Η έβδομη στάση μας στην παρουσίαση των 21 διεκδικητών του Χρυσού Φοίνικα στο 69ο Φεστιβάλ Καννών.

Η περίπτωση: Ασγκάρ Φαραντί

Μια από τις χώρες που είναι δύσκολο να είσαι σκηνοθέτης και να γυρίζεις ελεύθερα τις ταινίες σου είναι το Ιράν. Το πιθανότερο είναι να φιμωθείς και είτε να σου απαγορευτεί η είσοδος ή η έξοδος από τη χώρα. Παρόλα αυτά (ή ίσως ακριβώς λόγω αυτών των καταπιέσεων), το ιρανικό σινεμά ανθεί. Πολλοί είναι οι δημιουργοί που βγαίνουν μπροστά και εκφράζουν γνώμη και ένας από τους σημαντικότερους είναι ο Ασγκάρ Φαραντί, ο μοναδικός Ιρανός που έχει πάρει Όσκαρ. Έχοντας γυρίσει δύο από τις πιο αναγνωρισμένες ταινίες που έχει βγάλει η κινηματογραφική παραγωγή της χώρας («Τι απέγινε η Έλι» και «Ένας χωρισμός»), επιστρέφει στις Κάννες τρία χρόνια μετά από «Το παρελθόν» και θα πρέπει να συγκαταλέγεται στα φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα.

Η ταινία με την οποία συμμετέχει στο φεστιβάλ: «The Salesman»

Μετά τη γαλλική περιπλάνηση, ο Φαραντί επιστρέφει στην Τεχεράνη. Η ταινία γυρίστηκε στην ιρανική πρωτεύουσα και επικεντρώνεται σε ένα ζευγάρι που οδηγείται στη βία εξαιτίας της πίεσης από την ίδια την κοινωνία. Πιο συγκεκριμένα, τους διώχνουν από το σπίτι τους λόγω επικίνδυνων έργων στο διπλανό κτίριο και μετακομίζουν σε ένα διαμέρισμα στο κέντρο της Τεχεράνης, όπου ένα συμβάν που σχετίζεται με τον προηγούμενο ενοικιαστή θα κάνει τη ζωή τους άνω-κάτω. Στο φιλμ συναντάμε Ιρανούς ηθοποιούς με τους οποίους έχει συνεργαστεί ο Φαραντί στο παρελθόν και κάτι μας λέει πως αν με «Το παρελθόν» πήρε εξαιρετικές κριτικές και βραβεία, τότε αν το «The Salesman» είναι καλό, τότε έχουμε έναν ισχυρότατο διεδικητή του Χρυσού Φοίνικα.

Η ταινία του που αξίζει να δεις: «Ένας χωρισμός»

Ένα ζευγάρι διαφωνεί για το αν πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του στο Ιράν και έτσι καταλήγει στο χωρισμό. Την ίδια στιγμή, ο άνδρας πρέπει να βρει κάποιο άτομο να προσέχει τον πατέρα του που έχει Αλτσχάιμερ και μπλέκεται σε μια κακή παρεξήγηση. Η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι από τις πιο πλήρεις που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στο σινεμά, στηριζόμενη σε δύο ανεξίτηλες ερμηνείες και το σχόλιο για τις αντιφάσεις των κοινωνικών δομών στο Ιράν δίνεται με τέτοιον τρόπο που κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Φαραντί για στρατευμένη τέχνη. Κατά πολλούς η καλύτερη ταινία έως τώρα της δεκαετίας που διανύουμε και δύσκολα μπορούμε να διαφωνήσουμε με αυτή την άποψη.

Γιάννης Μόσχος

[email protected]