Τα βιβλία που σημάδεψαν την παιδική ηλικία των παιδιών των 90s έρχονται στη μεγάλη οθόνη.

Οι «Ανατριχίλες» υπήρξαν μια από τις μεγαλύτερες μόδες των 90s. Όλοι λίγο-πολύ ως παιδιά χάσαμε τον ύπνο μας διαβάζοντας τις ιστορίες του Ρ. Λ. Στάιν. Τα εξώφυλλα των βιβλίων είναι από τις πιο χαρακτηριστικές αναμνήσεις της δεκαετίας που σήμερα φαίνεται τόσο μακρινή και αθώα και έγιναν μέχρι και παιχνίδι με κάρτες που μας έκανε μανιώδεις συλλέκτες ώστε να μαζέψουμε όλα τα τέρατα που προέκυψαν από τη νοσηρή φαντασία του συγγραφέα. Πλέον οι «Ανατριχίλες» έχουν μπει στη σφαίρα της νοσταλγίας και έφτασε η σειρά τους να ανακυκλωθούν μέσω της μεταφοράς τους στη μεγάλη οθόνη.

Κάνοντας μια ταινία για τις «Ανατριχίλες» πρέπει πρώτα απ’ όλα να αναρωτηθείς σε ποιο κοινό απευθύνεσαι. Έχουμε να κάνουμε με ένα αντικείμενο που είναι παντελώς άγνωστο στις νέες γενιές και αφορά αποκλειστικά όσους βρίσκονται τώρα γύρω στα 25 με 35. Το λογικό λοιπόν είναι να δημιουργήσεις μια ταινία που να στοχεύει πρώτα απ’ όλα σε αυτούς και από εκεί και πέρα όσοι άλλοι προσέλθουν θα είναι ευπρόσδεκτοι. Παρόλα αυτά, το φιλμ σε σκηνοθεσία Ρομπ Λέτερμαν («Καρχαριομάχος», «Τέρατα κι εξωγήινοι», «Gulliver’s Travels») έχει διαφορετική άποψη και αποφασίζει να προσελκύσει νέο κοινό, παιδικής και εφηβικής ηλικίας. Και εδώ ξεκινούν όλα τα προβλήματα.

Πρωταγωνιστής είναι ο νεαρός Ζακ Κούπερ (Ντίλαν Μινέτ), ο οποίος αναγκάζεται να μετακομίσει σε μια κωμόπολη όταν η μητέρα του βρίσκει εκεί δουλειά. Εκεί θα ερωτευτεί τη γειτόνισσά του, Χάνα (Οντέγια Ρας), για να ανακαλύψει στην πορεία ότι ο μυστήριος πατέρας της είναι ο Ρ. Λ. Στάιν αυτοπροσώπως (Τζακ Μπλακ), συγγραφέας της σειράς βιβλίων «Ανατριχίλες». Και έχει κάθε λόγο να είναι τόσο απόμακρος και αινιγματικός, γιατί τα πλάσματα των βιβλίων του είναι αληθινά και τα φυλάει μέσα στα βιβλία του για να σώσει τους αναγνώστες του. Όταν όμως τα τέρατα απελευθερωθούν και σπείρουν τον τρόμο στη μικρή αυτή πόλη, θα βγουν όλοι μαζί σε μια κοινή αποστολή να τα επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.

Καταρχάς η ιδέα να μη γίνει απλά μια ταινία που στηρίζεται στα βιβλία, αλλά που να αναγνωρίζει την ύπαρξή τους ως μια μόδα του παρελθόντος είναι ευπρόσδεκτη. Το γεγονός ότι ο ίδιος ο Στάιν είναι ένας από τους χαρακτήρες της ταινίας είναι μια πολύ καλή βάση πάνω στην οποία θα μπορούσε να οικοδομηθεί ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο πάνω στον τρόπο που διαχειριζόμαστε της μόδες κάθε εποχής και πώς μετά μένουν στην αφάνεια, αξιοποιώντας δημιουργικά τη νοσταλγία. Όλα αυτά όμως μένουν μόνο στη σκέψη. Η ταινία δε θέλει να γίνει πουθενά δυσάρεστη, πουθενά τρομακτική και αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ένα πολύ εύκολο και φθηνό χιούμορ που μπορεί να έχει πέραση μόνο σε μικρά παιδιά.

Αν ήθελες να δεις μια live action εκδοχή του απαίσιου χιονάνθρωπου της Πασαντίνα, των μοχθηρών νάνων του κήπου και του γιγάντιου εντόμου από το «Τρόμος στην οδό του τρόμου», αυτή είναι η ευκαιρία σου. Από εκεί και πέρα ωστόσο, κανένα από τα τέρατα δεν παρουσιάζεται στα πλαίσια της ιστορίας του. Σαν κάποιος να πήρε τα εξώφυλλα των βιβλίων χωρίς να τα διαβάσει και να έβαλε στην ταινία όσα του άρεσαν περισσότερο. Μόνο η περίφημη ζωντανή κούκλα κερδίζει κάπως τις εντυπώσεις, με τον Τζακ Μπλακ να της δανείζει τη φωνή του και να είναι πιο διασκεδαστικός από την ερμηνεία του ως Στάιν. Γενικά πρόκειται για έναν ηθοποιό που οι ρόλοι του είναι τελείως hit or miss και εδώ πηγαίνει μάλλον προς το δεύτερο. Σίγουρα θα μπορούσε να λειτουργήσει καλύτερα, αλλά εδώ παίζει σαν να βρίσκεται μπροστά σε ένα παιδικό κοινό.

Οι κινηματογραφικές «Ανατριχίλες» βρίσκονται κάπου μεταξύ του «Τζουμάντζι» και των «Γκρέμλινς», μην μπορώντας όμως να βρουν κάποια δική τους ταυτότητα που θα τις κάνει να τις θυμόμαστε μετά από χρόνια όπως αυτές τις ταινίες. Όσοι έρθουν για τη νοσταλγία θα βρουν μια χλιαρή μεταφυσική εφηβική περιπέτεια που θα τους κάνει να αναρωτηθούν για την παιδική τους ηλικία και αν πράγματι οι «Ανατριχίλες» ήταν όσο συναρπαστικές φαινόντουσαν τότε. Τελικά κάποιες μόδες λειτουργούν μια χαρά μένοντας απλά στην εποχή τους.

Η ταινία «Ανατριχίλες» θα βγει στις αίθουσες στις 10 Δεκεμβρίου, από την Feelgood Entertainment.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]