Η επιστροφή των «X-Files» παραδίδει εντελώς απροσδόκητα ένα επεισόδιο που είναι instant classic στη μυθολογία της σειράς. Ακολουθούν spoiler.

Τι είναι η ζωή; Είναι δώρο ή είναι βάρος; Και ποιο είναι το νόημά της; Άραγε όποιος σκέφτεται λιγότερο ζει μια πιο ευτυχισμένη ζωή από κάποιον που ταλανίζεται με τα παραπάνω ερωτήματα; Σίγουρα πάντως δε θα περιμέναμε ποτέ να κάνουμε αυτή την κουβέντα με αφορμή ένα επεισόδιο «X-Files». Δεν ενθουσιαστήκαμε καθόλου από τα πρώτα δύο επεισόδια της επιστροφής τους, σε σημείο να μη δικαιολογείται καθόλου και ίσα-ίσα να καταστρέφει και το μύθο της δημοφιλούς σειράς των 90s. Όλα αυτά τα παίρνουμε πίσω (σχεδόν) με το τρίτο επεισόδιο αυτής της καινούριας μίνι σεζόν, το οποίο είναι από τα πιο αντισυμβατικά ολόκληρης της σειράς και θα μπορούσε να βγει μόνο του και πάλι θα ήμαστε εντελώς εντάξει με αυτό το ξαφνικό ριγιούνιον.

Το επεισόδιο έχει τίτλο «Mulder and Scully Meet the Were-Monster» και μοιάζει διαφορετικό ήδη από τον τίτλο του. Ο ρυθμός του είναι φρενήρης, με έναν τρόπο που βρίσκεται ανάμεσα στο ακραίο σασπένς και την slapstick κωμωδία. Χωρίς καμία διάθεση ειρωνείας, είναι ένα επεισόδιο που ξεκινά σαν να ξεπατικώνει Scooby-Doo. Καθώς προχωράει όμως, καταλαβαίνεις ότι κάτι σοβαρό κρύβεται πίσω από το απρόσμενα ελαφρύ περιτύλιγμα, μέχρι να έρθει η μεγάλη ανατροπή. Γιατί το τέρας να είναι ένας άνθρωπος που μεταμορφώνεται σε σαύρα και όχι μια σαύρα που γίνεται άνθρωπος; Γιατί τέλος πάντων το τέρας να μην είναι ο άνθρωπος;

Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα επεισόδιο του Μόλντερ, ο οποίος όπως έχουμε καταλάβει ήδη αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και περνά μια βαρβάτη κρίση μέσης ηλικίας. Προσπαθεί να αναβιώσει τις περιπέτειες του παρελθόντος, ήρθε όμως η τεχνολογία για να αποκαλύψει πως τίποτα δεν είναι ό,τι φαινόταν και όλα αυτά τα χρόνια επιδόθηκε σε ένα άσκοπο κυνήγι μαγισσών. Ήδη υπάρχουν σημεία που προϊδεάζουν για το τι θα έρθει, όπως η στιχομυθία του Μόλντερ με την Σκάλι για την κρίση που περνάει ή την κουβέντα του Μόλντερ με τον ψυχίατρο, αλλά η σκηνή του νεκροταφείου είναι κάτι που δεν περιμένεις ακόμη και σε αυτό το τρελό επεισόδιο.

Το τέρας της ιστορίας μας λοιπόν δεν είναι η ανθρωπόμορφη σαύρα, αλλά ο ίδιος ο άνθρωπος. Και καθώς μεταμορφώνεται για μόλις λίγες ημέρες, συνειδητοποιεί όλο το βάρος της ύπαρξης μονομιάς. Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που γνωρίζει πως η ζωή του έχει ένα τέλος και για αυτό εφευρίσκει διαρκώς αφορμές για να καλύψει αυτή τη σκέψη. Περνά τόσα χρόνια σπουδών για να καταλήξει σε μια δουλειά που αγαπά να λέει πόσο τη μισεί και φυσικά δεν μπορεί παρά να παραφουσκώνει την ερωτική του ιστορία, η οποία αποτελεί μέτρο σύγκρισης ανδρισμού. Στα νεανικά του χρόνια κανείς νομίζει ότι όλα είναι για πάντα και μπορεί να έχει όλο το χρόνο να ονειροπολεί για το μέλλον πιστεύοντας πως θα γίνει μεγάλος και τρανός ηθοποιός, ροκ σταρ ή αστροναύτης. Μεγαλώνοντας συνειδητοποιεί πως όλα έχουν ημερομηνία λήξης, προπαντός η ίδια η ζωή και χρόνο με το χρόνο όλα σχετίζονται με τη μείωση των πιθανοτήτων. Μάλλον δε θα γίνεις σταρ του σινεμά και δε θα παίξεις ποτέ μουσική μπροστά από χιλιάδες κόσμο, παρά θα συνεχίσεις να κάνεις μια δουλειά που δε σου αρέσει, περιμένοντας για κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας μέσα σε έναν ωκεανό θλίψης και ματαιότητας. Όχι και ό,τι πιο ευχάριστο, έτσι; Ειδικά όταν έρχεται από κάπου που δεν το περιμένεις, όπως ένα επεισόδιο μιας σειράς που νόμιζες πως είχες αφήσει στο παρελθόν. Διότι το βασικό point που συναντάμε εδώ δεν είναι ότι «η αλήθεια βρίσκεται εκεί έξω», αλλά ότι η δυστυχία είναι συνώνυμο της συνείδησης.

Ο Ντάριν Μόργκαν έγραψε και σκηνοθέτησε το επεισόδιο και για όσους δε γνωρίζουν, είναι ο δημιουργός του «Clyde Bruckman’s Final Repose», ένα από τα καλύτερα και πιο αγαπημένα επεισόδια των «X-Files» που επίσης μοιράζεται την ίδια καταθλιπτική φύση, αφού επικεντρώνεται σε έναν άνδρα που διαθέτει την ικανότητα να βλέπει πώς θα πεθάνουν οι άνθρωποι. Το «Mulder and Scully Meet the Were-Monster» είναι ξεκάθαρα ένα επεισόδιο που παρωδεί την ίδια τη σειρά και το φορμάτ της, με τον Νεοζηλανδό κωμικό Ράις Ντάρμπι να δίνει μια εξωφρενική ερμηνεία αλά Πίτερ Σέλερς στο ρόλο του «τέρατος».

Παρά το βαρύ φορτίο πάντως, το επεισόδιο λήγει με ένα γράμμα αγάπης. Ο Μόλντερ (φανταστικός ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι σε αυτό το επεισόδιο, καμία σχέση με τη βαριεστημένη φιγούρα των προηγούμενων δύο) βρίσκεται σε ένα οριακό σημείο που το μόνο που θέλει είναι να πιστέψει πως υπάρχει κάτι εκεί έξω που να δίνει νόημα στη ζωή του και να νιώσει πως δεν έχασε το χρόνο του για το απόλυτο τίποτα. Και η χειραψία του με το μεταμορφωμένο στην αρχική του μορφή «τέρας της εβδομάδας» είναι μια στιγμή απόλυτης και απέραντης ευτυχίας για αυτόν, από αυτές που περιμένει κάποιος στη ζωή του ώστε να τη νοηματοδοτήσουν. Άξιζαν τελικά όλα αυτά τα χρόνια, τόσο για τον Μόλντερ όσο εν τέλει και για εμάς.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]