Ο άνθρωπος που μετέτρεψε την «ιδιομορφία» του σε χάρισμα και μας έκανε μέσα από τους ρόλους του να τον συμπαθούμε πάντα, είτε ενσάρκωνε τον «καλό», είτε ήταν ένας από τους «κακούς», ο Ντάνι Ντε Βίτο, έχει ήδη «κλείσει» τα 40 χρόνια στη μεγάλη οθόνη κι ελπίζουμε να τα εκατοστήσει.

Ο άνθρωπος που μετέτρεψε την «ιδιομορφία» του σε χάρισμα και μας έκανε μέσα από τους ρόλους του να τον συμπαθούμε πάντα, είτε ενσάρκωνε τον «καλό», είτε ήταν ένας από τους «κακούς», ο Ντάνι Ντε Βίτο, έχει ήδη «κλείσει» τα 40 χρόνια στη μεγάλη οθόνη κι ελπίζουμε να τα εκατοστήσει.

Αν και η εξωτερική του εμφάνιση δεν παραπέμπει σε ηθοποιό του Χόλιγουντ, αποτελεί μια από τις πιο συμπαθητικές φυσιογνωμίες και πάντα όλοι όταν έβλεπαν το όνομά του στο καστ, ήξεραν ότι η ταινία θα αποτελούσε εγγύηση... γέλιου.

Ο μικροσκοπικός ηθοποιός, Ντάνι Ντε Βίτο, γεννήθηκε στο Νιού Τζέρσεϊ στις 17 Νοεμβρίου το 1944, όπου και μεγάλωσε. Οι γονείς του δεν είχαν καμία σχέση με τη «βιομηχανία» του Χόλυγουντ, αφού η μητέρα του ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας του διατηρούσε μικροεπιχειρήσεις, όπως κυλικείο, καθαριστήριο κ.ο.κ.

Το 1962 που αποφοίτησε από το σχολείο, ξεκίνησε να εργάζεται στο ινστιτούτο αισθητικής της αδερφής και ένα χρόνο αργότερα γράφτηκε στην Αμερικανική Ακαδημία δραματικών τεχνών στη Νέα Υόρκη, όπου και ξεκίνησε να «ερωτεύεται» την υποκριτική και να παίρνει κατεύθυνση προς αυτό το αντικείμενο. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του ήταν που γνώρισε και τον Μάικλ Ντάγκλας, με τον οποίο συνεργάστηκαν σε διάφορες ταινίες τα επόμενα χρόνια.

Ο πρώτος του μικρός ρόλος σε κινηματογραφική ταινία ήρθε το 1970 με το «Dreams of glass» και δύο χρόνια αργότερα βρίσκεται στο καστ της ταινίας «La mortadella» μαζί με τη Σοφία Λόρεν. Το 1973 συνεργάζεται με τον Κερκ Ντάγκλας και τον Μαρκ Λέστερ στο γουέστερν «Scalawag», ενώ την ίδια χρονιά τον βρίσκουμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη δραματική κομεντί, «Hurry up, I’ll be 30». Μια μεγάλη στιγμή στην καριέρα του, όμως, θα έρθει δύο χρόνια αργότερα.

Το 1975, ο Ντάνι Ντε Βίτο βρίσκεται στη «Φωλιά του κούκου», όπου υποδύεται έναν ασθενή ψυχιατρικής κλινικής, με πρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον. Η ταινία αυτή αποτελεί σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου και βρίσκεται στο νούμερο 20 στη λίστα «100 χρόνια... 100 ταινίες» του Αμερικανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου, κερδίζοντας 5 Όσκαρ (σεναρίου, σκηνοθεσίας, ταινίας, α’ αντρικού ρόλου και ά γυναικείου ρόλου).

Η φήμη του, όμως, ενισχύθηκε κατά πολύ το 1978 με τον ρόλο του στην επιτυχημένη αμερικανική σειρά «Taxi», η οποία προβλήθηκε από το 1978 ως το 1983 από το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο ABC. Ο ρόλος του ως Λούι Ντε Πάλμα του χάρισε βραβείο Emmy, Χρυσή Σφαίρα και πολλές υποψηφιότητες για βραβεία, ενώ η επιτυχημένη του καριέρα ξεκίνησε μετά το τέλος της σειράς.

Μεγάλες και μικρότερες κινηματογραφικές επιτυχίες

Μετά το τέλος του «Taxi» ο Ντε Βίτο βρίσκεται στο καστ του «Terms of Endearment» το 1983, μαζί με την Σίρλει Μακ Λέιν, τη Ντέμπρα Γουίνγκερ και τον Τζακ Νίκολσον. Η ταινία αποτέλεσε μεγάλη επιτυχία κερδίζοντας 5 Όσκαρ και 4 Χρυσές Σφαίρες, ενώ και το αμέσως επόμενο βήμα του στέφεται με επιτυχία. Μπαίνει στο ρόλο του «κακού» και βρίσκεται αντιμέτωπος με την Καθλίν Τέρνερ και τον Μάικλ Ντάγκλας στο «Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι» το 1984. Η αποδοχή από το κοινό και τους κριτικούς ήταν και πάλι μεγάλη, τόσο που οδήγησε στο σίκουελ το 1985, το «Διαμάντι του Νείλου», με το ίδιο τρίο σε... ανκόρ. Στο καστ βρίσκεται και ο Σπύρος Φωκάς και η ταινία σημειώνει και πάλι εμπορική επιτυχία, οι κριτικές, όμως, είναι λιγότερο ευνοϊκές από την προηγούμενη κι έτσι δεν υπήρξε και τρίτη ταινία.

Το τρίο Ντάγκλας-Τέρνερ-Ντε Βίτο, δεν είναι βέβαια η τελευταία φορά που το συναντούμε, αφού το 1989 ξανασμίγουν κινηματογραφικά στον «Πόλεμο των Ρόουζ», με τον Ντε Βίτο σε ρόλο δικηγόρου διαζυγίου και τους Τέρνερ-Ντάγκλας να προσπαθούν να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον. Ο Ντε Βίτο γι’ αυτό του το ρόλο κέρδισε μια υποψηφιότητα από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου για Χρυσή Άρκτο.

Το 1986 συνεργάζεται με τον Μπράιαν Ντε Πάλμα και την... Μαφία, στους «Εξυπνάκηδες», ενώ την ίδια χρονιά σκορπίζει γέλια παντού και κερδίζει μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα με την κωμωδία «Σας παρακαλώ σκοτώστε τη γυναίκα μου», όπου προσπαθεί να αποφύγει να πληρώσει τα λίτρα για την γυναίκα του (Μπέτι Μίντλερ), την οποία έχει απαγάγει ένα φτωχό ζευγάρι.

Μαζί με τον Ρίτσαρντ Ντρέιφους, τη Μπάρμπαρα Χέρσεϊ και τον Τζον Μαχόνεϊ τον συναντάμε στο «Tin men» (1987) του Μπάρι Λέβινσον, ενώ μετά την προσπάθεια να ξεφορτωθεί τη γυναίκα του, τώρα προσπαθεί να ξεφορτωθεί την αυταρχική μητέρα του στο «Πέτα τη μαμά απ’ το τρένο», μαζί με τον Μπίλι Κρίσταλ, κερδίζοντας και πάλι μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα. Η κωμωδία συνεχίζεται και την επόμενη χρονιά που τον βρίσκει δίδυμο με τον... Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ στο «Twins».

Οι επιτυχίες από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα

Το 1991 το «Other people’s money» τον φέρνει κοντά με τον Γκρέγκορι Πεκ, ενώ το ’92 μετατρέπεται στον εχθρό του Μπάτμαν στο «Batman returns», όπου συμπρωταγωνιστεί με τη Μισέλ Φάιφερ και τον Μάικλ Κίτον. Ο ρόλος του, του χαρίζει μια υποψηφιότητα για βραβείο Saturn και για Mtv award, όπως και για... Χρυσό βατόμουρο και την ίδια χρονιά συμπρωταγωνιστεί με τον Τζακ Νίκολσον στο «Χόφα», στη βιογραφική ταινία του συνδικαλιστή ηγέτη, Τζίμι Χόφα, κερδίζοντας άλλη μια υποψηφιότητα για Χρυσή Άρκτο.

Το 1994 συναντιέται ξανά με τον Σβαρτσενέγκερ στο «Τζούνιορ», όπου ο δεύτερος με την βοήθεια της επιστήμης βρίσκεται σε... ενδιαφέρουσα, η ταινία, όμως, δεν λαμβάνει καλές κριτικές, ούτε σημειώνει μεγάλη εμπορική επιτυχία.

Η «Μαφία» φαίνεται να μην τον αφήνει σε ησυχία ούτε το 1995 στο «Get shorty» με τον Τζον Τραβόλτα και τον Τζιν Χάκμαν, ενώ το 1996 που η γη περικυκλώνεται από... αρειανούς στο «Mars attacks!» του Τιμ Μπάρτον, ο Ντάνι Ντε Βίτο διαπραγματεύεται ένα... ρόλεξ με έναν εξωγήινο. Στην ταινία βλέπουμε πολλά διάσημα ονόματα, όπως αυτό του Τζακ Νίκολσον, του Πιρς Μπρόσναν, της Γκλεν Κλόους, της Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, του Μάικλ Φοξ κ.ά. Την ίδια χρονιά τον βλέπουμε και στο «Ματίλντα» να πρωταγωνιστεί με τη γυναίκα του, Ρία Πέρλμαν, με την οποία παραμένει παντρεμένος από το 1982 ως σήμερα, με 3 παιδιά.

Το «L.A. Confidential» με την Κιμ Μπάσιντζερ, τον Κέβιν Σπέισι, τον Ράσελ Κρόου και τον Γκάι Πιρς, είναι η επόμενη επιτυχημένη ταινία στην οποία τον βρίσκουμε το 1997, ενώ την ίδιο χρονιά πρωταγωνιστεί στο «The rainmaker» του Φράνσις Φορντ Κόπολα με τον Ματ Ντέιμον, το οποίο πήγε σχετικά καλά.

Πριν φύγει η δεκαετία του ’90 τον συναντάμε στο «The virgin suicides» με τον Τζέιμς Γουντς, την Καθλίν Τέρνεν ξανά μετά από χρόνια και την Κίρστεν Ντάνστ, όπως επίσης στο «The big Kahuna» με τον Κέβιν Σπέισι σε μια ταινία γεμάτη μηνύματα ζωής, αλλά και στο «Man on the moon» με τον Τζιμ Κάρεϊ, το οποίο αποτελεί τη βιογραφία του Αμερικάνου κωμικού και διασκεδαστή, Άντι Κάουφμαν, με τον Ντάνι Ντε Βίτο να ερμηνεύει τον ατζέντη και κυνηγό ταλέντων, Τζορτζ Σαπίρο.

Τη δεκαετία του 2000 συνεχίζει την καριέρα του σε κωμικές κυρίως ταινίες, ενώ το 2004 κάνει μια στάση και στα τηλεοπτικά «Φιλαράκια» ερμηνεύοντας τον στριπτιζέρ λίγο πριν τη... σύνταξη. Το 2005 βρίσκεται στο «Be cool» με πρωταγωνιστές τον Τζον Τραβόλτα, την Ούμα Θέρμαν και τον Βινς Βον και το ’06 συμπρωταγωνιστεί με την Κάθι Μπέιτς στο «Relative strangers».

Από το 2006 έως και το 2010 ενσαρκώνει το χαρακτήρα του Φρανκ Ρέινολντς στην τηλεοπτική σειρά «It’s always sunny in Philadelphia», χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι αφήνει πίσω του τον κινηματογράφο. Οι τελευταίες του ταινίες είναι το «Ένας αξιότιμος κύριος» με τον παλιό του φίλο Μάικλ Ντάγκλας το 2009, το «When in Rome» το 2010 με την Αντζέλικα Χιούστον και το «Girl walks into a bar» (2011).

Ο Ντάνι στο ρόλο του σκηνοθέτη και του παραγωγού

Ίσως σε πολλούς να μην είναι γνωστό, αλλά ο Ντάνι Ντε Βίτο, πέρα από ηθοποιός, ασχολείται και με την παραγωγή, αλλά και με τη σκηνοθεσία, ενώ έχει κερδίσει και υποψηφιότητα για Όσκαρ μαζί με την Στέισι Σερ και τον Μάικλ Σάμπεργκ, για την παραγωγή της ταινίας «Έριν Μπρόκοβιτς».

Έχει σκηνοθετήσει 14 ταινίες, ανάμεσα στις οποίες βρίσκουμε το «Πέτα τη μαμά απ’ το τρένο», το οποίο αποτελεί την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά σε κινηματογραφική ταινία, αφού είχαν προηγηθεί μόνο τηλεοπτικές και σειρές, ενώ στην καρέκλα του σκηνοθέτη κάθισε και για τον «Πόλεμο των Ρόουζ», όπως και για τη «Ματίλντα», το «Χόφα», το «Duplex» με τον Μπεν Στίλερ, κ.ά.

Σε δεκάδες ταινίες θα δούμε και το όνομά του στα credits ως παραγωγός. Οι πιο γνωστές είναι το «Χόφα», το «Reality bites», το «Pulp Fiction» του Κουέντιν Ταραντίνο, το επιστημονικής φαντασίας «Γκάτακα», το «Man on the moon» και πολλές άλλες ταινίες και σειρές, 34 στον αριθμό.

Ενδιαφέρον έχει δείξει και στα ντοκιμαντέρ και το 2006 ξεκίνησε συνεργασία με την εταιρία ClickStar του Μόργκαν Φρίμαν και εμφανίζεται ως παρουσιαστής του «Jersey docs», ενός καναλιού ντοκιμαντέρ.

Ενδεικτική φιλμογραφία: «Dreams of glass» (1970), «La mortadella» (1972), «Scalawag» (1973), «Hurry up, I’ll be 30» (1973), «One flew over the Cuckoo’s nest» (1975), «The money» (1976), «Deadly hero» (1976), «The van» (1977), «The world’s greatest lover» (1977), «Goin’ south» (1978), «Swap meet» (1979), «Going ape!» (1981), «Terms of endearment» (1983), «Romancing the stone» (1984), «Johnny dangerously» (1984), «The jewel of the Nile» (1985), «Head office» (1985), «Wise guys» (1986), «Ruthless people» (1986), «Tin men» (1987), «Throw momma from the train» (1987), «Twins» (1988), «The war of the roses» (1989), «Money» (1991), «Other people’s money» (1991), «Batman returns» (1992), «Hoffa» (1992), «Jack the bear» (1993), «Renaissance man» (1994), «Junior» (1994), «Get shorty» (1995), «Mars attacks!» (1996), «L.A. Confidential» (1997), «The rainmaker» (1997), «Living out loud» (1998), «The virgin suicides» (1999), «The big Kahuna» (1999), «Man on the moon» (1999), «Drowning Mona» (2000), «Screwed» (2000), «What’s the worst thing that could happen?» (2001), «Heist» (2001), «Death to Smoochy» (2002), «Austin powers in Goldmember» (2002), «Anything else» (2003), «Big fish» (2003), «Family of the year» (2004), «Christmas in love» (2004), «Marilyn Hotchkiss’ ballroom dancing & charm school» (2005), «Be cool» (2005), «Even money» (2006), «Relative strangers» (2006), «10 items or less» (2006), «Deck the Halls» (2006), «The good night» (2007), «Reno 911!: Miami» (2007), «Nobel son» (2007), «Just add water» (2008), «House broken» (2009), «Solitary man» (2009), «When in Rome» (2010), «Girl walks into a bar» (2011).