Μπιλ Μάρεϊ και Σοφία Κόπολα συνεργάζονται ξανά, δώδεκα χρόνια μετά το «Χαμένοι στη μετάφραση» και το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο όσο και ευπρόσδεκτο.

Ο Μπιλ Μάρεϊ είναι η ζωντανή ιστορία της αμερικανικής κωμωδίας των τελευταίων 35 ετών. Είναι μια περσόνα που όμοιά του δεν υπάρχει και όσο αγαπητός και αν είναι από τους πάντες, έχει καταφέρει να διατηρήσει μια απόσταση ασφαλείας από τα φώτα της δημοσιότητας. Στην εποχή του ίντερνετ ο Μάρεϊ έχει γίνει ένα καλτ σύμβολο (ομοιότητες παρουσιάζει η περίπτωση του Νίκολας Κέιτζ), είναι πάντως κάπως απόμακρος παρά τη ζεστασιά που αποπνέει και αυτός είναι ο λόγος που παραμένει επίκαιρος και δεν έχει «καεί». Μια από τις σημαντικότερες ερμηνείες του είναι στο «Χαμένοι στη μετάφραση» της Σοφία Κόπολα. Με αυτό το ρόλο δεν έμεινε ως ένας ήρωας του παρελθόντος που μεγαλούργησε στα 80s και τις αρχές των 90s αλλά αγαπήθηκε και από μια νέα γενιά σινεφίλ, μπαίνοντας σε μια καινούρια φάση της καριέρας του.

Έχουν περάσει αισίως δώδεκα χρόνια από τη συνεργασία των Κόπολα και Μάρεϊ και έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να δουλέψουν ξανά μαζί, αυτή τη φορά για την τηλεόραση. Το Netflix έχει αποκτήσει ένα πρεστίζ μέσα στον όμορφο χαμό που γίνεται στην τηλεόραση τον τελευταίο καιρό και την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου στην πλατφόρμα του προβλήθηκε το «A Very Murray Christmas», ένα ωριαίο μιούζικαλ που αποτίνει φόρο τιμής στα Christmas specials περασμένων δεκαετιών της αμερικανικής τηλεόρασης. Ο Μάρεϊ υποδύεται τον εαυτό του και όλη η ταινία διαδραματίζεται μέσα στο περίφημο ξενοδοχείο Καρλάιλ της Νέας Υόρκης. Ο διάσημος ηθοποιός βρίσκεται στις τελευταίες προετοιμασίες ενός εορταστικού τηλεοπτικού σόου και ανησυχεί ότι δε θα έρθει κανείς καλεσμένος λόγω μιας έντονης χιονοθύελλας. Μέσα σε αυτή τη μελαγχολική διάθεση, από τα δωμάτια του ξενοδοχείου περνάνε διάφοροι ηθοποιοί και τραγουδιστές για να ερμηνεύσουν γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, με τον Πολ Σέιφερ να τους σιγοντάρει με τις μελωδίες του στο πιάνο.

Στο «A Very Murray Christmas» συμμετέχουν οι Έιμι Πόλερ, Μάικλ Σέρα, Μάγια Ρούντολφ, Τζέισον Σβάρτσμαν, Τζένι Λιούις και Ρασίντα Τζόουνς, ενώ τον εαυτό τους υποδύονται οι Κρις Ροκ, Τζορτζ Κλούνεϊ και Μάιλι Σάιρους. Οι καλεσμένοι είναι πολλοί για να χωρέσουν μέσα σε μια ώρα, οπότε το φιλμ μοιάζει περισσότερο με επετειακό τηλεοπτικό σόου στο οποίο ο Μάρεϊ έφερε τους φίλους για να τραγουδήσουν μαζί. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι λοιπόν, δεν υπάρχουν κάποιες εκπλήξεις που να περιμένουν το θεατή και όλα είναι προβλέψιμα σε σημείο βαρεμάρας. Το στοιχείο που κάνει τη διαφορά βρίσκεται στις λεπτομέρειες και έχει να κάνει με τη μελαγχολία των γιορτών.

Το σημαντικότερο κομμάτι των γιορτών είναι πάντα η αναμονή για αυτές. Ολόκληρος ο μηχανισμός τους μετά την εδραίωση του καπιταλιστικού μοντέλου βασίζεται σε αυτή την προσμονή, η οποία αρχίζει ήδη από τον Νοέμβρη και δημιουργεί μια αίσθηση χαράς ακόμη και όταν όλα γύρω σου είναι μαύρα. Και αυτό είναι λογικό και δεκτό. Είναι υπέροχο να κυκλοφορείς σε μια στολισμένη πόλη με τον κόσμο να έχει καλύτερη διάθεση από την υπόλοιπη χρονιά. Αυτά όμως φεύγουν την ημέρα των Χριστουγέννων. Ουσιαστικά δεν υπάρχει μεγαλύτερο κριτήριο για να καταλάβεις αν είσαι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος γενικά στη ζωή σου από το πώς νιώθεις αυτή τη μέρα. Ο κόσμος μπαίνει στα σπίτια του και περνά την ημέρα με τα αγαπημένα του πρόσωπα, τα μαγαζιά είναι κλειστά και οι επιλογές για έξοδο όχι πάρα πολλές, οπότε έχεις μια καλή ευκαιρία να αναλογιστείς τη ζωή σου και να συνειδητοποιήσεις πόσο μόνος είσαι. Και πάνω σε αυτή τη θλίψη των Χριστουγέννων πατάει το «A Very Murray Christmas». Γιατί όσοι γκεστ και αν περνούν στο ενδιάμεσο, το φιλμ αρχίζει και τελειώνει με τον Μάρεϊ μόνο του σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, να τραγουδά πάνω στις συνθέσεις του Σέιφερ στο πιάνο. Το δηλώνει μέσα στην ταινία πόσο μόνος νιώθει και δεν αστειεύεται.

Αυτή η γλυκιά μελαγχολία διαπνέει ολόκληρο το φιλμ και για αυτό το λόγο ακόμη και τα γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια ερμηνεύονται με μια αίσθηση μαύρου χιούμορ, σαν αυτή που μας σύστησε ο ίδιος ο Μάρεϊ στη «Μέρα της μαρμότας» και το «Πάρτυ φαντασμάτων». Και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει έντονη διάθεση αυτοσαρκασμού, η οποία κορυφώνεται στο γεγονός του γάμου που επισημοποιεί ο ίδιος στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Κορυφαία στιγμή του «A Very Murray Christmas» είναι το όνειρο που βλέπει ο Μάρεϊ προς το τέλος, μέσα στο οποίο βρίσκονται οι Κλούνεϊ και Σάιρους. Εκτός από το ότι είναι ωραίο να βλέπεις αυτούς τους τρεις να τραγουδούν ένα medley από χριστουγεννιάτικα τραγούδια (δεν μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ταίριαζαν και οι τρεις μαζί με άλλο τρόπο), η Σάιρους είναι η έκπληξη αυτού του ωριαίου σόου, αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις. Ειδικά στη σόλο ερμηνεία του «Silent Night» είναι άψογη .

Αν μέσα σε όλη αυτή την ώρα μας λείπει κάτι, αυτό είναι το στίγμα της Σοφία Κόπολα. Μόνο στην αρχή και στο τέλος με τη Νέα Υόρκη να φαίνεται στο βάθος και με μια εμφανή γλυκόπικρη αίσθηση μελαγχολίας στο δωμάτιο διακρίνουμε την ταυτότητά της ως δημιουργό, γιατί από εκεί και πέρα δεν υπάρχει η καλαίσθητη ατμοσφαιρική φωτογραφία που μας έχει συνηθίσει και σε γενικές γραμμές το τελικό αποτέλεσμα «φωνάζει» πολύ περισσότερο Μάρεϊ παρά Κόπολα.

Το «A Very Murray Christmas» δεν είναι καινοτόμο και δεν είναι κάτι που θα θυμάσαι μετά τις γιορτές. Καταφέρνει όμως να αποτυπώσει και τη ζεστασιά αλλά και τη μελαγχολική διάθεση των γιορτών και βλέπεται πραγματικά ευχάριστα, λειτουργώντας σαν ένα καραόκε-roller coaster συναισθημάτων. Αξίζει να το δει ο οποιοσδήποτε γιατί, σε τελική ανάλυση, πάνω απ’ όλα ο Μπιλ Μάρεϊ παραμένει ένας θησαυρός.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]