Είδαμε το «Spectre» και αφού προσπεράσαμε το εντυπωσιακό περιτύλιγμα καταθέτουμε τις ενστάσεις μας.

Με το «Skyfall» ο Τζέιμς Μποντ του Ντάνιελ Κρεγκ έπιασε κορυφή. Κατά γενική ομολογία πρόκειται για μια από τις καλύτερες ταινίες της σειράς, ακριβώς επειδή πήρε σημαντικές ελευθερίες και δεν επαναπαύθηκε στο να είναι «μια ακόμη ταινία Μποντ». Η πιο γενναία απόφαση του Σαμ Μέντες ήταν η επιλογή ενός ευάλωτου Μποντ με εμφανείς αδυναμίες και με το χρόνο να είναι για πρώτη φορά εχθρός του. Το Bond girl της ταινίας ήταν ουσιαστικά η Τζούντι Ντεντς ως M και ο θάνατός της στο τέλος παραμένει μια από τις πιο σοκαριστικές στιγμές ολόκληρου του franchise. Η φωτογραφία του Ρότζερ Ντίκινς είναι ανεπανάληπτη και βοηθάει στην ανάδειξη μιας δημιουργικής νοσταλγίας που διατρέχει το φιλμ από την αρχή ως το τέλος. Το «Skyfall» ήταν μια εξαιρετική ταινία, ένα ταιριαστό φινάλε για τον Μποντ του Κρεγκ και τα πράγματα θα μπορούσαν να τελειώσουν εκεί. Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν γινόταν να συμβεί για πολλούς και διάφορους λόγους, φτάνουμε στο «Spectre».

Κάθε ταινία Μποντ αποτελεί ένα σημαντικό φιλμικό γεγονός, στα χρόνια του Κρεγκ ωστόσο η φήμη του 007 έχει γιγαντωθεί. Η τέταρτη ταινία του 47χρονου πλέον ηθοποιού (και 24η της σειράς) έχει πολύ κόσμο που την περιμένει και η επιστροφή του Μέντες στη σκηνοθεσία (χωρίς την καθοριστική συνδρομή του Ντίκινς στη φωτογραφία όμως) έχει ανεβάσει αυτομάτως τις προσδοκίες στα επίπεδα του «Skyfall». Και χωρίς να θέλουμε να σας προϊδεάσουμε αρνητικά, μπορούμε να πούμε ότι το «Spectre» αποδείχθηκε πολύ λίγο σε σχέση με ό,τι περιμέναμε.

Ο Μέντες προσπαθεί να αξιοποιήσει τις αναταράξεις που έφερε το «Skyfall», επιχειρώντας να φέρει στο προσκήνιο την επίδραση που έχει στον Μποντ η απώλεια της M. Η σκέψη είναι σωστή, αλλά η απόδοσή της χωλαίνει σε αρκετά σημεία. Το «Skyfall» είχε ένα βαρύ συναισθηματικό φορτίο άρρηκτα συνδεδεμένο με το παρελθόν του Μποντ και στο τέλος νιώθεις πως έχεις «αδειάσει» ψυχολογικά και ότι αυτή η ιστορία δεν έχει να διηγηθεί κάτι ακόμη ουσιαστικό. Και το «Spectre» επιβεβαιώνει αυτές ακριβώς τις ανησυχίες μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να πούμε ότι η εναρκτήρια σκηνή του «Spectre» στο Μεξικό είναι πραγματικά εντυπωσιακή και είναι γυρισμένη με έναν τρόπο που σου κόβει την ανάσα και σου ανοίγει την όρεξη. Μπαίνει με ευκολία στην ανθολογία των σκηνών δράσης της σειράς, όπως το ίδιο συμβαίνει και με τους τίτλους αρχής. Η απώλεια είναι αυτή που δίνει το στίγμα, με την Βέσπερ Λιντ και την M να έχουν κεντρικό ρόλο, όπως επίσης και οι villains που ευθύνονται για το θάνατό τους. Όσο για το τραγούδι του Sam Smith, δε φτάνει τα επίπεδα της Adele σε καμία περίπτωση αλλά λειτουργεί πολύ καλύτερα στην πράξη. Στο τέλος των τίτλων αρχής έχεις μπει στο κλίμα για μια ενδοσκοπική ταινία με ακόμη πιο σκοτεινή προσέγγιση από το «Skyfall».

Το πρώτο μισό χτίζει όμορφα ένα μυστήριο και ακόμη κι αν έχει τα θέματά του, λειτουργεί μια χαρά ως στιλάτη ταινία δράσης. Ειδικά η σεκάνς της Ρώμης είναι πάρα πολύ καλή και κάνει σωστά τρία βασικά πράγματα: αξιοποιεί την Μόνικα Μπελούτσι που στα 51 της βάζει κάτω πολλά άλλα Bond girls, συστήνει με εφευρετικό τρόπο τον κακό της ταινίας και έχει μια φανταστική σκηνή καταδίωξης στους δρόμους της «αιώνιας πόλης». Όταν φεύγουμε από τη Ρώμη αρχίζουν και τα σοβαρά προβλήματα.

Μια από τις αρετές της ταινίας είναι ότι αναγνωρίζει τη δυναμική του «Casino Royale». Εκεί γνωρίσαμε τον Μποντ πριν γίνει αυτός που ξέρουμε και για πρώτη φορά τον είδαμε να αγαπά πραγματικά μια γυναίκα, μόνο για να τη δει να χάνεται μέσα από τα χέρια του. Η Εύα Γκριν είναι το απόλυτο σύγχρονο Bond girl που επισκιάζει οποιαδήποτε άλλη δούμε στο πλευρό του Κρεγκ και μια από τις νίκες του «Skyfall» είναι ότι δε δοκίμασε να αναμετρηθεί μαζί της, φέρνοντας μπροστά την Τζούντι Ντεντς. Το «Spectre» λοιπόν έχει μεγαλύτερες φιλοδοξίες, αφού σκοπεύει να ξεπεράσει την Βέσπερ Λιντ. Και για αυτό το ρόλο επιστρατεύει την Λέα Σεϊντού. Η ομορφιά της Γαλλίδας είναι αδιαπραγμάτευτη, όσο όμως και να προσπαθεί, η χημεία της με τον Κρεγκ είναι ανύπαρκτη. Υπάρχει μια σκηνή στην Ταγγέρη όπου ο Κρεγκ παρακολουθεί την Σεϊντού να κοιμάται και αντί αυτό το στιγμιότυπο να είναι ρομαντικό, μοιάζει σαν να προσπαθεί να την κατανοήσει. Χωρίς κανένας από τους δύο να κάνει λάθος τη δουλειά του, υπάρχει ένα χάσμα ανάμεσά τους και δεν πείθεσαι ποτέ ότι η Μαντλέν Σουάν της Σεϊντού μπορεί να διαγράψει από τη μνήμη του Μποντ αλλά και από τη δική μας την Βέσπερ Λιντ. Η Μπελούτσι θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα σε αυτό το ρόλο, αλλά δυστυχώς τα στερεότυπα περί γυναικείας ηλικίας δεν επέτρεψαν κάτι τέτοιο.

Και ερχόμαστε τώρα στον κακό της ταινίας. Ο Σίλβα του Χαβιέ Μπαρδέμ έχει μπει ήδη στο πάνθεον των Bond villains και έχει αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα του στις ταινίες του Κρεγκ. Κάθε ιδιαιτερότητά του βρήκε στόχο και από το πώς μας συστήθηκε μέχρι το πώς πέθανε, τα πάντα λειτούργησαν στην εντέλεια χωρίς τίποτα το ανούσιο και περιττό. Ο Ομπερχάουζερ του «Spectre» είναι πολλά υποσχόμενος στην πρώτη μας γνωριμία μαζί του, χάνει πάντως κάθε ίχνος ενδιαφέροντος στην πορεία. Σε μια προσπάθεια να «ξεπατικωθεί» ο Σίλβα του Μπαρδέμ, καταλήξαμε σε έναν αδιάφορο και καρτουνίστικο κακό, βγαλμένο από αυτό το παρελθόν των ταινιών Μποντ που θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Ο Κρίστοφ Βαλτς είναι καλός ηθοποιός, αλλά τον προτιμούμε στο πλαίσιο των ταινιών του Ταραντίνο.

Το κομμάτι της ταινίας που διαδραματίζεται στην Αγγλία και αφορά τις μυστικές υπηρεσίες δεν είναι τίποτα που δεν έχουμε ξαναδεί και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Όλη η υπόθεση είναι ενοχικά παρόμοια με την «Επικίνδυνη αποστολή: Μυστικό έθνος», με τη διαφορά ότι η πρόσφατη περιπέτεια του Ήθαν Χαντ είναι πολύ πιο διασκεδαστική στο συγκεκριμένο κομμάτι. Η παρουσία του Άντριου Σκοτ (ο Μοριάρτι του τηλεοπτικού «Sherlock») είναι καλοδεχούμενη, ο Ρέιφ Φάινς είναι ικανοποιητικός στο νέο του ρόλο ως M και ο Μπεν Γουίσο έχει πλάκα ως Q, παρόλα αυτά τίποτα από ό,τι συμβαίνει μεταξύ αυτών των χαρακτήρων δεν έχει να πει τίποτα καινούριο.

Το «Spectre» δεν είναι αυτό που περιμέναμε. Στηρίζει πολλά σε τετριμμένες σκηνές δράσης και η απόπειρα να βγάλει συναίσθημα στο δεύτερο μισό είναι επιφανειακή. Δεν έχει να προσθέσει κάτι φρέσκο στις κατηγορίες των Bond girl και Bond villain και το μόνο που μένει είναι η επιβλητική παρουσία του Κρεγκ στο επίκεντρο, ο οποίος θα μείνει στην ιστορία ως ο βασικός ανταγωνιστής του Σον Κόνερι για το «έπαθλο» του καλύτερου Μποντ. Ήρθε όμως η ώρα η σειρά να προχωρήσει παρακάτω και να βρει ένα νέο πρωταγωνιστή μέσα σε ένα διαφορετικό στόρι.

Η ταινία «Spectre» θα βγει στις αίθουσες στις 12 Νοεμβρίου, από την Feelgood Entertainment.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]