμε δει στη μεγάλη οθόνη, η οποία σηματοδοτεί την ερμηνευτική κορυφή της Ντέμπορα Κερ. Μπορούν να γίνουν άπειρα συνδυαστικά σενάρια με τον «Πορφυρό λόφο» στο επίπεδο των δύο μικρών αδερφιών, αλλά αυτά θα τα καταλάβετε μόλις δείτε την ταινία.

«Η λάμψη» (1980)

Δεν υπάρχει σωστή ταινία τρόμου που να μην οφείλει ένα μέρος της ύπαρξής της στη «Λάμψη». Κάθε χρόνο η ταινία του Κιούμπρικ φαντάζει όλο και πιο επίκαιρη και αυτό το φθινόπωρο επανήλθε εκτός των άλλων και μέσα από το «American Horror Story: Hotel». Ο «Πορφυρός λόφος» έχει επίσης αρκετές κοινές αναφορές, οι οποίες συγκλίνουν κατά κύριο λόγο στα κλειστοφοβικά στοιχεία του φιλμ. Το κυρίως πιάτο ξεκινά όταν η ιστορία μεταβαίνει στην απομονωμένη έπαυλη, με το χιόνι σταδιακά να καλύπτει τα πάντα τριγύρω. Τι να μην αγαπήσεις;

«Δράκουλας» (1992)

Το 1992 ο Φράνσις Φορντ Κόπολα ήρθε να αναζωογονήσει τον Κόμη Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ, εισάγοντας μια νέα εποχή για έναν από τους δημοφιλέστερους χαρακτήρες της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου. Ο «Δράκουλας» του Κόπολα είναι μια από τις σημαντικότερες πηγές έμπνευσης του Ντελ Τόρο, με το production design της ταινίας να αποτελεί τη βάση πάνω στην οποία έστησε το χαρακτηριστικό του στυλ. Ο «Πορφυρός λόφος» μοιράζεται την ίδια ιδιοσυγκρασία, με τη σύλληψη των σκηνικών και των φαντασμάτων να προκαλεί δέος και ανατριχίλες.

«Ο μύθος του ακέφαλου καβαλάρη» (1999)

Στα τέλη των 90s ο Τιμ Μπάρτον βρισκόταν ακόμη στην πιο δημιουργική φάση της καριέρας του και αυτό φαίνεται στο «Μύθο του ακέφαλου καβαλάρη». Το σενάριο δεν πρωτοτυπεί σε σχέση με πολλές άλλες ταινίες του είδους και στην πορεία τυποποιείται αρκετά, ο τρόπος πάντως που δομείται η ατμόσφαιρα είναι αριστοτεχνικός. Όσες φορές και να δεις την ταινία θα ανατριχιάσεις από τις προετοιμασίες για τον ερχομό του καβαλάρη, ενώ τα οπτικά εφέ είναι εξαιρετικά και παραμένουν φρέσκα μέχρι και σήμερα. Την ίδια ομιχλώδη ατμόσφαιρα συναντάμε και στον «Πορφυρό λόφο» και πολύ μας αρέσει.

«Το ορφανοτροφείο» (2007)

Το ντεμπούτο του ισπανού σκηνοθέτη Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα είναι μια από τις πιο τρομακτικές ταινίες της προηγούμενης δεκαετίας, αφού δε φοβάται να γίνει ακραία ενοχλητικό και χωρίς να χρειαστεί να χύσει ούτε σταγόνα αίμα. Οι ρίζες της ταινίας βρίσκονται ξεκάθαρα στη «Ράχη του διαβόλου», κάτι καθόλου τυχαίο αφού για την παραγωγή της ταινίας ευθύνεται  ο ίδιος ο Ντελ Τόρο. Οι νυχτερινές σκηνές του «Πορφυρού λόφου» θα θυμίσουν στις... τρίχες σας το «Ορφανοτροφείο», η σημαντικότερη ομοιότητα ωστόσο εντοπίζεται στο επίπεδο του ήχου. Δοκιμάστε να δείτε και τις δύο ταινίες χωρίς να κοιτάτε την οθόνη και σας υποσχόμαστε ότι η τρομάρα σας δε θα έχει καμία διαφορά.

«Jane Eyre» (2011)

Ίσως αυτό που δεν περίμενε πολύς κόσμος είναι ο «Πορφυρός λόφος» να βρίσκεται πιο κοντά στην Σαρλότ Μπροντέ παρά στον Στίβεν Κινγκ. Κι όμως. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και όσον αφορά εμάς είναι τέλειο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η «Jane Eyre» του Κάρι Φουκουνάγκα, γνωστού από τη σκηνοθεσία της πρώτης σεζόν του «True Detective». Μιλάμε για ένα αρχετυπικό γοτθικό ρομάντζο, η ατμόσφαιρα όμως υπονοεί περισσότερα και σου δίνει την εντύπωση ότι διαρκώς κάτι κακό πρόκειται να συμβεί. Υπάρχει έκδηλος ένας επικίνδυνος ερωτισμός, ο οποίος απαντάται και στον «Πορφυρό λόφο» σε ακόμη μεγαλύτερες δόσεις. Ποιος είπε ότι τα κλασικά ρομάντζα είναι γλυκανάλατα και ξεπερασμένα;

Η ταινία «Πορφυρός λόφος» θα βγει στις αίθουσες στις 22 Οκτωβρίου, από την UIP.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]